Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 2 - Anti-begaafden vereniging

Melody was aangenaam verrast toen ze wat de man het clubhuis had genoemd in liepen. Het was een ruime zaal die achter een klein café lag. De ruimte was ingericht met comfortabele banken en planten. Het had meer weg van een te grote woonkamer dan een verenigingsgebouw. Het enige wat haar vertelde dat dit een anti-begaafden vereniging was, waren de schreeuwerige posters aan de muur.

'Welkom.' De man hing zijn jas aan de kapstok, waarna hij een lege lijst en een zilverkleurige pen uit een van de kasten pakte. 'Dit is de petitie.'

Melody knikte en nam de pen van hem over. Summer Vanderbilt, schreef ze in het vakje wat om haar naam vroeg, waarna ze snel een S en een V in het vakje ernaast krabbelde.

'Mooie naam,' complimenteerde de man haar. 'Ik ben Dave. Dave Semans.'

'Bedankt.' Ze schudde zijn hand, voor ze naar de anderen keek. Die zaten inmiddels al op de bank. Een van de vrouwen had kaarsen aangestoken en deelde nu dekens uit. Ze waren druk in gesprek, opgelucht dat ze weer binnen zaten.
Dave glimlachte vriendelijk.'Ga erbij zitten, ik regel het drinken. Wil je koffie of thee?'

'Thee graag.' Ze liep richting de anderen en keek hen aarzelend aan.

Direct stak een vrouw met middellang krullend haar haar hand uit. 'Welkom! Ik ben Margot.'

'Summer.' Melody schonk haar een kleine glimlach, waarna ze de rest van de groep langs ging.

Al snel kwam ze er achter dat de twee vrouwen, Margot en Eva, zussen waren en beiden in het café werkten. De man in de rolstoel stelde zichzelf voor als Richard, iets wat haar direct aan Ricky deed denken. Gelukkig leek deze man geen crimineel. Ze leken met z'n allen meer op een zielig groepje vijftigplussers die niks beters te doen hadden.

'Weten je ouders waar je bent?' was het eerste was Richard vroeg, toen ze op de bank ging zitten en een deken over haar natte broek legde. Hij deed haar denken aan een bezorgde opa.

'Ik woon op mezelf,' legde ze uit.

'Oh sorry, je oogt jong.' Een frons verscheen op zijn voorhoofd. 'Hoe oud ben je eigenlijk?'

'Zeventien,' zei ze met een geforceerde glimlach.

'Dat is jong om op jezelf te wonen,' vond Eva. 'Ben je al lang op jezelf?'

'Een paar maanden.'

'Hoe doe je het dan met school?'

'Ik ga voorlopig even niet. Ik heb een tussenjaar genomen en hoop als ik volgend jaar genoeg gespaard heb, weer naar school te gaan.' Ze wist niet of ze überhaupt ooit terug naar school kon gaan, maar ze had wel belangrijkere dingen om zich zorgen over te maken. Haar ogen schoten de groep rond. De volwassenen keken opeens akelig serieus. Melody friemelde aan hem van haar mouw. Hadden ze door dat ze loog?

'Ik wil me nergens mee bemoeien,' zei Margot naar een korte stilte. 'Maar wat is er gebeurd dat je in deze situatie bent terecht gekomen?'

Een vervloekte gave, niverials die niet luisterden en een moord. Ofterwijl alles wat ze niet hardop kon zeggen. 'Ik heb het er liever niet over,' zei ze snel. Maar toen zag ze Richard frons. Dat antwoord was niet genoeg. Een zucht ontsnapte uit haar mond. 'Oké, thuis was het een chaos en mijn ouders zeiden dat ik als ik het zelf beter wist, het maar zelf moest doen.' De leugen maakte haar misselijk. Haar ouders zouden zoiets nooit zeggen. 'Dus dat doe ik.'

Eva keek Margot kort aan. 'Misschien ken ik wel iemand die kan helpen.'
'Dat hoeft ni-' Melody werd onderbroken door een vrolijke stem.

'Koffie!' Dave zette een dienblad op de tafel. 'En thee voor Summer.'

'Je drinkt geen koffie?' Richard keek haar hoofdschuddend aan. 'Daar moet aan gewerkt worden.'

Melody grinnikte, blij dat het onderwerp veranderd was. 'Waar is koffie goed voor?'

'Koffie heeft me naar mijn pensioen gekregen. Ik ben benieuwd of thee hetzelfde voor jou doet.'

'Thee is de reden dat ik de nacht doorkom, koffie houdt je wakker.'

De man lachte zacht. 'Misschien wil ik wel wakker blijven.'

Ze schonk hem een lach. Zij had helaas geen koffie meer nodig om wakker te blijven.

'Kunnen we ook over iets nuttigs discuseren?' vroeg Margot met een zucht.

'Ik vind dit behoorlijk nuttig,' beweerde Richard. Er stond een brede grijns op zijn gezicht. 'We hebben het al zo vaak over vereniging, begaafden en mijn carrière bij de niverials. Het is weleens tijd voor wat leven in de brouwerij, niet Summer?'

'Ja,' wist Melody uit te brengen. Het kostte haar al haar wilskracht om haar glimlach vast te houden. Chips. De man die voor haar zat was een niverial geweest. Hoeveel oud niverials waren er? Wist hij wie ze echt was? Wat was zijn gave eigenlijk? Misschien kon hij wel zien wanneer mensen logen.

Blijf rustig, dwong ze zichzelf. Als hij door had dat ze loog, dan zou hij nu niet over koffie discussiëren. Dat hij een niverial was geweest, betekende niet dat hij wist dat ze naar haar zochten. Hij zat bij een anti-begaafden vereniging. Wat was de kans dat hij nog contact met de anderen had?

'Misschien moeten we het eens over effectieve manieren om petities te verspreiden hebben,' zei Margot. 'Dit werkt duidelijk niet.'

'Hebben jullie wel eens geprobeerd om ze online te plaatsen,' vroeg Melody.

De groep keek haar aan alsof ze water zagen branden. 'Werkt dat dan?' vroeg Dave uiteindelijk.

'Het ligt eraan of mensen het met je eens zijn, maar meestal wel. Je wordt in elk geval niet nat geregend.' Dat was genoeg om de groep te overtuigen. De rest van de avond was Melody bezig met het geven van een spoedcursus sociale media. Gelukkig vroeg niemand meer waar ze vandaan kwam en hoe ze het voor elkaar had gekregen om op haar zeventiende in een stad te overleven.

Het was ruim twee uur later toen Melody haar jas aantrok om te gaan. Er stond een grote glimlach op haar gezicht. Ze had het zo gemist om contact met anderen te hebben. Al was het een stel half bejaarde volwassenen.

'Moet ik een stukje met je meelopen?' vroeg Richard. Hij reed zijn rolstoel naar buiten.

'Dat hoeft niet, ik red me wel.'

De man keek even de nacht in, voor hij langzaam knikte. 'Wil je me dan wel een berichtje sturen als je thuis bent?'

'Tuurlijk.' Ze pakte haar telefoon en liet hem zijn nummer aan haar weinige contacten toevoegen.

Hij glimlachte tevreden. 'Maak je trouwens geen zorgen over dat school gebeuren, ik weet zeker dat Margot en Eva een oplossing vinden.'
Ze keek hem verbaasd aan. 'Dat hoeft echt niet. Ik kan het me voorlopig niet veroorloven om niet te werken. Het is beter zo.'

'Geen enkele zeventienjarige zou zichzelf moeten redden,' zei hij stellig. 'We zijn het Niverium niet.'

Een lach ontsnapte uit haar mond. Hij had geen flauw idee hoe waar zijn woorden waren. Ze besloot zijn opmerking te negeren. 'Bedankt voor de gezellige avond.'

'Jij ook, we kunnen wel wat jong bloed in de groep gebruiken. Die dames hebben het altijd over hetzelfde en Dave is niet veel beter.'

Ze glimlachte, voor ze afscheid nam en naar haar kleine appartement liep. Dat ze zojuist het grootste verjaardagscadeau ooit had gekregen, had Melody nog niet door.