Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 5 - Over flyers en niverials

De vrijdagavond na haar eerste schoolweek, vond Melody zichzelf opnieuw in het clubhuis van de anti-begaafden vereniging. Ze was het hen verschuldigt na wat ze voor haar hadden gedaan. Dus liep ze met een brede glimlach de ruimte in.

Direct werd ze begroet door de enthausiaste stem van Eva. 'Hoe was het op school school?'

'Het was geweldig.' Er was geen woord van gelogen. Melody genoot van de lessen en het eeuwige geklaag van Hanna en Leonie. Het was aangenaam om niet voortdurend alleen te zijn met haar gedachten. 'Ik had niet verwacht, maar ik heb het echt gemist.'

'Ik ben blij om dat te horen.' Eva glimlachtte. 'Je instanogwattes plan werkt trouwens geweldig. We hebben al tien nieuwe handtekeningen.'

'Dat is mooi, als jullie blijven posten worden het snel meer.' Ze hing haar jas op de kapstok en liep naar de bank, waar Dave en Margot al zaten.

'Ik wist niet dat het zo makkelijk was.' De vrouw opent haar mobiel en scrolde over de Instagram pagina waar nu allemaal wazige foto's van posters op stonden. 'Kijk dit is mooi, toch?'

'Het is prachtig.'

'Kijk eens aan, als we daar Summer niet hebben.' Richard kwam de ruimte in. 'Hoe is het?'

'Goed ik heb mijn eerste schoolweek gehad.'

'Dat is goed om te horen. Lukt het een beetje?'
Ze knikte. 'Het is erg leuk, maar volgende week hebben we voorlichting. Ik weet niet of ik dat wel zie zitten na het gedoe met mijn familie. Is het verplicht?'

Een van zijn wenkbrouwen ging kort omhoog. 'Hebben je familieleden gaven?'

'Het is ingewikkeld.'
Hij knikte langzaam. 'Aanwezigheid is verplicht. En het is belangrijk ook. Je kunt niet roepen dat je haat hoe een systeem in elkaar zit als je niet weet wat het systeem inhoudt. Maar ik snap wel dat het voor jou lastig is.'

'Ja dat is waar,' verzuchtte ze. Dat was niet het antwoord waar ze op gehoopt had.

'De test zelf is niet verplicht hoor,' zei Dave met een geruststellende glimlach.

'Ik weet het, ik heb me eerder laten testen. Daarom vraag ik me ook af of het echt nodig is.Ik heb geen gave en die voorlichting heb ik nu al drie keer gehoord.'

Richard grinnikt zacht. 'Over je familie mag je klagen, maar ik heb die voorlichting honderden keren gegeven toen ik bij de niverials werkte, dus je hebt nog een paar keer te gaan voor je daarover mag zeuren.'

'Dat is niet eerlijk,' protesteerde ze. In zijn ogen was ze vast een irritante tiener. Ze zou willen dat het zo simpel was.

'Je kunt me niet vertellen dat een stel ongeïnteresseerde tieners voorlichting geven interessant is.'

'Als het zo moet. De hele dag tafels schoonvegen is ook saai,' vond Margot.

Maar daar was Eva het niet mee eens. 'Het is niet dat we dat de hele dag doen.'

'Als we er een wedstrijdje van maken...' Dave keek de groep met een grote glimlach rond. 'Ik heb de hele dag posters zitten printen. Dat was saai.' Hij wees naar de grote stapel a4'tjes die op de tafel lag. 'Alles staat er op. Als we die verspreiden komt er vast meer opkomst.'

'Moet dat vandaag,' verzuchtte Eva. 'Het is koud.'

'Volgende week is er regen voorspelt.' Dave kwam overeind en pakte de posters van tafel en verveelde ze in gelijke groepen.

'Laten we het maar gewoon doen, dan is het gebeurt,' zei Richard met een zucht.
Iedereen pakte een stapel en liep, al was het met geklaag richting de deur. Melody volgde hun voorbeeld. Ze zou de bladen wel bij een paar mensen door de brievenbus gooien, nam ze zichzelf voor. Dan was ze er zo doorheen. Met een kleine glimlach op haar lippen liep ze naar buiten. Hoeveel van de anderen zouden hetzelfde doen? Richard ongetwijfeld en Eva en Margot misschien ook. Melody vroeg zich af of ze hier waren omdat ze hier echt fel over waren of omdat ze een excuus nodig hadden om elkaar te zien. Het leek haar sterk dat ze geloofden dat een stapeltje schreeuwerige posters dat zouden veranderen. Alleen Dave leek die leugen te geloven.

Ze slenterden ruim een uur lang door de straten. Pas toen de kou te veel werd en Margot Dave er eindelijk van had overtuigd dat ze de rest van de folders beter in het café konden leggen, keerden ze terug naar het clubhuis. Melody dronk nog een kop thee, maar toen besloot ze dat ze beter kon gaan. Ze moest morgen werken, dus wilde het niet te laat maken.

'Moet ik met je meelopen?' vroeg Richard toen ze haar jas van de kapstok haalde.

'Nee, ik red me wel.' Ze schonk hem een kleine glimlach.

'Alleen tot na het park? Ik voel me er niet goed bij als je daar alleen langs loopt.'

'Oké,' stemde ze in. Ze had hem echt niet nodig, haar gave zou haar wel beschermen. Maar het was fijn dat iemand bezorgd over haar was.

Richard trok zijn jas aan, waarna hij haar naar buiten volgde. De koude avondlucht kwam hen tegemoet. 'Wat vind je van de vereniging,' vroeg hij toen ze een eindje bij het clubhuis vandaan waren. 'Je mag eerlijk zijn hoor.'

'Ik vind het fijn om iets te doen hebben, maar ik weet niet of ik zo fanatiek ben als Dave.'
Hij lachte. 'Niemand is zo fanatiek als Dave. Ik vind zijn plannen en de posters ook wat overdreven, maar het is fijn om mensen te hebben om mee te praten. Als je geen excuus hebt om af te spreken, komt het er vaak niet van.'

'Dat is waar.'

'Bovendien laat Dave me vast niet gaan. Hij vind mijn ervaring als niverial onmisbaar.'

'Dat klinkt als hem Heb je echt zoveel voorlichtingen gegeven?'

Richard knikte. 'Ik heb de gave om te zien wat mensen de afgelopen paar uur vast hebben gehouden. Het is heel handig in onderzoeken, maar je pakt er niemand mee op. Dus stuurden ze me meestal naar scholen.'
'Dat klinkt logisch.' Ze glimlachte. Hopelijk waren de mensen die haar naar school kwamen niet betrokken bij onderzoeken. Dan had ze een groot probleem.

'Waarom ben je eigenlijk tegen het huidige systeem?'

De vraag verraste haar. Het duurde een paar seconden voordat ze een goed antwoord kon formuleren. 'Omdat ik niet denk dat er ruimte voor iedereen is. Ze sorteren de mensen die ze nuttig of gevaarlijk zien. En als ze niet weten wat ze met je aan moeten dan is er niks. Dat kan nooit lang goed gaan.'

Richard was een poos stil voor hij langzaam knikte. 'Jij snapt het precies. Ik ben zelf niet tegen gaven, zoals sommige anderen in onze groep. Maar als je mensen hun krachten gaven laat gebruiken moet er ruimte zijn voor iedereen met een gave. Ook degenen op wie je niet zit te wachten of die tussen wal en schip vallen.'

'Ja dat vind ik ook.' Melody keek naar de silhouetten van bomen die boven hen hingen. Was haar gave een geweest waarop ze niet zaten te wachten? Of hadden ze er te veel op gewacht. Alles wat er vorig jaar gebeurd was, leek zo gepland. De manier hoe Louis de niverials had bespeeld, hoe ze zo bereid waren om haar naar hem toe te brengen. Hadden ze dan echt geen idee wie Louis was? Of wilden ze het niet weten?
'Summer,' zei Richard zacht. 'Kunnen we iets sneller doorlopen?'

'Wat is er?' Ze versnelde haar pas.

'Niet schrikken, maar er loopt iemand achter ons.'

Ze wierp een vlugge blik over haar schouder. Daar liep een man in een donkere hoodie. Hij kwam akelig snel hun richting uit. Haar ogen schoten door de donkere straat. Er was niemand anders te zien. 'Ik weet niet of doorlopen gaat helpen.'

'We kunnen confrontatie beter vermijden,' zei Richard.
Ze knikte zacht. Hij had gelijk, maar hij besefte zich vast ook wel hoe ze eruit zagen. Een tienermeisje en een man in een rolstoel, makkelijke slachtoffers. Ze voelde haar hartslag stijgen. Schaduwen kriebelen tegen de binnenkant van haar handpalmen. Wat als dit een van Louis mannen was.

'Als hij om geld vraagt, moet je het gewoon geven. Het is niet waard om te vechten,' zei Richard. De rimpels op zijn gezicht waren een stuk dieper dan eerder.

'Het komt goed.' Ze nam een diepe ademteug. Ze wist niet wat haar banger maakte. De man die haar mogelijk dood wilde hebben of het feit dat Richard op het punt stond om te ontdekken, dat alles wat hij over haar wist een halve waarheid was.