Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 6 - Richard en de duisternis

Melody was opgelucht toen ze het mes zag. De bleke vingers van de man in de hoodie waren eromheen geklemd, toen hij hen voorbij liep. Dit kon onmogelijk een van Louis vrienden zijn. Zij waren niet dom genoeg om haar met een mes te bedreigen.
Langzaam veranderde de spanning die ze eerst had gevoeld in adrenaline. Dit was precies het soort scenario waar de trainingen met de niverials en haar vrienden haar op hadden voorbereid. Alleen ditmaal had ze iemand om te beschermen.

Ze keek met samengeknepen ogen hoe de man voor hen uitliep, waarna hij in de schaduw van een boom tot stilstand kwam. Abrupt draaide hij zich naar hen om. 'Staan blijven, nu.' Hij zwaaide het mes heen en weer.

Richard kwam direct tot stilstand. 'Wat wil je van ons?' Zijn trillende stem zat vol ingehouden woede. Als hij jonger was geweest, had hij vast niet naar de man geluisterd. Maar de oud niverial was niet meer jong en ook een stuk verstandiger.

'Jullie telefoons, schiet op.' Hij stapte dichter hun richting uit. Zijn gezicht was voor het grootste deel bedekt bij een zwart masker. Alleen zijn grijze ogen en een stuk van zijn voorhoofd waren zichtbaar. 'Schiet op! Nu!'

'Nee.' Melody stapte naar voren, zodat ze tussen hem en Richard instond. De schaduwen kietelden tegen de binnenkant van haar handen.'Ik geef je een kans. Laat dat mes vallen en ga weg.'

'Wat doe je Summer,' vroeg Richard paniekerig.

Woede vulde de grijze ogen van de man. Hij zwaaide het mes haar richting uit. Het kwam akelig dicht bij haar gezicht. 'Wat ga je doen griet? Ga je me neersteken ofzo?' Hij ontblootte zijn gele tanden. Een vreemde grijns vulde zijn gezicht. 'Schiet op met die telefoons'

'Laat dat mes vallen,' zei ze nogmaals. Ze wilde dit niet doen, maar hij liet haar geen keus.

Ze liet de schaduwen uit haar handpalmen vloeien. Dunne rookslierten mengden zich met de nacht.
De lach verdween van zijn lippen. Hij strompelde achteruit. Het mes glipte uit zijn vingers en viel luid kletterend op de stoeptegels.

'Dat dacht ik al,' Melody keek hem aan en bewoog de schaduwen langzaam zijn richting uit. 'Het is niet netjes van je om iemand aan te vallen die zich amper kan verdedigen.'

'S-sorry mevrouw.' De man zette nog een stap achteruit. Zijn ogen waren groot en zweet parelde over zijn voorhoofd.

'Daar is het nu wat te laat voor.' Ze liep dreigend naar voren. 'Ik wil je hier niet meer zien.'

De man knikte zacht. Zijn ogen waren op de duisternis in haar handen gefixeerd.

'Waar wacht je op? Wegwezen.'

Dat liet de aanvaller zich geen twee keer zeggen. Hij zette het op een lopen. Zijn voetstappen verdwenen al snel in de nacht, tot het enige bewijs van zijn aanwezigheid het mes aan haar voeten was.

Melody trok de rook terug in haar handpalmen en keek Richard aan. De man zat als bevroren in zijn rolstoel. Zijn ogen gleden over haar donkere handpalmen.
'Ben je oké?

Hij knikte zacht. 'Je loog niet toen je zei dat je je wel redde.'

'Nee,' gaf ze toe.

'Dus hoeveel leugens heb je nog meer verteld?'

'Niet veel,' loog ze. 'Alleen mijn gave heb ik achtergehouden.'

'Was dat de reden dat je thuis ruzie had? Het moet lastig zijn geweest om dat zonder hulp onder controle te krijgen.'

'Ja,' zei ze zacht. Ze pakte het mes van de grond en gooide hem in de prullenbak die een paar meter verderop stond. 'Sorry dat ik niet eerlijk ben geweest.'

'Ik snap het,' zei Richard. 'Ik haat het om te zeggen, maar je zou je echt bij de niverials moeten melden. Het hebben van een ongeregistreerde gave kan je flink in de problemen brengen.'

'Ik weet het.' ze zuchtte. Haar gave was wel geregistreerd, dat was het probleem niet. 'Maar ik doe liever alsof hij niet bestaat. Ik haat mijn kracht.'

De man knikte even, zijn ogen dwaalden naar de donkere hemel. 'Je hebt wel veel controle voor iemand die doet alsof haar gave niet bestaat. Train je?'

'Nee, niet meer.' Ze liep verder over de stoep. Was dit het punt waarop ze opnieuw weg zou moeten vluchten? Was alles wat ze de afgelopen maanden had gedaan voor niets? 'Als ik me niet meld, ga je hen dan vertellen dat ik een gave heb?'

'Nee, waarom zou ik?'

Ze keek hem verrast aan. 'Omdat je een niverial was.'

'Summer, als ik een ding heb geleerd van mijn tijd bij de niverials, is dat ik niet wil weten waar anderen zich mee bezig houden. ' Hij gaf haar een zwakke glimlach. 'Je gave geheimhouden is dom, maar het is een keuze die je duidelijk goed doordacht hebt genomen. En je hebt zo te zien genoeg controle om hem alleen te gebruiken als het echt nodig is. Dus dan zie ik het niet als mijn plicht om in te grijpen. Ik kan je alleen aanraden om jezelf aan te geven. Ik weet waar de mensen die dat niet doen belanden.'

'Ik weet dat ook.' Het was een plek die nu een stuk beter leek dan hij had gedaan toen Lucas hem haar had laten zien. Mensen als haar belanden niet op zo'n plek. Zij hoorde thuis in de gevangenis.

'Is dit waarom je zo bang bent voor die voorlichting?'

Ze gaf Richard een knikje. 'Ik weet dat ze testen alleen verplicht mogen stellen, als er voldoende aanwijzingen zijn voor een gave. Maar toch heb ik het gevoel alsof iemand het om een of andere reden door heeft.'

Richard schudde zijn hoofd heen en weer. 'De mensen die de voorlichting geven, verwachten echt geen verborgen gaven. Die zijn zo verveeld dat ze het zelfs niet door zouden hebben als de docent 's werelds meest gezochte crimineel is.'

'Ik hoop het,' ze forceerde een glimlach. 's Werelds meest gezochte was wat overdreven, maar ze stond vast redelijk hoog op dat lijstje.

'Je kunt je ook gewoon laten testen en doen alsof je niet wist dat je een gave had. Dan heb je de tijd om afscheid te nemen en je spullen in te pakken. Ze zullen je goed behandelen. Het systeem is verkeerd, maar de niverials hebben het beste met je voor. '

'Ik zal erover nadenken.'

Hij knikte tevreden.

Toen ze bij het einde van het park waren kwamen ze tot stilstand. 'Moet ik nog mee terug lopen,' vroeg ze hem met een kleine glimlach.

'Nee,' Hij lachte zacht. 'Ik red me wel.'

'Zie ik je volgende week? Of nemen we hier afscheid.'

'Ik weet het niet.'

'Nou, als we elkaar niet meer zien bedankt voor je bijdrage in de club.'

'Geen probleem.' Ze draaide zich om en liep richting haar appartement.

'Hé Summer,' stopte Richard haar. Er stond een glimlach op zijn gezicht. 'Bedankt dat je me gered hebt, zelfs al had ik je kunnen aangeven. Dat respecteer ik.'