Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 41 - Corvee en andere consequenties

'Herinner me om nooit meer boos te worden op een docent,' verzuchtte Kim. Het was een week na het incident en ze zaten gewapend met kauwgomkrabbers onder een van de tafels. Voor een plek waar kauwgom verboden was, zat er akelig veel onder de tafels.

'Het is maar kauwgom. Er zijn ergere dingen om op te ruimen.' Melody veegde haar krabber langs de rand van een emmer en keek kort richting Langeveld. De man deed alsof hij druk aan het typen was, maar ze zag zijn ogen zo nu en dan haar richting uitglijden.

'Zoals? Ik voel een interessant verhaal aankomen.' Kim keek haar afwachtend aan.

'Bijvo-' Melody werd onderbroken door het rinkelen van haar telefoon. 'Een momentje.'
Ze haalde haar mobiel uit haar zak en keek op het scherm. Jacob stond er met grote letters op het scherm. Direct veerde ze overeind. Waarom belde hij haar? Hadden ze iemand gearresteerd? Was er iets gebeurd? Was ze in gevaar? Ze legde haar krabber snel op een tafeltje en liep gehaast naar de deur.

'Waar gaan we heen mevrouw Summers?'

'Ik moet opnemen, het is belangrijk.'

'Dat kan na je corvee. In de les heb je toch ook niet zomaar een telefoongesprek.'

'Het is belangrijk,' herhaalde ze. Ze trok de deur open. Haar mobiel rinkelde onverstoorbaar door.

'Als je weg gaat is je corvee verdubbelt.'

Ze keek hem aan, fluisterde een scheldwoord en stapte het lokaal uit. Ze kon nu niet naar hem luisteren. Wat Jacob te zeggen had, kon het verschil maken tussen leven en dood. Ze liep een paar passen bij de deur vandaan en drukte op het groene telefoontje. 'Hallo, met mij.'

'Hallo, met Jacob. Ben je alleen?'

'Ik sta op de gang, maar er is niemand anders. Wat is er?'

'Kun je ergens gaan zitten?' Hij klonk akelig serieus.

'Wat is er? Is er iets met Lucile?' Ze voelde een brok in haar keel ontstaan. Ze liet zich naar de grond zakken en kneep haar handen tot vuisten, om te voorkomen dat haar vingers zouden beven. Wat was er gaande? Dit was niet goed. Hadden ze haar vrienden vermoord omdat ze de niverials de brief had gegeven? Zouden ze echt zo ver gaan?'

'Nee, je vrienden zijn veilig,' Jacobs woorden overspoelden haar met opluchting. Het brandende gevoel verliet haar keel. 'Maar we hebben de identiteit van een van de personen die hierbij betrokken is achterhaald en...'

De stilte die volgde duwde de brok direct terug haar keel in. 'Ja?'

'Zijn naam is Julius, maar waarschijnlijk ken jij hem als Juan. Hij is een wat oudere man die veel rookte. Je hebt hem vorig jaar samen met je vrienden achter de club ontmoet.'

Langzaam zag Melody het oude gebouw achter de club weer voor zich. Het was alsof Jacobs woorden een deel van de gipsmuur in haar hoofd weg braken. Ze zag zijn gerimpelde gezicht voor zich en hoorde hoe hij haar schat noemde. Zijn ijskoude vingers branden opnieuw tegen haar huid. Een snik ontsnapte uit haar mond. 'Ja, ik herinner hem.'

'Hij...' Opnieuw pauzeerde Jacob. 'Voordat we de kans kregen om hem te arresteren, is hij levenloos in zijn huis aangetroffen.'

'Hebben ze hem vermoord?' De gang voelde akelig benauwd aan en de kraag van de trui klemde zich te strak om haar keel. Het koste haar longen akelig veel moeite om adem te halen. Ze zou opgelucht moeten zijn dat hij er niet meer was, maar het voelde alsof een kogel haar in de borst raakte. Als ze dit al met hun eigen mensen deden, wat zouden ze dan wel niet met haar doen? Hoe konden deze muren haar dan veilig houden? Hoe kon ze dan geloven dat dit goed zou komen?

'Ik ben bang van wel.'

'Hij wist te veel,' fluisterde ze. Haar handen trilden. Schaduwen drukten tegen de binnenkant van haar huid. Zij wist ook te veel. Ze gingen haar vermoorden. Ze wilden helemaal geen afspraak met haar maken. Die brief... die was er alleen om haar stil te houden tot ze een kans hadden.
'Ja,' bevestigde Jacob. 'Ik heb volgende week een overleg met het CCNG, waarin we ook jouw veiligheid zullen bespreken. Ik verwacht geen directe dreigingen jouw richting uit, maar ze gaan verder dan we hadden ingeschat. Het kan zijn dat er wat dingen gaan veranderen.'

'Oké,' zei ze zacht. Maar het was niet oké. Haar lichaam beefde alsof ze opnieuw in de steeg naast de club stond. Deze mensen zouden alles doen om haar uit de weg te ruimen en ze kon hen niet stoppen. Ze zou ze niet eens herkennen.

'Melody, het komt goed.'

'Ik weet het,' fluisterde ze. 'Het komt altijd goed. Ik heb alleen geen flauw idee hoe.'

'Je hoeft niet bang te zijn. We zijn er om je te helpen,' beloofde de niverial. 'Ik moet nu ophangen, want ze hebben me nodig in het onderzoek. Wees niet bang om me terug te bellen, oké?'

'Ja, zal ik doen. Tot later.'

'Tot later.' Er klonk een zachte piep aan de andere kant.

Ze perste haar ogen dicht en gunde zichzelf een paar seconden met de duisternis, maar toen dwong Melody zichzelf om op te staan. Ze moest verder gaan.

Ze liet haar telefoon in haar zak glijden en liep terug naar het lokaal alsof ze een robot was. Haar hand trilde tegen het handvat. Het glipte twee keer uit haar vingers voor ze eindelijk genoeg grip had om het open te krijgen.

'Telefoon inleveren,' klonk een barse stem zodra ze naar binnen stapte.

'Sorry, het was belangrijk,' wist ze uit te brengen. Ze keek Langeveld niet aan. Ze wilde zijn boze ogen niet zien.

'Dat maakt me niks uit. Inleveren.'
Met trillende vingers overhandigde ze haar mobiel. De man liet hem direct in zijn eigen zak glijden.

'Aan het werk nu en haal niet nog meer stunts uit. Ik heb geen tijd voor jouw drama.'

Ze knikte zacht en liep het lokaal door. Haar benen voelden zwaar. Pak de die stomme krabber op en ga verder, dwong ze zichzelf. Ze had veel erger overleefd. Ze moest zich niet laten kennen.
Ze raapte haar krabber van de grond en tilde hem op. Hij tikte zacht tegen de tafel toen ze er overheen bewoog.

'Mel, gaat het wel?' Een warme hand werd op haar rug geplaatst.

'Nee, maar het komt goed,' zei ze zacht. Meer om zichzelf te overtuigen dan Kim.

'Wat is er gebeurd?'

'Te veel.' Ze wende haar ogen af en concentreerde zich op het werk, terwijl ze vocht tegen de schaduwen die tegen haar handen drukten. De duisternis wilde haar beschermen, maar Melody wist dat ze alles erger zou maken.