Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 34 - De Melody cult

Twee dagen, dat was hoe lang Melody het uitstelde om met Lucile te praten. Ze probeerde het te vergeten door met haar ouders te bellen, met Kim en de jongens op te trekken en te doen alsof ze niet bestond. Maar telkens als ze een moment alleen had of als er een stilte viel, dacht ze weer aan haar oude vriendin.

Dus toen ze die middag alleen op haar kamer zat, toetste ze Luciles nummer in. Het koste haar moeite om de brok in haar keel weg te slikken. Maar ze kon het niet langer uitstellen. Het was oneerlijk. Dominique had haar een moord vergeven en zij was boos over een situatie waarin ze waarschijnlijk hetzelfde had gedaan? Waar was ze mee bezig?

'Melody?' Er steeg een zachte stem vanuit haar telefoon.

'Hé Lucile,' fluisterde ze terug. 'Sorry dat ik je niet eerder heb gebeld. Heb je tijd om te praten.'

'Jawel.' Er viel een korte stilte. 'Ik snap het als je boos bent.'

'Ik weet niet of ik echt boos ben. Ik snap waarom je het gedaan hebt, maar het idee dat je zo in mijn gezicht kunt liegen...' Ze voelde tranen in haar ogen branden.

'Sorry, ik... ik had het nooit mogen doen. Ik wist niet waar ik mee bezig was. Ik was gewoon...'

'Je was bang.'

'Ja, maar niet voor jou. Ik was bang dat iemand je pijn zou doen. Jacob zei dat ze wraak wilden nemen. Ik wilde niet dat zou gebeuren.' Luciles stem beefde zo erg dat Melody naar haar toe wilde teleporteren om haar een knuffel te geven.

'Ik weet het Luc en je had gelijk.' Alleen haar vriendin wist niet van de corrupte niverials. Ze wist niet van de doodsbedreigingen en de angst die Melody had uitgestaan.

'Maar dat maakt het niet goed. Ik heb er een puinhoop van gemaakt.'

'Hé, jij bent niet de enige die het verpest hebt. Ik werd beschuldigd van moord.'

'Maar dat klopte niet. Jij zou nooit iemand vermoorden. Niet zonder reden.'

'Dat is waar.' Melody glimlachte voorzichtig. 'Ik denk dat Dominique je het hele verhaal wel kan vertellen. Het is een ingewikkelde rotzooi.'

'Troep is wel ons ding, niet?'
'Behoorlijk. We zouden samen een vuilnisbelt kunnen beginnen.'
Er klonk zacht gelach aan de andere kant. 'Als dat betekent dat we weer vrienden zijn, begin ik graag een vuilnisbelt met jou.'

'Ik denk het,' zei Melody. Ze slikte de brok in haar keel weg. 'Sorry dat ik je niet eerder heb gebeld. Ik heb een hoop stomme dingen gedaan en het spijt me. Maar je betekent heel veel voor me en ik wil je niet kwijt raken.'

'Melly, ik jou ook niet. Sorry dat ik je heb verraden, dat ik heb gelogen. Ik weet dat het niks betekent, maar-'

'Het is goed Luc. Laten we die vuilnisbelt beginnen. Als ik van deze plek wegkom tenminste.'

'Je zit toch op het oude Niverium?'

'Ja, maar het is tijdelijk.'

'Was het wegens controle gebrek? Wacht dat klopt toch niet?'

'Ja, hoe het precies zit is ingewikkeld en ik kan het je niet allemaal uitleggen. Maar het komt er op neer dat ik hier een poosje ben voor mijn eigen veiligheid.'

'Weet je al voor hoelang?'

'Niet precies, maar hopelijk is het maar voor kort.'

'Ik hoop het ook. Het is zo saai zonder jou.'

'Wat denk je dat het hier dan is? Ik ga nu al een paar dagen naar lessen over dingen die ik al lang weet.' Ze lachte zacht. Eigenlijk vond ze dat het minst erge. Na alles was een saai leven eigenlijk wel prima. Maar ze miste de chaos van haar vrienden.

'We zouden samen een petitie moeten beginnen om je hier terug te krijgen. Of... of een Melody fanclub. We kunnen Melody knuffels laten maken en...' De rest van Luciles woorden waren onverstaanbaar door haar gelach.

Melody grinnikte. 'Hou je maar een beetje in Luc. Ik denk niet dat ze hier blij zouden zijn als ik een Melody-cult begin.'

'Een cult! Dat is het. Wacht ik haal Dominique erbij.' Er klonk wat gestommel aan de andere kant.

'Nee stop!' riep Melody lachend.

Er klonken gedempte stemmen, waarna Dominiques stem door de speaker kwam. 'Een cult? Ik doe mee.'

Lucile joelde. 'Je hoort het Melly.'

'Waag het niet. Ze gaan het hier niet waarderen als ik een eigen cult heb.'

'Dan leren ze er maar aan wennen,' riep Dominique. 'De Melody cult is onstopbaar!'

'Alsjeblieft noem het dan tenminste iets anders,' lachte Melody.

'Niks ervan,' besloot Lucile.

'Melody?' Vroeg een stem. 'Melody?'

'Wat?' Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat het niet van de telefoon kwam. Ze kwam overeind en liep naar de deur. Toen ze hem opende zag ze Kim, Quiten en Jorge staan. 'Ga je zo mee eten?'

'Ja, ik kom er aan.' Ze bracht haar telefoon naar haar oor. 'Hé Luc, Dominique en wie er nog maar mee luistert, ik moet ophangen. Het is hier etenstijd. Tot later'
'Praat je met je vrienden?' Kim keek haar glimlachend aan.

'Met wie praat je? Geef haar eens hier,' riep ook Dominique.

'Nee, ik ga ophangen. Ik spreek jullie later wel.'

'Nou kom op!'

Snel drukte Melody het gesprek weg. 'Sorry daarvoor,' zei ze hoofdschuddend. 'Ze hebben besloten een cult in mijn naam op te richten.'

Quiten schoot in de lach. 'Serieus? Wat voor vrienden heb jij?'
'Hele goede. Maar ik hoop dat die cult een grap is.

'Ik hoop het ook,' zei Kim.

'Ik wil anders wel lid worden,' vond Quiten.

'Waag het niet,' grinnikte Melody. Ze stopte haar telefoon in haar zak en liep haar kamer uit. Iets zei haar dat dit hele cult gebeuren nog weleens een staartje kon krijgen. Al helemaal omdat de naam van een van de leden Dominique was.