ဦးအချစ်တွေနဲ့.....။ ၪီးအခ်စ္ေတြနဲ႔.....။ (Complete)

Part 34 🚨🚨🚨

(Unicode)

Day 13

"ဟင့် ဦး...!"

"အသက်မအောင့်ထားနဲ့လေ။အသက်အောင့်ရင်ပိုနာမှာပေါ့ ကလေးရဲ့!"

အတူနေသည့်အချိန်ကများပေမယ့်တစ်ပွင့်ပန်း၏အတွင်းသားဟာတင်းကြပ်စည်းပိုင်နေဆဲပင်။လက်ခလယ်ကိုအဆုံးထိထည့်ပြီးအသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်းစိုစွတ်လာတော့လက်သုံးချောင်းခန့်အပြိုင်ထည့်လိုက်၏။

"အင့် ဦး...ဟင့် အင့် အသက်ရှုကြပ်တယ်!"

"အိုကေ ကလေး ကိုယ့်ကိုကြည့်နေ။ပြီးတော့အလိုက်သင့်လေးလှုပ်ရှားပေးနော်။ကိုယ့်လက်နဲ့မှမစရင်အတူမနေဖြစ်တာကြာတော့ခံနိုင်ရည်မရှိမှာစိုးလို့..!"

ဦး၏လည်တိုင်ကိုဖက်တွယ်ရင်းမျက်ဝန်းထဲစူးနစ်စွာကြည့်၏။နာကျင်မှုကြောင့်အံကိုကြိတ်လိုက်လျှင်အရှိန်လျှော့ကာနဖူးကိုနမ်းတတ်သည့်ဦးကပန်းနာကျင်နေတာကိုကြည့်ရက်သူမျိုးမဟုတ်ရပါ။

"အာ့ အ ဦး...အင့် ဟင့်!"

ခေါင်းလေးမော့ကာတုန်ယင်လျက်ပြီးဆုံးသွားသောကလေးငယ်ကိုကြည့်ရင်းခန္ဓာကိုယ်အပူမီးကပို၍တောက်လောင်လာ၏။အဝတ်အစားကိုစိတ်မရှည်စွာဆွဲချွတ်ရင်းအသက်ကိုခပ်ဖြည်းဖြည်းရှုနေသည့်ကလေးငယ်ကိုမှောက်ရက်ဖြစ်စေ၏။မျက်လုံးလေးပြူးကာခေါင်းခါ၍ငြင်းဆန်လာတော့သဘောကျစွာပြုံးမိသည်။

"ကိုယ်ညင်သာပါ့မယ် မကြောက်နဲ့နော်။အနောက်မှာကိုယ်ရှိတယ်"

"ဒါပေမယ့် ပန်းကဒီအနေအထားနဲ့တစ်ခါမှမနေဖူးတာ!"

"ကိုယ်လည်းမနေဖူးဘူးလေ။အဲ့တော့စမ်းကြည့်ရအောင်။ခါးလေးကိုညွှတ်ထား"

ခါးကိုညွှတ်လိုက်တော့လုံးဝန်း၍ထွက်လာသောတင်ပါးနဲ့အတူနီရဲကာပြီးဆုံးကြောင်းအရည်တွေပေကျံနေသည့်တစ်ပွင့်ပန်း၏ပိုင်ဆိုင်မှုဟာဥဿဒင်္ခကိုတံထွေးအကြိမ်ကြိမ်မျိုချစေသည်။

ခါးကနေကိုင်ကာဦးဆုံးဒစ်ကိုဝင်စေတော့ပထမဆုံးတင်းကြပ်မှုနဲ့အတူစည်းပိုင်မှုကိုပါခံစားလိုက်ရတော့ခေါင်းမော့ကာအသက်ကိုဝအောင်ရှုလိုက်၏။ဒူးထောက်ထား၍နေရာပြင်လိုက်ကာအပြင်သို့ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။အံကြိတ်ထားလောက်ပြီဖြစ်သောကလေးငယ်ကသူ့ကိုလှည့်ကြည့်တော့ပြုံးပြကာအဆုံးထိထည့်သွင်းလိုက်၏။