weer een nieuwe begin ( Aguslina)

65

Nadat ik de resterende knopen had dichtgeknoopt, poetste ik oppervlakkig mijn gezicht en tanden met tandpasta op mijn vinger. Ik kijk in de spiegel en houd bijna mijn lach in als ik het enorme shirt op mijn lichaam zie. De stof bedekt mijn dijen en de mouwen steken ui mijn handen. Ondanks dat voel ik mij tevreden. Ik kan geur van kruiden inademen, die tot in al mijn poriën doordringen.

Mijn gezicht is nog steeds bleek en enigszins verwilderd. De klingen onder mijn ogen lijken een donkere kleur te hebben gekregen. Ik bevochtig mijn gesprongen lippen en keer terug naar de kamer.

Het licht is aan. De plaats is klein maar gezellig. Er is het nodige meubilair aanwezig voor een logeerkamer. Ik kijk naar Agustin en bewonder hem snel. Hij draait zijn rug naar mij toe en legt de lakens op het bed recht. Hij draagt een flanellen broek en laat zijn bovenlichaam bloot. De lijnen van zijn spieren zijn op zijn rug en schouders zichtbaar, zelfs als hij de geringste inspanningen doet. hij ziet er indrukwekkend uit in de kleine kamer.

Hij draait zich naar mij toe en mijn adem stokt in mijn logen. Ik voel me een beetje gedurfd om alleen ondergoed en een shirt te dragen. Ik laat de zoom zakken, in een poging te verbergen hoe ik bloos. Hij neemt de tijd om mij te onderzoeken en ik kan het kietelen dat zich in mijn maag nestelt niet negeren. Er is iets in zijn blik waardoor ik me speciaal voel.

-Mijn shirt staat je goed. - zijn hese stem doet de blos op mijn wangen opkomen.

- Ik moet er wel uitzien als een geeft. - zwaai ik met de mouwen die aan mijn armen hangen.

- Eres perfecto

Ik mompel een 'bedankt' en val op bed. Ik ben even buiten adem als het bed naast mijn zinkt. Waarom woel ik me zo? Het is niet zo dat we intiem gaan doen ofzo.

- Ik geloof nog steeds niet dat Lorenzo nog leeft. - hoor ik hem zeggen.

Ik draai me naar hem toe.

- Wil je daarover praten? - Ik ben geïntrigeerd, maar ik wil hem niet ongemakkelijk maken.

Ik kan de kwetsbaarheid op zijn gezicht zien terwijl hij grijnst.

- Het zal het best zijn. - gaat hij op zijn zij liggen, met zijn gezicht naar mij toe. - Hoe is het gebeurt.

Ik herinner me dat moment waarop de koude blik van zijn broer op de mijne landdde.

- Het lijkt erop dat hij een belangrijk iemand onder de wolfachtige is, ze noemen hem de graaf. Zijn gezicht was bedekt en hij zei geen woord toen ik daar was. Toen Mike en ik bluemoon verlieten, stond een van de ramen open en ik was doodsbang toe ik het zag. - ik slikte - Ik dacht dat jij het was. Ik overtuigde mezelf ervan dat dat zo was toen Mike zei dat het je broer was.

Hij knikt begrijpend en streelt mijn wang.

- Een jaar geleden vertelden ze ons dat hij was overleden. Hij overtrad een belangrijke regel in de tovenaarsgemeenschap. Hij sloot zich aan bij de heksen, beoefende zwarte magie en maakte zijn vaardigheden bekend aan de wolfachtige. - hij schud zijn hoofd. - Beide soorten zijn onze tegenstanders en vijanden. Ze moesten hem veroordelen, maar blijkbaar kreeg hij de straf niet onder ogen. 

- Waarom zou hij zijn dood in scène zetten?

- Er zijn veel antwoorden. een daarvan is om aan ons te ontsnappen en zich bij de wolfachtige aan te sluiten. - zegt hij bitter.

- Denk je dat hij de spreuk heeft kunnen uitvoeren?

Hij denkt erover na en fronst dan zijn wenkbrauwen. 

- Dat zou kunnen, maar er is geen logische reden om tegen je te zijn. Hoewel ik Lorenzo ken. Hij is ambitieus en manipulatief. Ik kan sindsdien niet meer met hem overweg. We hadden altijd ruzie over van alles. We verdragen elkaar alleen vanwege Antonella. Omdat ze de oudste is, dwong ze ons om meer samen te leven. - zuchten hij. - Maar uiteindelijk zijn we nog steeds onverschillig.