Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 44 - Einde verhaal

De tie-rips die Langeveld om Melody's polsen had gebonden, sneden in haar huid toen Melody in de stoel ging zitten. Margreets hand rustte nog steeds op haar pols alsof ze bang was dat ze haar gave opnieuw zou gebruiken.

Cynthia's stem klonk vanaf de gang, haar woorden waren gedempt, maar de woede in haar stem was onmisbaar. Ze dacht vast dat de niverials roekeloos waren geweest, en misschien was dat ook zo. Maar niet op de manier die ze in haar hoofd had.
Na minuten gepraat te hebben, ging de kantoordeur open. Cynthia stapte naar binnen en liep langzaam naar haar stoel. Ze zette haar voeten zorgvuldig neer en liet zich rustig in het zitvlak zakken, in een slechte poging om beheerst over te komen. Haar ogen ontmoeten die van Melody. 'Dus het was geen ongeluk,' zei ze toen langzaam. 'En de vorige keer ook niet.'

Melody beet op haar lip. Ze zou willen dat ze het uit kon leggen, maar ze had geen idee waar ze moest beginnen. "Nee, de niverials zijn corrupt en Louis wilde me vermoorden," klonk als de leugen van een dertienjarige.

'Ik weet niet wat ik nu van je moet denken. Ik weet niet in wie ik meer teleurgesteld ben. Jou of mezelf.' De ingehouden woede in haar ogen verraadde het antwoord op die vraag.

'Wat wil je dat ik zeg,' zei Melody zacht. Dat ze het niet had willen doen? Dat ze niet het monster was wat ze voor zich zagen?
Cynthia was stil, haar ogen gingen vragend naar Langeveld.

'Hoe heb je het gedaan?' Hij keek haar aan. 'De niverials zijn niet makkelijk om de tuin te leiden.'

Melody perste haar lippen op elkaar. Dat had ze niet gedaan. Ze had niemand bespeeld, niemand verraden. 'Ik denk niet dat ik dat kan uitleggen.'

Cynthia zuchtte lang en vouwde haar handen over elkaar. 'Na alles wat je hebt gedaan, heb je niet eens het lef om te bekennen? Als je nu gewoon toegaf had ik misschien nog respect voor je gehad. Maar nu...' Ze slikte de rest van haar woorden in.

Melody keek naar de grond, zoekend naar woorden. Maar ze had geen idee wat ze moest zeggen. 'Jacob kan het uitleggen,' fluisterde ze uiteindelijk.

'Oh dat hoop ik voor hem. Hij moet wel heel wat te zeggen hebben, voordat hij dit goed kan praten.'
Het koste Melody moeite om een zwakke glimlach te onderdrukken. Dat had hij en zodra hij hier was, zou alles voorbij zijn. Nog maar even en het kwam goed. Dan zou ze de mensen van het CCNG vertellen wat er gebeurt was en zou ze vrij zijn. Dan kon ze eindelijk terug naar huis.

De minuten voordat er een zachte klop op de deur klonk, duurden akelig lang. Opluchting spoelde over Cynthia's gezicht. 'Binnen,' zei ze gehaast, alsof een elke miliseconde die ze wachtte verschil zou maken.

Jesper stapte de ruimte in en keek haar aan. 'Ik hoorde dat we hier een situatie hadden?'

'Een situatie?' De vraag kwam bijna grommend uit Langevelds mond. 'Hebben jullie enig idee wat jullie veroorzaakt hebben?'

Jesper knikte. 'Ik snap dat je geschrokken bent, maar ik moet jullie vragen om rustig te blijven. Als er misstappen aan onze kan zijn begaan, dan zal het CCNG er naar kijken.'
'Dat hoop ik.' Cynthia keek kort naar Melody voor ze hem weer aan keek. 'Ik laat je de camerabeelden wel zien. Dat lijkt me het beste.' Ze draaide het laptop scherm zijn richting uit en klikte op de afspeelknop. Melody kon zien hoe ze de ruimte in rende en de schaduwen verspreidde. Het zag er akelig beheerst uit. Het enige wat verraadde dat ze overstuur was, was de paniekerige uitdrukking op haar gezicht.

'En hoe weet je dat dit niet door gebrek aan controle komt?'

'Kun je dat niet zien.' Langeveld keek hem geïrriteerd aan.

'Ik kan het niet met zekerheid uit deze beelden opmaken.'

'Ik denk dat dit wel genoeg is.' Cynthia spoelde een stukje door. Toen zag Melody zichzelf met een perfecte bal van schaduwen, snel gevolgd door haar duel met Langeveld. Hoe de schaduwen om haar heen dansenden, hoe ze zijn aanval beheerst ontweek Het was overduidelijk dat zij degene was met controle. Zowel van haar gave als het gevecht.

'Dat ziet er niet goed uit,' mompelde Jesper. Even dacht Melody teleurstelling in zijn ogen te zien, maar toen zag ze de kleine twinkeling. 'Summers, wat heb jij hier op te zeggen.'
Ogen schoten als messen haar richting op. Als blikken konden doden, was ze nu neergevallen. 'Ik denk niet dat ik dit kan uitleggen.'

'Nou, dan zullen we Jacob maar vragen wat hij hier van vind.' Jesper greep haar arm vast en rukte haar uit de stoel. 'Denk maar niet dat hij nu zo vriendelijk voor je is.'

'Het spijt me,' zei ze zacht, Ze voelde hoe hij de tierips los sneed en handboeien vast klikte. Hij zette ze zo strak vast, dat het metaal in haar polsen brandde. Vervolgens trok hij haar mobiel en kamer kaart uit haar zakken en plaatste ze op de tafel.

'Bewaar je excuses maar voor op het Niverium.' Hij keek de ruimte rond. 'Er zijn mensen onderweg om dit verder te bespreken, gezien de ernst van de situatie rijd ik eerst mevrouw Summers naar het Niverium.'

'Heb je hulp nodig?' Langeveld keek hem aan.

'Nee, mevrouw Summers weet heel goed wat er gebeurt als ze een niverial aanvalt. Deze jongedame is niet dom genoeg om dat soort stunts uit te halen. ' Hij gaf haar een zetje richting de deur. 'Jullie horen nog van mij.'

Zijn koude vingers bleven op haar bovenarm rusten toen ze door de gangen richting de garage liepen. Hij zei niks meer en ook in haar hoofd bleef het stil. Pas toen hij haar achterin de auto had gezet en achter het stuur was gaan zitten, draaide hij zich om. Zijn serieuze uitdrukking maakte plaats voor een kleine glimlach. 'Was het allemaal te veel?'
Ze knikte zacht. 'Ik kon niet meer doen alsof.'

'Dat snap ik. Je hebt gedaan wat je kon. Het moet niet makkelijk zijn geweest om zo lang te doen alsof.'

Ze keek hem door het traliescherm dat hen scheidde. 'Ik heb erger overleefd.'
'Dat is waar.' Hij lachte zacht, maar al snel werden zijn ogen weer serieus. 'Kun je je al meer herinneren?'

'Ja,' een lach brak door op haar gezicht. 'Toen ik stopte met doen alsof, brak die stomme muur in mijn hoofd. Ik denk dat ik het meeste weer weet. Namen, gezichten, gebeurtenissen.

Jesper glimlachte. 'Ik ben blij om dat te horen. Laten we dan maar snel naar het Niverium gaan om het aan de anderen te vertellen.'
Op dat moment deed niks er meer toe voor Melody. Hoe pijnlijk de handboeien voelden en hoe moe ze ook was verbleekten bij die woorden en de betekenis die ze droegen; ze ging naar huis.