Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 24 - Dood voor de verhoorkamer

Ze hoorde dood te zijn. En eerlijk gezegd wist Melody niet of ze echt leefde, maar toen ze die ochtend wakker werd uit een nachtmerrie, ademde ze nog. Haar hart bonste nog steeds en er liepen rillingen over haar rug. Het scherpe metaal van haar handboeien brandde in haar huid. Haar haren waren nog steeds donker, alsof ze nooit gestopt was met het gebruiken van haar gave, maar er hing geen rook meer in de ruimte.

Op de gladde kussens onder haar waren donkerrode strepen te zien. Waarschijnlijk was het bloed uit de sneden op haar benen.

Haar ogen dwaalden rusteloos door de ruimte tot ze het geluid van voetstappen hoorde. Niet veel later klonk er geratel bij de celdeur. Een klein luikje schoof open. Aan de andere kant van de glasplaat zag ze Lucas gezicht. 'Mevrouw Summers,' zei hij op een kalme toon.
Mevrouw Summers, niet langer Melody. Niet langer een vriend of een leerling, maar een volwassen vrouw, een crimineel. Het kostte haar moeite om hem aan te kijken. Ze wilde niet dat hij haar zo zag. Ze schaamde zich, ookal wist ze niet wat ze anders had kunnen doen.

Ze duwde zichzelf overeind en dwong zichzelf om hem in de ogen te kijken. Het lukte haar niet om woorden over haar gebarsten lippen te krijgen.

'Mijn collega's willen graag met je praten.' Lucas klonk vreemd zonder lach in zijn stem. Hij deed geen poging om aardig over te komen of haar op te beuren. Nu was zij de gevangen en hij was er verantwoordelijk voor dat niemand gewond raakte.
Lucas duwde het luikje dicht. Er klonk gerammel voor de deur open ging. Achter Lucas stonden twee andere niverials. Melody had hen eerder gezien, maar hun namen kende ze niet. Ze zagen er anders uit met hun samengeknepen ogen en gespannen handen die klaar waren om gaven haar richting uit te sturen.

Melody leunde tegen de zachte muur haar knieën knikten zacht tegen elkaar aan. Het koste haar moeite om niet in te storten. Hoeveel had ze haar gave gebruikt dat ze zich zo zwaar voelde?

De twee niverials liepen de ruimte in en pakten haar bovenarmen vast. Lucas bleef in de deuropening staan. Zijn ogen hadden een waas. Hij vertrouwde haar niet.

'Gebruik je gave niet,' zei hij toen ze hem passeerde. 'Dit is geen spelletje meer.'

Ze had zijn waarschuwing niet nodig om dat te weten. Ze wist precies hoe serieus dit was, misschien wel beter dan hem. Haar vermoeide ogen schoten onrustig door de gang. Waarom was er nog niks gebeurd? Ze twijfelde er niet aan dat de dreigementen van Louis' mensen gemeend waren Er moest een plan zijn. Waar was de kogel? Katten lieten muizen niet zomaar weg rennen. Niet als ze al in de val zaten.

Zelfs toen de niverials haar de kleine verhoorkamer in brachten, durfde Melody zich niet te ontspannen. Ze maakten haar vast in de stoel en gingen achterin de ruimte staan.

Zijn ogen waren nog steeds wazig. Zou hij het op tijd doorhebben als er wat iets zou gebeuren? Was hij snel genoeg om een wapen tegen te houden? Of was hij degene met het wapen?

Nee, dat kon niet toch. Hoe goed kende ze hem eigenlijk?
Niet.
Het koste haar moeite om een zachte snik in te houden. Ze kneep haar handen tot vuisten in de hoop dat ze zou stoppen met rillen, maar het werkte niet. Ze beefde nog steeds. Ze wist niet of het haar angst was, of de ijzige kou die elke hoek van haar lichaam had gevuld.

Het duurde niet lang voordat Jacob en Jesper de ruimte in kwamen. Beiden droegen ze een plastic glimlach, maar ze zag hoe hun ogen over haar heen gleden. Hoe goed ze ook in hun werk waren, het lukte hen niet om hun afschuw te verbergen.

Maar Jacob probeerde het. 'Mevrouw Summers,' zei Jacob met een gespeelde lach. 'Ben je vergeten wat ik je heb geleerd over controle?'
Ze schudde haar hoofd zacht. Wat ze moest antwoorden, wist ze niet. Zou er iets gebeuren als ze hem vertelde wat ze met haar hadden gedaan? Zouden ze hem dan ook doden.