Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 27 - Wazige waarheid

De verhoorruimte was geen donkere kamer met een oude stoel in het midden en een te felle lamp. Er waren geen krakende trappen, motten en sigarettenrook. Toch voelde Melody zich nerveus toen ze de ruime kamer in liep en op een taupekleurige stoel aan een ronde tafel ging zitten. Naast hen was een groot raam, waardoor de nu donkere stad was te zien. Iets aan de plek gaf haar de kriebels.
Tristia ging naast haar zitten en pakte de waterkan die op tafel stond. 'Wil je ook water?'

Melody knikte, waarna de vrouw twee papieren bekertjes vol schonk.
'Heb je hoogtevrees?'
'Nee,' Melody lachte zacht. 'De laatste keer dat ik in een soortgelijke kamer was, liep niet goed af.'

'Bedoel je een vergaderruimte?'

'Onder andere.' Haar ogen dwaalden over de flatgebouwen.
Voordat Tristia verder kon vragen, kwamen twee mensen de ruimte in lopen. Een was een lange man met rood haar en een ruitjesblouse. Hij vormde een contrast met de veel kortere vrouw die naast hem liep. Ze droeg net als Tristia een blouse, maar die van haar was een saaie kleur wit. Ze had een blok papier in haar handen, dat ze op de tafel legde. 'Goedenavond.' Ze ging in een stoel tegenover hen zitten. 'Ik ben Christine.'
'En ik ben Raul.' Hij stak zijn hand niet uit.

'Melody,' stelde ze zichzelf voor. 'Summers,' fluisterde ze er achteraan.

Raul glimlachte. Zijn lach was scheef, net als die van Dominique, maar zijn gezicht was anders dus waarschijnlijk was hij geen lid van de familie Hauxwell. 'Voordat ik je dingen ga vragen, lijkt het me goed dat we elkaar eerst een beetje leren kennen. Kun je wat over jezelf vertellen?'
De manier waarop hij de vraag stelde deed haar direct aan de niverials denken. Hij vroeg het niet omdat hij om haar gaf, hij deed het om haar gerust te stellen. 'Er valt niet zoveel over mij te vertellen.'

'Dat is vast niet waar,' lachte Raul. 'Wat vond je leuk om te doen toen je nog op het niverium zat?'
'Ik ging meestal gewoon met mijn vrienden mee.' Was jezelf samen met Dominique in de problemen werken een hobby te noemen? Waarschijnlijk wel.

'Klopt het dat je vrienden met Dominique Hauxwell bent?'
Daar kwam het al. 'Ja, maar zij staat hier buiten.'

De man knikte en veranderde het onderwerp snel. 'En buiten het niverium. Ik hoorde dat je bij een vereniging zat aangesloten.'

Ze beet op haar lip. 'Je hoeft er niet om heen te draaien. Ik heb hem vermoord.'
Voor even leken Rauls wenkbrauwen omhoog te schieten, maar zijn gezichtsuitdrukking werd zo snel neutraal dat Melody niet zeker wist of ze het zich verbeeld had. 'Dat weten we, maar het is vast niet zomaar gebeurd. Ik wil begrijpen wat hoe je in deze situatie terecht bent gekomen.'
'Het is lastig om uit te leggen, maar jullie mogen wel gewoon in mijn hoofd kijken. Als ik het vertel zitten we hier twee uur en dan moet het alsnog.'
Raul lachte zacht. 'Je bent vaker verhoord, niet?'
Ze knikte.

Hij keek naast zich. 'Christine, dan mag je wat mij betreft je gang gaan.'

'Ik neem aan dat je dit ook al vaker hebt gedaan,' zei Christine. Haar stem was zacht. 'Maar ik ga je het toch uitleggen. ik heb de gave om herinneringen te bekijken. Ik kan je gedachten niet goed zien, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Omdat herinneringen heel persoonlijk zijn, wil ik niet zomaar in je hoofd rondneuzen. Ik heb liever dat je zelf je verhaal doet, terwijl ik meekijk of wat je verteld klopt en je aanwijzingen geef over wat we willen zien. Durf je dat aan?'

'Ja dat is prima.' Melody legde haar hand op de koude tafel. Het was niet dat ze een keus had. Ze zouden het toch wel doen. Ze keek naar haar bevende vingers. Waarom was ze zo gespannen?

Christine pakte haar vingers vast. Een zachte kou gleed Melodys hoofd in. Het was veel minder scherp dan de ijspegels van Jesper.

'Waar wil je beginnen?' Christine keek haar aan.