Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 10 - In eigen handen

Toen Melody het clubhuis inliep, merkte ze al snel dat ze te vroeg was. Alleen Richard zat in de ruimte. Hij had een grote mok koffie in zijn vingers geklemd. Hij glimlachte breed toen hij haar opmerkte. 'Goedenavond, ik ben blij dat je er bent.'

'Toch wel?' Ze hing haar jas op en liep zijn richting uit.

'Ja, ik zou je gemist hebben als je naar het Niverium was gegaan.'

'Ik heb het overwogen, maar ik ben bang dat het Niverium niet de plek is voor mij.' Na alles wat ze had gedaan, was de enige plek op het Niverium waar ze nog binnenkwam de verhoorkamer. Als ze die al levend bereikte.

'Mag ik je vragen waarom heb je die keuze gemaakt hebt?' Hij keek haar nieuwsgierig aan.

'Omdat ik denk dat het systeem niet gemaakt is voor mensen met gaven als de mijne.'

'Dat is een hele goede reden,' zei Richard met een goedkeurende knik. 'Ik ben blij dat je niet een van die kinderen bent die impulsief een keuze maakt en dan de rest van hun leven met de gevolgen moet leven.'

Ze schonk hem een kleine glimlach. 'Ik weet wat ik doe.'

'Dat vertrouw ik.'

'Gebruik je je gave eigenlijk nog?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik steek mijn neus niet meer in andermans zaken. Jij?'

'Ik probeer het niet meer te doen, maar soms moet mijn gave eruit. Op sommige dagen bonst het de hele tijd aan de binnenkant van mijn huid, tot ik hem vrij laat.'

'Dat is een naar gevoel.' Richard nam een slok koffie. 'Je gave moet sterk zijn, als het zo intens voelt.'
Ze knikte zacht. 'Ik hoop dat het ooit minder wordt, ik hou er niet van.'

'Dat kan ik me voorstellen, maar onze gaves zijn een onderdeel van ons. Ze gaan niet zomaar weg, zelfs al willen we van wel.'

'Ik wil niet dat mijn gave weg gaat, ik zou soms alleen willen dat ik hem niet zo vaak voel.'

'Dan moet je trainen.'

Ze lachte zacht. 'Is het zo simpel?'

'Eigenlijk wel. Als jij elke week een moment neemt om met je gave bezig te gaan, dan zal hij je minder lastig vallen wanneer jij het niet wilt. Toen ik nog bij de niverials zat trainden we bijna dagelijks. En dan heb ik het over intense trainingen.'

Dat wist ze, ze had er genoeg bijgewoond. 'Misschien moet ik het dan maar weer doen.'

'Als je hulp nodig hebt, kunnen we samen trainen. Ik kan je wel wat trucjes leren.'

'Ik wil je niet dwingen om je gave weer te gebruiken.'

'Ik doe het graag als ik jou er mee help.'

Ze keek naar haar handpalmen. Ze kon het risico niet nemen. Haar gave was te herkenbaar. Als hij zag wat hij kon, was het een kwestie van tijd zijn voor hij zich zou gaan afvragen waarom ze echt op de vlucht was. Meisjes met dodelijke gaven renden niet weg voor hun familieleden. Meisjes met dodelijke gaven renden weg omdat ze slechte dingen hadden gedaan. 'Ik denk niet dat het een goed idee is.'

'Als jij dat vindt.' Richard zette zijn mok op de tafel. 'Het aanbod staat altijd open. Ik heb toch niks beters te doen.'
Ze lachte zacht. 'Je zou moeten trainen,' kaatste ze de bal terug.
Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Misschien. Zeg wat heb jij het afgelopen uren aangeraakt?'

'Eum ... ik heb geen idee. De deur? Je mag wel kijken.' Ze stak haar hand uit. Richard plaatste zijn hand op de hare en sloot zijn ogen. Er trok een vreemde tinteling door haar huid. Alsof haar hand sliep.

'Ik zie een paar deuren, een stenen muur, een sleutelbos.' Hij werd even stil. 'Papier, pennen, boeken. Ben je vandaag naar school geweest?'

'Ja dat klopt.'

Hij glimlachte en liet haar hand los. 'Je dag was niet erg interessant, of wel?'

'Waar hebben jullie het over?' Eva liep de ruimte in.

'Over sport,' zei Richard snel. 'Summer vertelde me dat ik hordelopen zou moeten proberen..

'Hordelopen?' Eva keek met grote ogen naar zijn rolstoel. 'Hoe?'

'Gewoon, op mijn handen.' Hij grinnikte.

'Ik zou geld betalen om dat te zien,' zei Melody met een glimlach. Ze zag het al voor zich. Een oude man die op zijn handen rende en over hordes probeerde te springen.

'Jullie houden me voor de gek, niet?'

'Nee, hoe kom je er bij?' Richard fronste.

'Stop met die onzin,' zuchtte Eva. 'Zullen we het over belangrijkere dingen hebben?'

'Zoals?' Hij trok een wenkbrauw op.

'Onze instagram! Ik heb een foto geplaatst en we hebben al vijftig likes. Een aantal nieuwe mensen hebben zelfs interesse in de club. Kijk maar.' Breed glimlachend haalde ze haar telefoon uit haar zak en gaf hem aan Melody.

Op het scherm was een foto van de groep te zien. Hij moest vorige week genomen zijn. Melody zag zichzelf breed glimlachend naar Richard luisteren. Ze zat vol in beeld. Dat was niet de bedoeling. 'Kun je die verwijderen?'

Eva keek haar verrast aan. 'Hoezo? We hebben nog nooit zoveel likes gehad.'

'Het is voor mij gevaarlijk om op socialmedia te staan. Mijn familie mag niet zien waar ik ben.'

'Wacht? Heb je een foto van ons geplaatst,' zei Richard verbaasd.

'Ja, ik wist niet dat het een probleem was. Ik haal hem weg. Hoe doe ik dat?'

'Bedankt. Je moet gewoon op de puntjes boven de post klikken en dan op het prullenbakje,' Melody gaf de telefoon terug. Vijftig likes ... hoe groot was de kans dat een van die mensen haar herkend had? Niemand op school had het gedaan en daar waren meer dan vijftig mensen. Maar toch voelde dit anders, riskanter. Op school wist ze vrij zeker dat er geen niverials naar haar keken, maar op een openbaar account van een anti-begaafden vereniging ... Dit was iets wat ze niet nogmaals kon laten gebeuren. Ze moest voorzichtiger zijn.