Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 36 - De dag dat de post kwam

Na de les gave beheersing, keerde Melody's leven al snel terug naar het normale ritme. Het was bijna saai te noemen. Niet dat ze dat erg was. Na alles was saai een heerlijk woord. Al was ze nog steeds niet naïef genoeg om te geloven dat het zo zou blijven. Zelfs niet toen ze samen met haar nieuwe vrienden in de kantine een serie keken.

'Summers heb je een momentje.' Een stem trok haar ogen van het scherm.

Matt stond naast hun tafel. In zijn handen hield hij een grote doos en een gele envelop. 'Je hebt post.' Hij zette de doos gehaast op de tafel en schuifelde achteruit.
'Bedankt,' ze glimlachte naar hem, maar hij was al weg.

'Hij is echt bang voor je,' zei Quinten. nieuwsgierig naar de doos keek.

'Helaas wel.' Melody tilde de envelop van de doos en keek naar het pakketje. Wie had haar nu weer wat gestuurd? Zaten haar vrienden hier achter? 'Heeft een van jullie een mes?'
Jorge overhandigde haar een bot broodmes. Ze forceerde het met grote halen door de tape en trok de doos open. Boven op een paars papier lag een wit kaartje. Bedankt voor uw bestelling Dominique Hauwell, stond er met sierlijke letters op geschreven.

Melody glimlachte. 'Ik denk dat mijn vrienden me spullen hebben gestuurd.'

'Dat is zo gaaf.' Kim sprong overeind en stapte dichterbij. 'Wat zit er in?'

'Ik heb geen idee.' Ze vouwde het beige papier aan de kant en werd begroet door een hele hoop kleine pakjes. Ze vouwde het eerste open. 'Oh geurkaarsen.'

'Kaarsen?' Quinten fronste 'Zijn aanstekers niet verboden?'

Melody lachte zacht en plaatste de kaars in de tafel. 'Ik heb geen idee.'

Samen maakten ze de rest van de pakjes open. Naast nog meer lichtsnoeren kwamen ook houten bordjes en fotolijstjes tevoorschijn. Het hoogtepunt was een grote blauwe vaas met nepbloemen.

'Wauw,' zei Melody toen ze alle spullen op de tafel. Toen keek ze naar Kim die ogen zo groot als schoteljes had.
'Sturen jouw vrienden dit zomaar?'
'Niet allemaal, alleen Dominqiue.' Ze stopte de kaarsen terug in de doos. 'Jij mag ook wel een paar kaarsen en een lichtsnoer pakken.'

'Weet je het zeker?'

'Ja, dit past nooit allemaal in mijn kamer.'

'Bedankt.' Kim glimlachte breed.

'Willen jullie ook?' Ze keek de jongens aan.

'Ja, doe maar een roze,' lachtte Quiten hoofdschuddend.
'Nee dank je,' zei Jorge.
'Zullen we deze spullen wegzetten?' Kim zette de vaas terug in de doos.
'Dat kunnen we wel doen.' Melody vouwde de doos dicht en ze namen afscheid van de jongens, waarna ze richting hun kamers liepen.

'Weet je,' zei Kim toen ze door de stille gang liepen. 'Ik had je niet zo aardig verwacht.'
'Ik ben blij dat ik meeval,' zei Melody met een glimlach.
'Ja, op het nieuws deden ze alsof...'

'Ik een monster was,' maakte Melody haar zin af. Een zucht ontsnapte uit haar mond.

Kim knikte. 'Maar dat klopt niet.'

'Eerlijk gezegd zit er een kern van waarheid in.' Melody zette de vaas op de kast. 'Ik heb iemand gedood. Ookal is het een ongeluk, geen mens heeft het recht om een leven te nemen.'

'Maar dat maakt je niet een monster.'

'Nee.' Melody glimlachte. 'Wat ik probeer te zeggen is dat de lijn tussen mensen en monsters niet zo groot is.'

'Dat is waar.' Kim keek haar aan. 'Maar jij bent niet eng.'

'Gelukkig niet,' grinnikte Melody. 'Nou, zullen we deze puinhoop opruimen en de serie afkijken?'