Ostatnia nadzieja

Rozdział 30: Konfrontacja

Dzisiaj był pierwszy dzień, w którym miałam wrócić do szkoły. Minął tydzień od mojego powrotu do domu. Moja relacja z ojcem jest mocno skomplikowana, na razie żyjemy na zasadzie omijania się wielkim łukiem. 

Każdy w rodzinie odradzał mi jechania do szkoły na motorze i jak mam być szczera też się trochę bałam, ale tym razem może nie będzie żadnego problemu. Do trzech razy sztuka. 

- Melanie, chodź już! - Zawołał mnie David prosto z garażu. 

To co wydarzyło się przez ostatnie niecałe pół roku poniekąd zbliżyło mnie do nowego rodzeństwa, ale niestety oddaliło od siostry bliźniaczki i Milana. Rozmawiałam z nią o tym, ale nie za bardzo coś się zmieniło. A Milan? Z nim od dawna nie zamieniłam więcej niż dwóch zdań. Nie powiem, boli mnie to. Od urodzenia byliśmy nierozłączni, a przez to że znaleźliśmy się tutaj - nowe rodzeństwo, o którym nigdy nie wiedzieliśmy, nowy dom, nowa szkoła. To wszystko nas od siebie oddzieliło.

Moja siostra zaprzyjaźniła się z dziewczynami, które poznałyśmy się na początku roku z May i Emily, a mój brat poznał nowych znajomych w drużynie. A ja? Jestem piątym kołem u wozu u dziewczyn, ich kolega Lukas, z którym się po raz pierwszy całowałam ma mnie głęboko w dupie, a nikogo innego nie znam.  

- Idę! 

Przekroczyłam próg garażu, który stał pusty tylko z naszymi motorami. Nasze rodzeństwo zapewne już pojechało. 

- No dajesz szybciej co się tak lenisz dzisiaj? - Zapytał zakładając kask. 

- Nic. Idę już. 

Wyjechaliśmy pod domu. Drogę w kierunku szkoły przejechaliśmy w ciszy miedzy sobą, a towarzystwem naszych myśli. 

Pod szkołę przyjechaliśmy równo z dzwonkiem i rozeszliśmy się do swoich klas. 

Na górnym korytarzu zauważyłam znajomą mi sylwetkę - Lukasa. 

- ...specjalnie dla ciebie odpuściłem sobie dziewczynę, którą na prawdę pokochałem! Pierwsza taka dziewczyna, a ty miałeś szanse podaną jak na tacy, a i tak zjebałeś! Weź ty się- 

Przeszłam obok niego bez słowa. 

- Potem oddzwonię. 

Po tym jaką dostałam od niego wiadomość niech spada.

*wspomnienie*

Na ekranie włączony jest nowy sezon serialu, który oglądałam zawsze z siostrą. Niestety dzisiaj jestem tu sama z kubkiem coli i chipsami. 

*wiadomości z: Lukas*

L: Zapomnij o tej akcji w twoim pokoju. 

Ała..? 

- Melanie możemy porozmawiać. 

- Nie mamy o czym. - Nie odwróciłam się nawet na jego słowa i szłam dalej przed siebie. 

- Proszę cię. - Miałam wrażenie, że był bliski płaczu, ale chyba mi się wydawało. 

Szarpnął mnie lekko za rękę i odwrócił przodem do siebie. W efekcie staliśmy od siebie w odległości kilku centymetrów. Może inaczej bym to zinterpretowała gdybym nie żywiła do niego szczerego bólu i nienawiści. 

- Proszę cię, daj mi to wytłumaczyć. - Widziałam w jego oczach nieznany błysk nadziei, kiedy przez dłuższy czas nie wypowiedziałam ani słowa. 

- Rozumiesz co powiedziałam? Nie. Mamy. O. Czym. Rozmawiać. Odwal się ode mnie. Zachowałeś się jak dziecko. 

Chciałam już odejść kiedy Lukas się ponownie odezwał.