weer een nieuwe begin ( Aguslina)

66

Agustin heeft gelijk. Er is geen enkele rechtvaardigheid die zijn broer ertoe zou aanzetten mij pijn te doen. Misschien is dat zo, maar hoe vaak ik er ook een verklaring voor zoek, ik kan het niet vinden. 

- Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het voor je is om te weten dat je broer tegen je heeft gelogen. - Het eerst dat in me opkomt is Antonella's verdrietige en diepbedroefde gezicht.

- Ik kan er wel overheen komen, maar ik maak me zorgen om mijn zus. Ze werd getroffen door zijn dood. Nu we erachter komen dat hij al die tijd nog leefde, is er weer een onverwachte impact. - Hij trekt me naar zijn lichaam en legt mijn handen op zijn borst. Ik kan zijn onstabiele ademhaling voelen.- Ik moet met Lorenzo praten.

Dat klinkt gevaarlijk

-We kennen zijn bedoeling niet, Agus. Het kan riskant zijn om hem te ontmoeten. - Ik herinner me het respect dat Maxi, Oskar en Jeremy voor hem hebben en het gemak waarmee ze instemde met hun eisen. 

- Dat weet ik, maar ik moet het uitzoeken. Nou laten we daat niet meer over praten. - Ademt hij uit alsof hij zijn gedachten wil zuiveren en kust me op mijn voorhoofd. - Hoe gaat het met je rug?

Hij kijkt me aan en komt dichterbij totdat zijn lippen verlegen de mijne raken.

- Beter dan eerst.

Hij slaagt voorzichtig zijn arm om mijn middel en na een lange stilte zucht hij.

- Ik wou dat ik je spreuk kan verwijderen. Ik haat het dat je dit meemaakt. Je verdient het niet.

De angst verdwijnt en, ontroert door zijn woorden, leun ik voorover totdat ik zijn blik ontmoet.

- Je hoeft je niet schuldig te voelen.

- Maar ik doe het. Ik wil voor je welzijn zorgen. Ik moet je helpen.

- Agus, je hebt me al veel geholpen, geloof me.

Er vormt zich een kuiltje in zijn wang terwijl hij glimlacht en de lokken van mijn voorhoofd veegt.

- We zijn nog niet zo lang samen. Ik kan me niet herinneren wanneer ik deze emotie voor jou begon te krijgen, ik weet niet wanner het gebeurde. Maar ik kan een ding zeker weten. Ik ben verliefd, Caro. Elke dag doe ik het meer.

Ik haal diep adem en staar hem aan, verbijsterd door wat ik hoor. Mijn omgeving houd op te bestaan om me te concentreren en zijn woorden te koesteren , die een paniekerige beweging door mijn ledematen veroorzaken kan het beschrijven wat ik voel, maar ik ben er zeker van dat gevoel wederzijds is.

- Ik hou van je, Agus. - Geef ik oprecht toe.

Hij glimlacht weer teder en ik glimlach terug. Hij geeft me een korte kus op de lippen en ik nestel me tegen zijn borst. 

Het geluk nestelt zich diep van binnen en overschaduwd de verontrustende zorgen. we blijven stil en mediteren over onze verlangende bekentenissen. Ik sluit mijn ogen en glimlach onwillekeurig.

Ik waardeer het dat hij het vertrouwen heeft om mij over zijn broer te vertellen en nog meer dat hij vertelde wat hij voor mij voelt. Tot nu toe is dit het kostbaarste dat we hebben gedeeld en ik wens dat we vaak dit soort momenten hebben. Ik zou helemaal niet klagen over het genieten van gezelschap. 

- Ik zal je beschermen tegen de mensen die je kwaad willen doen, ik beloof je te beschermen tegen de personen die laatste tijd, Lo prometo - fluistert hij vlak voor ik me diep in slaap voel vallen.

Er gaat een vreemd gevoel door mijn lichaam, als een verdoven de kou die me stevig lijkt te houden. Ik klaag, terwijl ik nog steeds een grijs trek met mijn ogen dicht. Van het ene op het andere moment beginnen mijn benen en armen te trillen. het ergste gebeurt later.