Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 31 - Opnieuw beginnen

Een luid piep geluid doorbrak de nachtelijke stilte. Melody's ogen schoten open en verwilderd schopte ze de deken van zich af. Wat gebeurde er? Moest ze vechten? Schaduwen duwden tegen de binnenkant van haar huid en misselijkheid vulde haar. Pas toen zag ze de zonnestralen die zich een weg door het kleine slaapkamerraam hadden gewurmd. Het was geen nacht meer en het luide piep geluid kwam van haar telefoon. Het moest de wekker zijn die ze de vorige avond had gezet. Ze was oké, er was niks aan de hand. Ze was hier veilig.
Ze nam een paar diepe ademteugen, waarna ze haar wekker uitzette. Een opgeluchte lach verscheen op haar gezicht. Ze was nu in elk geval wel wakker.
Ze keek door het kleine venster naar het buiten terrein. Niet ver van haar raam zaten een paar mussen. Ze scheerden over een lager gelegen deel van het dak. Het was het enige leven dat op het hele buitenterrein was te zien. Misschien was dat niet erg. Dan hoefde ze niet bang te zijn dat iemand ongezien het terrein op kwam.
Melody forceerde een glimlach. Het zou goed komen, vertelde ze zichzelf opnieuw. Hoe vaak moest ze dat nog zeggen voordat ze het ging geloven?

Ze trok haar uniform aan en scrolde door haar telefoon. Moest ze al naar de kantine gaan of had ze nog even tijd? Ze beet zacht op haar lip. Ze zou tijd maken besloot Melody toen haar ogen op het nummer van haar vader vielen. Wist hij al wat er gebeurd was? Tristia had haar ouders vast wel ingelicht. Maar ze hadden nog niet gebeld en zij ook niet. Een nerveuze kriebel vulde haar maag toen ze op het nummer klikte. Wat als ze haar niet meer wilden spreken? Wat als ze te ver was gegaan?
Bel gewoon, dwong ze zichzelf. Nog nooit eerder was Melody bang geweest om haar ouders te bellen. Waarom zou dat nu anders zijn?

Omdat alles anders is, zei een zacht stemmetje in haar hoofd. Ze negeerde het en drukte op het groene icoontje.

'Hé pap,' een nerveuze lach ontsnapte uit haar mond. 'Met mij.'

Het bleef akelig lang stil aan de andere kant. Er klonk een vreemd geluid, bijna een soort gesnik. Huilde haar vader?

'Pap?'

'Melody, ben jij het echt?'

Ze glimlachte zwak. 'Nee, ik ben Melody's geest.'
'Dat is niet grappig.' Toch lachtte haar vader tussen zijn snikken door. 'Waar ben je?'
'Op het oude Niverium, hebben ze je dat niet verteld?'
'Ja, maar ik wilde het niet geloven.'
'Het is echt,' zei ze met een zwakke glimlach. Het koste haar moeite om haar tranen in bedwang te houden. 'Ik ben hier en ik ben veilig.'

'Hoe?'

'Ik weet het niet,' zei ze zacht. 'Ik snap amper in wat voor een puinhoop ik terecht ben gekomen. Ik heb het zo verputst.'
'Het is oké meisje,' fluisterde haar vader. 'Ik hou nog steeds van je.'
'En mam?'
'Mamma ook.'

Toen lukte het Melody niet meer om haar tranen in te houden. Ze biggelden over haar wangen landen in haar kraag. Een halve minuut lang kreeg ze niks anders uit haar mond dan snikken. 'Mag... i-ik haar spreken,' wist ze uiteindelijk over haar lippen te krijgen.
Even was het stil aan de andere kant, toen klonken er gekraak en een paar gedempte stemmen.

'Melody?' Klonk haar moeders stem, amper kalmer dan die van haar vader. 'Ben je oké? Hebben ze je pijn gedaan? Wat is er gebeurd? Waar ben je?'

'Mam, ik ben oké,' zei ze zo kalm als ze kon. Iets wat de brok in haar keel bijna onmogelijk maakte. 'Ik zit op het Oude Niverium,' legde ze uit, waarna ze zo goed als ze kon het verhaal vertelde. Alleen over dat Louis dood geen ongeluk was, repte ze geen woord. Of het was omdat het niet mocht, of omdat ze het niet kon, wist Melody niet.

Na wat waarschijnlijk veel te lang was, nam ze afscheid van haar ouders en droogde ze haar gezicht af. Toen liep ze naar de deur van haar kamer en opende hem. Het had een soort van definitief gevoel doen ze er door heen liep. Dit was waar ze nu was en ze moest het beste ervan maken.
Toen de gang uitliep en het trappenhuis in stapte passeerde ze twee jongens in soortgelijke uniformen als haar. Beiden hadden ze oranje schildjes op hun schouders. Hun ogen schoten als magneten haar richting uit. Herkenden ze haar? Snel wende ze haar blik af en haastte zich de trap af en door de klapdeuren naar een gang. Na een paar deuren te hebben geopend vond ze wat waarschijnlijk de kantine was. De ruimte was anders dan die van het Niverium, kleiner en een stuk saaier ingericht. Er waren twee verdiepingen, vanaf boven keken een aantal leerlingen naar beneden. Geen van hen leek haar nog op te merken. Misschien was dat het voordeel van deze grijze uniformen, iedereen leek op elkaar.