Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 20 - Kat en muis

Schaduwen ontsnapten uit Melody's huid. Ze klommen over haar armen en langs haar nek. Ze bedekten haar huid als een spinnenweb. Vermoord haar, fluisterden ze in haar oor. Doe het.

'Iemand heeft geleerd,' zei Ricky met een kleine glimlach. Ze stapte achteruit tot ze buiten het bereik van de duisternis stond. Ze bewoog haar hand omhoog. 'Maar niet genoeg.'

Melody voelde hoe haar voeten zich losmaakten van de grond. Ze probeerde tegen de krachtige wind die haar de lucht in sleurde te vechten, maar het had geen zin. Ze stuurde de rook richting Ricky, maar de zwarte massa werd omhoog geblazen voor het het licht van de maan kon blokkeren. Ze was opnieuw machteloos. Precies zoals bij hun eerste ontmoeting.

'Toe dan,' Ricky leunde tegen haar auto. Er stond een geamuseerde lach op haar gezicht. 'Probeer iets. Dit is de enige kans die je krijgt.'

Melody perste een piep geluid over haar lippen. Ze spartelde met haar benen, maar het had geen zin.

Ricky bracht haar hand naar haar oor. 'Wat zei je? Je wilt verder omhoog?'

Voordat Melody kon antwoorden, steeg ze verder op tot ze twee meter boven de donkere parkeerplaats hing. 'Nee,' piepte ze zacht. Haar hart bonsde in haar keel. Ricky wilde haar geen eerlijke kans geven. Ricky speelde met haar als een kat die met zijn prooi speelde.

'Oh sorry. Zo kun je natuurlijk niet vechten.' De vrouw bewoog haar tengere vingers naar beneden. Direct stortte Melody naar de grond. Haar handen klapten tegen de tegels. Pijn schoot door haar polsen. Snel krabbelde ze overeind. De schaduwen kropen snel naar haar huid toe, alsof ze doodsbang waren voor de vrouw die voor haar stond.

'Kom op. Laat me eens zien wat je kunt.'
Melody duwde de schaduwen bij haar vandaan tot de wereld om hen heen donker werd. Rook steeg op naar de nachtelijke hemel. Ze moest een manier vinden om te winnen. Ze kon hier niet sterven. Ze stapte door de duisternis richting Ricky. Haar voetstappen galmden door de nacht.
Dood haar. Ze gaat je vermoorden, galmde het door haar hoofd. Voor het eerst had Melody in haar leven, had Melody geen redenen om de stem tegen te spreken. Het was de enige manier om dit te overleven. Het was Ricky of zij.

Ze was geen anderhalve meter van de Ricky verwijderd, toen een krachtige windvlaag haar tegemoet stromde. Alle schaduwen glipten uit haar handpalmen weg. Het licht van de lantaarnpalen brak opnieuw door de nacht. Melody werd achteruit gedrukt, tot ze met haar rug tegen de deur stond. De kracht van de wind perste de lucht uit haar longen.

'Nou, ga je nog wat doen,' verzuchtte Ricky, alsof het niet haar handen waren die Melody in bedwang hielden. 'Ik dacht een leuke uitdaging, maar nee, mevrouw weet niet eens hoe ze moet vechten. Hebben ze je wel wat geleerd op dat Niverium van je? Louis had het over een krachtige student. Hij dacht zelfs dat je mij kon vervangen.' Ze klakte met haar tong. 'Nu weten we beiden dat hij wel eens een inschattingsfout maakt, maar dat zelfs de niverials op muizenjacht zouden gaan...'

Melody hapte naar adem. Het parkeerterrein was in een waas veranderd. De lichten dansden bijna speels voor haar ogen. Was dit waar ze dood ging? Ze wilde niet dood.

'Kom op muis.' Ricky liet haar handen dalen. Direct nam de wind af.
Eindelijk was er ruimte voor zuurstof. Melody liet de koude nachtlucht haar longen vullen. Ze zette een paar wankele stappen Rickys richting uit. Voordat ze dichtbij kon komen, werden haar voeten van de grond getild. Een misselijk gevoel vulde haar toen ze achteruit schoot. Met een harde klap belandde ze tegen de muur. Haar hoofd bonkte tegen de stenen. Voor even versplinterde het licht van de lantaarnpalen in sterren uiteen. Het koste haar moeite om woorden over haar lippen te krijgen. 'Alsjeblieft stop gewoon. Maak er maar een einde aan. Ik kan dit niet winnen.'