weer een nieuwe begin ( Aguslina)

55

- sta op we moeten gaan.

Ik sta op en schuif de dekens om me heen recht.

- waar zullen we heen gaan? - vraag ik, met een droog gevoel in mijn keel.

Hij zucht en haalt iets uit zijn zakken

- geen vragen, beweeg. - ik zie een naald tussen zijn vingers en hou mijn adem in.

Ik doe langzame stappen naar hem toe terwijl hij naar mij kijkt. Hij opent de gang en ik kijk naar buiten. Ik zie een lange, donkere gang die ergens eindigt.

Hij verwijdert de dekens van mijn lichaam en ik voel meteen de kou op mijn huid. Ik kijk naar hem en hij leunt voorover, klaar om de naald in me te steken. Ik haal diep adem, duw hem weg en ren door de onbekende gang. Het is een kans om te ontsnappen. Ik kan mijn voeten niet voelen, maar ik weet dat ze bewegen en snel rennen.

Ik kom aan in een grote kamer die me bekend voorkomt. Op dat moment herinner ik me dat ik hier al ben geweest. Ik ben in bleumoon, ik herken de zwarte stoelen en  de donkere muren. Nu weet ik tenminste waar ik ben. Ik zoek naar de voordeur. Hij is groot en donker precies zoals ik me herinner.

Als ik bij de deur ben voel ik de adrenaline door mijn aderen stromen. Ik kan vrij zijn, ik kan Augustin en Ruggero terug zien. Tenminste dat dacht ik. Ik voel Jeremy's voetstappen achter me, maar ik stop niet.

Ik pak de knop met trillende handen vast en op dat moment wordt hij door iemand anders geopend. 

-Haast je! - Oskar fronst zijn voorhoofd en ik probeer hem te slaan, maar hij pakt me mij mijn nek en lijd me naar de dichtstbijzijnde muur. 

- Waar was je verdomme? Je had in de gang moeten wachten!- ik kijk naar Jeremy die dichter bij komt.

-Rustig maar Carolina, dit doet geen pijn. - waarschuwt Jeremy als hij naast me staat. Het volgende dat ik voel is een naald in mijn nek. Mijn zicht vervaagd en ik verzwak, waardoor mijn lichaam naar Oskar toe valt.

- je hebt een teken in haar nek achtergelaten, idioot. Je weet niet hoe je iets goed moet doen, ga weg, ik zorg voorlopig wel voor haar. - hoor ik een diepe stem zeggen. Hij beschuldigde Jeremy maar de stem was niet van Maxi of Oskar. Zijn toen doet me aan Augustin denken, maar mijn zintuigen kunnen het niet precies ontcijferen. Ik wil mijn ogen open doen, maar de vermoeidheid treed op en dwingt me om verder weg te dommelen.

Ik wordt wakker en voel dat mijn rug pijn doet. Ik denk dat ik terug in de grot ben, maar als ik mijn ogen open, besef ik dat ik in een kamer ben. Het teleurstellende is dat het niet mijn kamer is. 

Ik kijk om me heen en alles wat ik zie is nieuw voor mij. Het is een grote kamer. Ik heb een groot bet met witte lakens. De tempratuur is mild vergeleken met de kou in de grot. 

Ik ga voorzichtig zitten. Ik zie de deur maar wordt niet al te hoopvol. Het zal zeker op slot zijn. vanuit mijn ooghoeken zie ik beweging en draai snel mijn hoofd in die richting. Ik slik en huiver.