Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 21 - Café de Brent

De zonsopgang was een van de mooiste dingen die Melody ooit gezien had. Gouden licht strijkte neer over het mistige landschap. In de verte was een weg waarover auto's heen en weer reden. Zou een van hen het industrieterrein oprijden en Ricky vinden? Nee, de vrouw had zichzelf inmiddels vast wel bij elkaar geraapt. Waarschijnlijk keek ze nu vanuit haar huis naar de eigen zon, terwijl ze zich afvroeg hoe dit zo mis had kunnen gaan.
Een vraag die Melody zichzelf niet meer stelde. Ze vanaf haar plek in het gras bij een kleine vijver toe hoe de wereld weer tot leven kwam. Er stond een grote glimlach op haar gezicht. Zelfs al bloesemden blauwe plekken langs haar armen omhoog en protesteerde elke spier in haar lichaam. Ze leefde en dat was alles wat ertoe deed. Dominique en Lucile zouden niet te vergeefs op haar wachten. Straks was er een plan, een oplossing en misschien zelfs een toekomst. Maar voor nu was er alleen zon die de schaduwen van de nacht wegjoeg.

Uren lang bleef ze aan het water zitten. Steeds opnieuw werden haar ogen getrokken door een nieuw detail. De regenboog in de vleugels van een libelle, een watervogel die zich verschool tussen het riet, de zwaluwen die over het water scheerden om te drinken. Pas toen de zon hoger aan de hemel stond en het verkeer rustiger was, liep ze richting het centrum. De klok van een tankstation vertelde haar dat het tien voor tien was. Hopelijk zou ze op tijd komen. Ze had geen idee hoever het lopen was tot het café.
Melody grinnikte zacht. Ze kon Dominique's geïrriteerde stem nu al horen vragen hoe ze het voor elkaar kreeg om te laat te komen, terwijl ze niks anders te doen had.

Gelukkig was de wandeling naar het steegje waarin het café verscholen lag kort. Café de Brent, stond er op de ramen. Achter het glas waren kleine tafeltjes te zien, de meesten waren gevuld door gasten. Verrassend voor het tijdstip. Een serveerder liep met een wiebelend dienblad tussen de tafeltjes door. Hij had duidelijk moeite met de vele borden die erop lagen.
Ze duwde de deur open en stapte naar binnen. De warmte kwam haar samen met de geur van koffie tegemoet. Haar ogen dwaalden door de ruimte. Een aantal van de gasten keken haar richting uit. Ze kon hun ogen voelden branden. Herkenden ze haar? Of staarden ze naar de blauwe plekken? Haastig liep ze tussen de tafeltjes door, tot ze aan een tafeltje achterin een meisje met spierwit haar zag zitten. Melody herkende haar dromige ogen als geen ander. 'Lucile!'

Haar vriendin keek op. Voor een moment staarde ze haar aan voor een glimlach op haar gezicht doorbrak. Ze sprong overeind en rende haar richting uit. 'Wat heb jij gedaan? Ik herken je amper.'

'Teveel,' zei Melody terwijl ze haar vriendin in de armen viel. Haar pijnlijke huid protesteerde bij de aanraking, maar dat maakte haar niks uit. 'Is Dominique er ook?'

'Nee, ze mag het terrein een week niet verlaten.'

'Wat heeft ze nu weer uitgespookt?' Ze voelde zich teleurgesteld, maar het verbaasde haar het niks. Als iemand dat voor elkaar krijg was het Dominique.
Lucile grinnikte. 'Zeggen vampiertanden je iets?'

'Alweer?' Melody schoot in de lach.

Haar vriendin knikte grijnzend. 'Kom laten we gaan zitten, dan vertel ik je alles.'

'Dat klinkt als een plan.' Melody volgde haar naar het tafeltje en ging zitten. Nadat ze ontbijt besteld hadden, vertelde Lucile het verhaal.

'Dominique en Vincent hadden corvee gekregen en om er onderuit te komen gingen ze mee met de voorlichting. Dominique kon het natuurlijk niet laten om haar gave te gebruiken om zichzelf vampier tanden te geven. Helaas voor haar was Lucas erbij en hij wist dat het niet haar echte tanden waren. Dus toen had ze een probleem.'

Melody lachte 'Dat is zo typisch Dominique. Hoe gaat het trouwens met haar? We hebben kort gesproken, maar ik zag dat wat er is gebeurd veel met haar heeft gedaan.'

'Het was niet makkelijk voor haar, maar het gaat een stuk beter met haar nu ze weet dat jij er nog bent.' Even werd Lucile stil. 'Ik wist niet dat jullie hem echt zouden vermo-'