Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 9 - Hanna en hoe het verder ging

Hanna keek haar met grote ogen aan toen ze het kantoortje uit liep. 'Wat was er aan de hand, heb je een gave?'

'Nee, ze kreeg de test niet open.' Melody schonk haar een glimlach. Ze had geen idee wat er straks zou gebeuren.

'Oh jammer.' Hanna keek naar de deur. 'Is het wel gelukt?'

Melody knikte. 'Gelukkig wel.'

'Volgende,' onderbrak Dominiques stem hen. Leonie liep de ruimte uit.

Hanna keek op en glimlachte breed en huppelde naar binnen. 'Tot zo.'

'Hoe ging het?' vroeg Melody aan Leonie.

'Goed, wat ging er mis bij jouw test?'

Opnieuw vertelde Melody het verhaal van de test die niet open wilde.

'Dat heb jij weer.' Leonie lachte zacht. 'Ken je haar trouwens?'

'Ja we hebben vroeger bij elkaar op school gezeten, maar we waren geen vrienden.'

'Ik wil details. Wat is er gebeurd? Wanneer wist ze dat ze een gave had?'

'Oh iedereen wist dat ze een gave had, het zit in haar familie. Hij was alleen nog niet ver genoeg ontwikkeld om naar het Niverium te gaan. Ze was nogal ...' Melody dacht snel na.

'Wat is er?' Hanna haastte zich het kantoortje uit. Er stond een brede lach op haar gezicht.

'Summer heeft bij diegene van het niverium op school gezeten.'

'Nee echt?' Hanna keek haar met grote ogen aan. 'Je bent interessanter dan ik dacht.'

Melody glimlachte. Ze wist niet of dat een compliment was. Ze liep samen met de meiden naar de kluisjes.

'Maar wat was er met haar? We willen alle drama horen.'

'Ze was een beetje een pestkop en blies nogal hoog van de toren. Niemand mocht haar echt.'

'Zou ze dat nog steeds zijn? Ze kan in elk geval niet presenteren,' vond Leonie.

'Ik weet het niet.' Ze wilde liever niet te negatief over Dominique praten. Het voelde als verraad, ookal wist iedereen die Dominique kende dat het onzin qwas.

'Ze was heel ongemakkelijk,' vond ook Hanna.

Melody haalde haar jas uit haar kluisje en keek de twee aan. 'Ik ga maar. Tot morgen.'
Ze liep de school uit, de koude lucht in. Pas toen ze buiten stond drong wat er gebeurd was echt tot haar door. Ze had Dominique gesproken en Dominique wilde haar niet vermoorden. Ze had een test gesaboteerd. Ze had het gedaan. De niverial had niks in de gaten gehad. En ze stond er niet langer alleen voor. De glimlach op haar gezicht was iets te groot, voor hoe ze door het oog van de naald was gekropen, maar dat maakte haar niks uit. Voor nu wilde ze blij zijn.

***

De rest van de week voelde het alsof er niks gebeurd was. Dominique liet niks meer van zichzelf horen en de rest van de klas leek de voorlichting te zijn vergeten. Alleen Hanna niet. Die vrijdagochtend liep ze met hangende schouders naar Melody en Leonie toe. Ze zuchtte en stelde dezelfde vraag als ze de hele week al had gedaan. 'Is er al iets binnen over de test?'
Leonie schudde haar hoofd. 'Waarschijnlijk komt dat over een halve maand pas. Als ze niks vinden, zijn ze traag.'

'Het duurt vast niet meer lang,' zei Melody met een nerveuze glimlach. Als de niverials niet doorhadden dat ze met de test gesjoemeld hadden tenminste. Was dat waarom Hanna nog niet was opgehaald?

'Ik hoop het,' zei Hanna met een zucht. 'Het is niet eerlijk dat sommigen gaven hebben en wij alleen maar kunnen hopen. Kunnen zie die mutatie niet gewoon aan iedereen geven?'

'Zo werkt het helaas niet.' Leonie keek Melody aan en rolde met haar ogen.

'Het zou zo moeten werken.'

Melody schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet. Een gave i-'

'Goedemorgen dames,' onderbrak de strenge stem van mevrouw Morger hen. De vrouw liep hun richting uit. 'Hanna, kan ik je even privé spreken.'

Hanna keek haar aan. Haar schouders leken nog verder naar beneden te zakken, alsof ze zichzelf liever in een bal op wilde rollen. 'Ja, gaat het over de wiskundetoets?'

Mevrouw Morger was even stil. Haar samengeknepen ogen bestudeerden Hanna. 'Ongeveer. Kun je meekomen?'

'Oké.' Hanna zuchtte zacht en pakte haar rugzak van de grond. Vervolgens slenterde ze achter mevrouw Morger aan.
Leonie keek haar na. Pas toen ze de kantine uit waren, wende ze haar blik naar Melody. 'Dat gaat niet over de wiskundetoets.'
Melody knikte langzaam. Ze had wel een vermoeden waar het wel over zou gaan. 'Het gaat vast over iets kleins.'

'Weet je dat zeker? Zag je die blik in mevrouw Morgers ogen? Ze keek echt boos.'

'Ja dat is zo,' gaf Melody toe. 'Maar Hanna werkt zich niet zomaar in de problemen.'

'Moeten we kijken wat er is?'

'We kunnen niet zomaar het kantoor binnen stormen.'

'We wachten buiten.'

'Oké,' stemde Melody in.

Leonie pakte haar rugzak van de grond en liep snel in de richting waar Hanna en mevrouw Morger verdwenen waren. Melody liep haar achterna. Haar ogen schoten oplettend door de gang. Als dit was wat ze dacht, moest ze erg voorzichtig zijn.
Leonie liep de hoek om en kwam tot stilstand. 'Nee,' wist ze uit te brengen. 'Dat kan niet.'

'Wat is er?' Melody spiekte over haar schouder. Voor de deur van een van de kantoortjes stond Lucas. Hij droeg zijn niverial uniform. Hij keek langzaam de gang door.
Snel schoot Melody naar achter zodat ze uit het zicht zond. Had hij haar gezien? Ze hield haar adem in, maar het bleef stil.

'Er zijn niverials,' zei Leonie keek verward. Ze keek nogmaals Lucas richting uit voor ze Melody aankeek. 'Dit kan toch niet? Ze kan toch geen gave hebben? Ik dacht dat het een of andere vreemde obsessie was.'
Melody glimlachtte 'De wonderen zijn de wereld nog niet uit.'

'Dat is waar.' Ze keek nerveus de hoek om. 'Moeten we er naar toe?'
Melody schudde haar hoofd. 'Nee, laat de niverials hun werk doen. Ze zullen het rustig aandoen. En Hanna heeft nu vast de tijd van haar leven.'

'Dat is waar. Ik kan het gewoon amper geloven.'

Melody knikte. Ze voelde zich toch wel een beetje schuldig, maar ze had gedaan wat ze moest doen om te overleven. En Hanna vond het vast niet erg. 'Soms loopt het allemaal heel bijzonder.'