weer een nieuwe begin ( Aguslina)

64

Ik hoor een zucht van Antonella en kijk haar aan. Ze legt een hand op haar borst e haar ogen beginnen zich met tranen te vullen. 

- Lorenzo? Dat doet hij niet... natuurlijk niet. - stameld ze en lacht pijnlijk. - Hij... hij is dood.

Ik kijk naar beneden en heb medelijden met hen beiden. Het is duidelijk dat ze daar anders over dachten

- Wat zeg je in godsnaam? - Agustin stem breekt, vol woede en hulpeloosheid.

Mike, die de spanning van het nieuws met zich meedroeg zucht.

- Je broer leeft. 

In een oogwenk pakt Agustin hem bij zijn shirt en tilt hem abrupt van de bank. 

- Ik heb geen zin in grapjes. -snauwt hij tussen zijn tanden.

Ik begrijp dat hij verbijstert is, net als iedereen in de kamer, maar het is niet Mike's schuld.

- Het is waar, Agustin. Ik heb het ook gezien en dacht dat jij het was. - Ik raak zachtjes zijn schouder aan en hij laat Mike los. 

Hij kijkt me aan en zijn ogen misen de gebruikelijke glans. Hij haalt diep adem en knikt, zich mogelijk bewust van de realiteit. Antonella kan het niet verdragen en begint ongecontroleerd te huilen. Agustin troost haat met een knuffel. Ik kijk ze aan zonder iets te kunnen zeggen. Het zou nutteloos zijn om naar de juiste woorden te zoeken om de omstandigheden te verlichten.

- Dat is onmogelijk, Agustin. - Antonella herhaald het keer op keer tussen het snikken door. 

Mike kijkt net zo beschaamd als ik. Wij blijven stil en geven hen de ruimte om hun hart te luchten. Agustin staart voor zich uit terwijl bij Antonella de tranen over haar wangen rollen. Ze went zich af van Agustin en verlaat, met haar gezicht in haar handen, de kamer. 

Agustin wrijft heftig in zijn ogen en blijft nadenkend naar de grond staren. Het doet pijn om hem zo te zien. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. Ik kan zijn lijden niet delen, maar ik wil hem laten weten dat ik aan zijn zijde sta. Ik leg mijn hand op de zijne, die gespannen op zijn knie rust, en wacht tot hij hersteld is. Na een paar seconden draaide hij zijn handpalm om en verstrengeld onze vinger. Hij geeft een lichte kneep om zeker van te zijn dat ik er ben, en ik laat de zijkant van mijn hoofd op mijn schouder rusten.

- Wat gaan we doen? - vraagt Mike, waarna een paar eeuwige minuten silte volgen.

Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Ik weet niet wat er vanaf nu zou gebeuren. Het is steeds moeilijker en de oplossing voor mijn betovering word steeds ingewikkelder.

Ik dacht dat Agustin niet zou antwoorden, maar ik hoor hem zijn keel schrapen.

- Het lijkt mij ongebruikelijk dat Lorenzo niet is overleden, maar ik vrees dat hij hierbij betrokken is. We kunnen ... - hij kijkt me aan en wend zich dan tot Mike. Hij staat op en ik sta samen met hem op, aangezien onze handen nog samen zijn. - We praten morgen. Het is laat en Caro moet uitgeput zijn.

Mike kijkt even naar onze handen.

- Gaan jullie hier blijven of neem je haar mee naar jouw huis.

- Van wat ik heb ontdekt, kan ik mijn zus niet alleen laten. Dus we blijven, er is een logeerkamer.

- Gaan jullie in dezelfde kamer slapen? - Mike lijkt onverschillig, maar ik kan een zekere bitterheid in zijn vraag bespeuren.

- We praten morgen, Mike - benadrukt Agustin, waarmee hij het gesprek beëindigd.

- Oké - beaamt hij met opeengeklemde kaken en vertrekt.

Ik zou een paar minuten met Antonella meegegaan zijn. maar ik besef dat ze alleen moet zijn om haar schrik en pijn te kunnen luchten. Ik zeg welterusten en ga naar de badkamer. Ik kleed me uit en kijk naar mijn rug. Het bedenkt nog steeds een groot deel van de huid, maar de kleur is ingetogener en minder opvallend. ik bijt op mijn binnenwand en ga verder met uitrekken van mijn spijkerbroek. Agustin heeft me een van zijn shirts aangeboden zodat ik comfortabel kan slapen. wat hij niet weet, is dat zijn gezelschap voldoende is om ontspannen te zijn.