Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 22 - Een web van rook

'Handen omhoog, je staat onder arrest,' schreeuwde de man in het serveerders uniform. Een vreemde gele gloed vormde in zijn handen. De uitdrukking in zijn blik was veranderd van onzeker naar een onleesbare kilte. Hij had er geen moeite mee om haar te doden als het erop aankwam.

En zij zou hetzelfde doen. De gedachten maakte Melody doodsbang, maar de schaduwen die uit haar handpalmen klommen vertelden dat het de waarheid was. Ze wilde het niet, maar ze wilde ook niet dood. Ze moest vechten. Al koste het alles. Al brak het iedereen.
Tranen sprongen in haar ooghoeken, maar haar duisternis greep om zich heen. Het wist al lang wat het moest doen.
De ruimte om haar heen leek vastgevroren. Om haar heen lagen de stoelen omver gegooid. Halflege glazen stonden nog op de tafels en boeken waren aan de kant gegooid. Ergens op de grond lag een krant, nu doordrenkt door koffie. Aan de andere kant van het café stonden de gasten. Hun blikken waren niet geschrokken of bang, maar strak. Hun ogen vast besloten. Iemand achterin riep commando's en het licht van gaven verscheen in hun handen. Alle gasten, ieder lid van het personeel. Ze waren allemaal niverials. Hadden ze dit allemaal opgezet om haar te pakken? Waren ze zo bang voor haar dat dit nodig was?
Vermoord ze, siste haar schaduw in haar oor.

'Nee,' protesteerde ze, maar ze strekte haar handen.

'Melody, je wilt dit niet doen,' waarschuwde de man die hen geserveerd had. Het gele licht stroomde haar richting uit. Het vormde een dunne vlies tussen haar en de niverials. De rook die om haar heen kolkte, botste er tegen aan, maar doordrong het niet. Het was een schild, speciaal om haar tegen te houden. Melody's ogen schoten paniekerig door de ruimte. Er waren geen ramen achter haar, geen deur. Deze plek was speciaal uitgekozen om haar vast te houden. De niverials zouden haar niet onderschatten. Hier was ze geen muis, hier was ze een wilde kat. En ze maakte geen schijn van kans tegen het net wat ze voor haar hadden gespannen.
Je gaat dood. Vermoord ze, vertelde haar schaduw.

'Melody stop,' waarschuwde hij haar nogmaals. 'We gaan je niks aandoen als je meewerkt.'

Ze slikte de brok in haar keel weg en keek naar haar donkere handpalmen. Hij loog, daar was ze zeker van, maar ze wilde hem zo graag geloven. Ze wilde kunnen hopen dat het goed kwam.

Ze zijn je vrienden niet. Ze gaan je vermorzelen. Dood ze.
'Oké,' fluisterde ze tegen de duisternis. Tranen liepen over haar wangen. Dit was het einde. Wat ze deed zou er niet toe doen. Dus stond ze de duisternis toe om haar lichaam te vullen. Ze liet het haar gedachten binnendringen tot ze niets anders voelde dan haar hartslag. De gezichten voor haar waren wazig, maar de woede in hun ogen was onmisbaar. Een uitdrukking die omsloeg in pure doodsangst toen een schreeuw vrij brak uit haar mond.

Ze sprintte op het schild af dat haar duisternis tegenhield. Het versplinterde zodra ze er doorheen rende. Direct kwamen de houten plakken onder haar tot leven. Wortels klemden rond haar enkels. Ze maaide met haar vingers om zich heen, maar er was niemand dichtbij genoeg.
Haar ogen ontmoeten die van Erika. De vrouw stond in de deuropening. Met haar handen stuurde ze de wortels omhoog tot ze ook Melodys polsen vast grepen. De blik in haar ogen was vreemd. Het was zo leeg, alsof ze niet tegen een bekende vocht.

Vermoord ze. Vermoord ze. Vermoord ze. De schaduwen fluisterden op het snelle ritme van haar hartslag. Melody probeerde zich los te trekken. Hoe harder ze rukte, hoe strakker de wortels haar vast klemden. Langzaam reikten ze richting haar keel.

Een duistere waas trok over Melody's ogen tot er niks meer was.Voetstappen en commando's galmden om haar heen, maar het voelde alsof ze onder water werd gedrukt.
Iets sleurde haar naar beneden tot ze op de vloer lag. Iets scherps schuurde langs haar benen. Was er servies in de chaos kapot gegaan?

'Stop met je gave,' siste een stem in haar oor. Het klonk dichtbij, maar ze kon de richting van het geluid niet plaatsten.
Ze probeerde de schaduwen terug naar haar handen te trekken, maar het weigerde. De duisternis stroomde uit haar trillende lichaam alsof iemand de dam doorgestoken had. Maar er was geen prooi, niks om de stemmen in haar hoofd te kalmeren. De handen die haar polsen vast grepen waren bedekt met dikke stof. Veilig beschermt tegen haar dodelijke kracht.