Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 29 - Pas goed op jezelf

'Melody Summers heeft tijdens meerdere incidenten laten zien dat ze haar gave totaal niet onder controle heeft. Hierdoor vormt ze een gevaar voor haarzelf en anderen. Het bord adviseert een overplaatsing met streng toezicht,' las Lucas voor. Er stond een grote met grijns op zijn gezicht.

'Dat is de grootste onzin die je ooit geschreven hebt,' bromde Jacob die achter het stuur van de zwarte auto zat.

'Dat weten de anderen niet. Zij weten alleen van de incidenten dat ze de controle verloor en hoe ze hen bedreigde tijdens veldtraining.'

Melody grinnikte. 'Gaan we het daar nog steeds over hebben?'

'Natuurlijk,' lachte Lucas.

'Je lijkt Jesper wel,' verzuchtte ze. 'Zijn er nog meer dingen uit het rapport die ik moet weten?'

'Niet echt. Ik heb alle incidenten en gegevens wat veranderd, tot situaties waarin jij de controle verloor zonder dat het door logische omstandigheden kwam. Maar het is dicht genoeg bij de waarheid dat je niet veel hoeft te liegen. Het belangrijkste is dat Louis' dood nu een ongeluk is.'

Ze knikte en keek uit het raam. Een jaar geleden had ze het gehaat om naar het oude Niverium te gaan. Ze vond het nog steeds niet leuk, maar die haat was wel verdwenen. Hopelijk kon ze binnen de muren van het gebouw weer de oude Melody zijn. Als die persoon nog bestond. Naïef zijn na alles wat ze had gezien, was vast onmogelijk. Geen vraagtekens bij de woorden van mensen zetten, gewoon aannemen dat anderen wisten wat ze deden ...
Melody zuchtte, ze had vast tijd genoeg om te ontdekken wie ze nu was.
Het zou vanzelf een nieuw normaal worden, maar zonder haar vrienden was het vast stil. Ze moest weer opnieuw beginnen en ditmaal was Lucile er niet om door de kantine te schreeuwen dat niemand moest staren.
Lucile. Ze voelde tranen opwellen in haar ogen, maar ditmaal was ze sterk genoeg om ze tegen te houden.

'Jacob?' Ze keek de niverial via de spiegel aan.

'Wat is er?'

'Waarom heeft Lucile jullie geholpen?'

'Omdat ik haar verteld heb dat je in gevaar was. Wat geloof ik klopt.'
'Ja, dat is waar.' Ze staarde naar de passerende auto's. 'Hoe wist je dat?'
'Zeker wist ik het niet, maar dat Louis geen goed persoon was is algemeen bekend. Het was niet lastig om te raden dat er mensen waren die wraak wilden nemen. Dat het zo ver zou gaan had ik alleen niet door.'

Dat verklaarde veel. Ze wist dat haar vriendin het niet zomaar had gedaan Toch deed het nog steeds pijn. Hoe kon Lucile haar in de ogen kijken en een normaal gesprek hebben, terwijl ze wist wat er zou gebeuren?
Ze zou het haar niet kwalijk moeten nemen, probeerde Melody haarzelf te overtuigen. Het was Louis fout. Maar de pijn ebte niet weg. 'Waarom deed niemand wat, terwijl iedereen wist dat Louis slecht was?'
Er viel een korte stilte. 'Gebrek aan bewijs,' bekende Lucas toen.

'En connecties met mensen hoger op,' vulde Jacob hem aan.

'Waarom werd ik dan alsnog naar hem toe gestuurd?'

Jacob keek haar via de spiegel aan. 'Als ik wist dat VanHulsen dat van plan was, had ik hem persoonlijk naar Antarctica geteleporteerd.'

'Ik had geholpen,' stemde Lucas in. 'Zelfs als ik er een rapport over had moeten schrijven.'

Melody glimlachte. Dat was alles wat ze wilde weten.

'We zijn bijna bij het gebouw,' waarschuwde Jacob hen. 'Het is tijd om serieus te doen.'

De glimlach gleed bijna direct van Lucas lippen. Niet veel later verdween ook de glinstering uit zijn ogen. 'Sorry voor wat ik straks ga zeggen. Het is niet gemeend.'

'Ik snap het,' zei ze zacht. Het was tijd om te acteren, maar ditmaal zou het niet lastig zijn. De leugens waren geloofwaardiger dan het echte verhaal. Met de hulp van Lucas en Jacob zou niemand eraan twijfelen dat ze inderdaad een losgeslagen monster was.