Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 30 - Angstaanjagend

'Werk jezelf niet nogmaals in de problemen.' Jacob sprak kalm, maar de dreigende toon in zijn stem was onmisbaar. Hij maakte de handboeien los en duwde haar naar voren. 'De volgende keer krijg je geen genade meer.'

'Er zal geen volgende keer komen,' beloofde Melody. Ze schudde met haar pijnlijke polsen.
'Dat hoop ik.' Jacobs kille ogen keken haar strak aan.
Ze wende haar blik snel af. Ze hadden niet gelogen over niet meer vriendelijk doen. Opeens was ze een losgeslagen projectiel. Jacob en Lucas wisten dat ze hen niks aan zou doen, maar de spanning in de ogen van Cynthia was oprecht. En haar collega wiebelde heen en weer alsof hij recht in de ogen van de dood staarde.

'Matt, kun jij Melody wegwijs maken? Ik wil graag nog even met de niverials praten.' Cynthia wist haar stem kalm te houden.

'Natuurlijk.' Matt keek haar nerveus en wenkte haar om mee te komen. Zijn blauwe ogen namen haar in zich op. 'Moet ik bang zijn dat je je gave nu per ongeluk gaat gebruiken?'

'Nee, meestal gaat het goed' zei ze om hem gerust te stellen. 'Alleen in stressvolle situaties verlies ik de controle.'

'Waarom had je dan handboeien om?'

'Omdat mijn gave ervoor zorgde dat ik ze bedreigde,' zei ze zacht. Ze volgde hem naar een kleedkamer waar hij haar een blauwe trui en een grijze broek overhandigde.

'Je eigen kleren mag je in de bak in de hoek leggen. We stoppen ze in de opslag. Op het moment dat je weggaat, krijg je ze weer terug.'
Melody knikte en liep de ruimte in. Ze draaide de deur opslot en leunde tegen de koude tegelmuur. Ze haatte dit. Al was het een stomme act. Tristia en de anderen zouden degenen die haar geheugen hadden gewist, vast snel vinden. Dan kon ze hier weg en zou alles weer zoals vroeger zijn. Het was maar voor een paar maanden, probeerde ze tegen zichzelf te liegen.
Maar toen ze haar vieze sweater over haar hoofd trok voelde het akelig definitief. Haar nieuwe trui was saai, op het donkerrode embleem op beide schouders na. Het leek een soort schildje. Waarvoor het stond wist ze niet, maar de rode kleur betekende vast niks goeds.
Ze verwisselde de rest van haar kleding en stopte ze in de plastic bak. Het was oké, ze was hier veilig. En de met modder en bloed bedekte kleding ging ze niet missen. Toch voelde het alsof ze een stukje van zichzelf achterliet toen ze de kleedkamer uitstapte.

'Je ketting ook,' was het eerste wat Matt zei, toen hij haar zag. Hij deed een poging om zelfverzekerd te klinken, maar ze hoorde de trilling in zijn stem.

'Moet dat echt?'

'Ja, we passen er goed op.'

Ze maakte het schakeltje rond haar nek los en liep terug de kleedkamer in om het sleuteltje in de doos te laten glijden. Ze beet zacht op haar lip. Haal adem, dwong ze zichzelf. Ze had veel ergere dingen meegemaakt. Gisteren dacht ze nog dat ze vermoord zou worden. Dit was niet het moment om sentimenteel te zijn over een ketting.
'Zo goed?' Het kwam er killer uit dan ze bedoelde.
Ze zag Matt neen duiken. 'Ja, volg mij.' Gehaast liep hij naar een deur. Hij hield zijn pasje voor de scanner, waarna een lange grijze gang zichtbaar werd. Haar nieuwe thuis. Aan de muren hingen hier en daar zelfgemaakte posters en tekeningen, maar het maakte het niet veel beter. Misschien was het het gebrek aan ramen, misschien het gelige lampenlicht dat verhulde hoe laat het was, maar iets aan deze plek voelde verkeerd.

'Ik breng je naar je kamer, morgenochtend zal iemand je wel wegwijs maken. We eten om acht uur, dus zorg dat je in de kantine bent.'

Ze gaf hem een knikje en volgde hem door een paar deuren tot ze in een krappe gang met deuren kwamen. Achterin kwam hij tot stilstand. Hij haalde een rood kaartje uit zijn zak en schreef er met een pen Melodie op.

Even aarzelde ze of ze hem moest verbeteren, maar ze besloot dat het niet belangrijk was. Hij wilde hier duidelijk zo snel mogelijk weg en zij wilde slapen. Ze kon het altijd later aanpassen. Dus hield ze haar lippen op elkaar gedrukt, terwijl hij het kaartje in haar deur stak en haar een pasje overhandigde.

'Als je voor problemen zorgt, weten we je te vinden. Overal in dit gebouw hangen camera's en deuren registreren het als je je pasje gebruikt.'
Een rilling liep over haar rug. Niet omdat het haar veraste, maar omdat hij de moeite nam om het haar te vertellen. Ze gaf hem een klein knikje en liep haar kamer in. De ruimte was krap en had een bed, een oud bureau, een oude kast en een van de kleinste raampjes die Melody ooit had gezien. Haar modderige rugzak in de hoek. Hoe hij daar kwam wist ze niet. Hadden de niverials dat voor haar geregeld?

Ze sloot de deur en pakte haar rugzak van de vloer. Tot haar verbazing zat alles er nog in. Alleen het oude brood was eruit gehaald, iets wat waarschijnlijk maar goed was ook. Ze schoof de tas onder haar bed toen ze de telefoon op het gammele nachtkasje zag liggen. Er lag een briefje naast.

Beste Melody,

Dit is je nieuwe telefoon. We hebben de nummers van je oude telefoon overgezet. Ook staat het afgesproken noodnummer erin. Wees niet bang om te bellen, ook al gaat het om iets kleins. Je staat er niet alleen voor.

Groetjes,

Een oude vriend

Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Jacob had eraan gedacht. Ze pakte haar mobiel en opende het, waarna ze instagram downloadde en inlogte op haar account. Direct zag ze de vele gemiste berichtjes van haar vrienden. Ze waren haar niet vergeten. Ze opende de chat met Dominique en type een berichtje.

Melody
Raad eens wie terug is?

Nog geen vijf seconden later was Dominique al aan het typen. Melody grinnikte zacht. Waarom verbaasde het haar niks dat haar vriendin nu nog wakker was?

Dominique
Melody? Wacht? Hoe zit je op je mobiel? Je was toch opgepakt?

Ik heb uitleg nodig.

Kun je bellen?

Ze grinnikte zacht en drukte op het icoon bovenaan haar scherm. Binnen een paar seconden verscheen Dominques gezicht in beeld. 'Melody?' Een brede lach verscheen op haar gezicht. 'Hoe heb je dit voor elkaar gekregen? Waar ben je?'

'Het oude Niverium, ik moet stil zijn. Iedereen slaapt al.'

'Nee echt? Ik dacht dat ze je voorgoed zouden opsluiten.'

'Dat dacht ik ook,' gaf Melody toe. 'Maar...' Ze beet op haar lip. Kon ze dit vertellen?

'Is er wat?'
'Nee, maar eigenlijk mag ik hier niet over praten.'
'Het blijft tussen ons. Tenzij je het echt niet mag zeggen.'

'Een organisatie boven het niverium is bij de zaak betrokken geraakt. Zij hadden vrij snel door dat ik het niet zomaar heb gedaan en dat ik mijn leven niet meer zeker ben.'

'Wegens mijn vaders connecties?'

Melody knikte zacht. 'Ik zit hier nu omdat ze denken dat ik hier veiliger ben. Pas als ze zeker weten dat ik niet meer in gevaar ben, kan ik weer naar jullie. En...' Melody grinnikte. 'Ze hebben het personeel hier verteld dat ik levensgevaarlijk ben.'

'Serieus,' lachte Dominique. 'Is dat rare uniform ook van het oude Niverium?'

'Ja, het is hier een halve gevangenis. Maar goed, ik kan voor het eerst in een week weer op een echt bed slapen. Ik zou niet moeten klagen.'
Dominique grinnikte. 'Ik kan je wel wat spullen sturen om de boel daar wat gezelliger te maken.'

'Dat hoeft niet.'

'Natuurlijk wel. Laat die kamer eens zien. Heb je überhaupt wel een raam?'

'Ja...' Melody draaide haar camera langzaam richting het raampje. Direct hoorde ze Dominique in lachen uitbarsten.

'Dat noem je een raam? Waarom is het niet groter. Je kunt er nog geen bal doorheen gooien.'

'Serieus? Wat is dat voor een plek? Kunnen ze de ramen niet groter maken?'

'Ze zijn bang dat mensen als mij uitbreken denk ik. De man die me naar mijn kamer bracht, stond trillend op zijn benen.'

Dominique lachte nog harder. 'Bang voor jou...' Ze schudde haar hoofd een paar keer heen en weer. 'Het is dat je die gave hebt, maar jij bent zo'n beetje het minst angstaanjagende wat er op deze planeet rondloopt.'

Melody giegelde. 'Je weet dat mensen al bang zijn voor vampiertanden, hè? Ik kan die toch wel overtreffen?' Het lukte haar niet meer om haar mondhoeken naar beneden te krijgen. Ze had Dominique gemist.