weer een nieuwe begin ( Aguslina)

43

Ik leg de borstel opzij, draai mij om, laat mijn rug tegen de spiegel liggen en kijk over mijn schouder. Ik frons mijn wenkbrauwen bij de lichte vlek die onder de handdoek schuil hangt.
Voorzichtig laat de de handdoek een beetje naar beneden vallen, zodat alleen de achterkant zichtbaar is.

Mijn lippen gaan uiteen als ik zie hoe de paarse vlek zich verspreid tot aan mijn onderrug. Het ziet er uit al een gigantische blauwe plek die mijn hele rug binnendringt alsof het een tweede huid is, het vreemde is dat het geen pijn doet , maar het uiterlijk is griezelig. Ik weet echter dat dit een deel van de betovering is. Wie heeft me dit in godsnaam aangedaan? Mijn ogen blijven naar de weerspiegeling op mijn rug kijken, ik knipper belachelijk met mij ogen  denkend dat ik het me voorstel, maar het is er nog steeds.

Een geluid dat uit mijn Kamer komt zorgt er voor dat ik niet meer kijk. Terwijl ik de handdoek stevig vasthouw, kijk ik recht voor uit en ontmoet dezelfde blik die ik een keer op de parkeerplaats heb gevoeld.  Het is Mike, die met een fronsende uitdrukking zijn armen over de drempel van de deur vouwd. Wat suggureerd dat hij aanwezig was geweest bij het onthullen van mijn  blote rug.

Enkele seconden zijn verstrekken en Mike kijkt me nog steeds aan zonder de reden te zeggen waarom hij in  mijn Kamer is. Aan de andere kant weet ik niet hoe ik moet reageren. Het eerste wat ik zou doen, is hem een voorwerp toe werpen om hem hier weg te krijgen, maar dat zou betekenen dat ik een van mijn handen los moet laten en de handdoek om me heen zou vallen, en ik ga geen risico lopen om hem een show te geven.

- Mag ik er achterkomen wat je hier doet? - vraag ik, alsof ik van streek ben , maar bovenal ben ik nerveus.

- wat is er met je rug gebeurt? - vraagt hij fronsend.

Dat bevestigd wat ik dacht, hij heeft me in de gaten gehouden terwijl ik me zelf voor de spiegel inspecteerde.  Ik aplaudusseer me zelf mentaal omdat ik de handdoek niet helemaal af had gedaan, ik kan er niet mee leven dat ik weet dat Mike me naakt heeft gezien.

- ik weet het niet. - ik zwijg even en druk de handdoek tegen mijn borst - ik moet me aankleden.

Hij kijkt me even op en neer aan en knikt,  gaat dan naar links en  en sluit de deur achter zich. Ik laat de lucht ontsnappen die ik vasthield. Doe de grendel op de deur en loop naar het dressoir. Als ik helemaal aangekleed ben, ontmoet ik hem in de woonkamer.  Hij zit op de bank diep in gedachten verzonken, hij wordt bewust van mijn aanwezigheid en schud zijn hoofd,  alsof hij opruimt waar hij mee bezig was.

- je kunt mijn huis niet binnen gaan, laat staan mijn Kamer alsof het niets is - zeg ik een slaag mijn armen over elkaar.

- maak je geen zorgen ik heb niet veel gezien. - hij haalt zijn schouders op gevolgd door een halve glimlach.

Waarom wilde je me zien? - vraag ik terwijl ik mij herinner dat hij gisteren avond was gekomen, terwijl ik bij Agustin was.

- ik moet Maxi bij je broer vandaan halen.

Ik huiver bij de ernst van zijn woorden.

Ik ben van plan het de doen. Ik ben niet kalm wetend dat hij een vriendschap  met Maxi begon te op te bouwen, maar het zou ook niet gemakkelijk worden.  Welk reden zou ik mijn broer kunnen geven om weg te blijven van Maxi?

Ik kan gemmakelijk een leugen maken die hem zou overtuigd niet meer met hem te praten,  maar ik ben vreselijke in het verzinnen van leugens.  Hij zou beseffen dat ik zou liegen en zonder enige reden hem zou vertellen dat Maxi een wolf achtige is en dat hij mensen kon dood en of veranderen.  Hij zou me gek vinden of lachen om mijn waarschuwing.

- Ik zal het proberen - mompel ik,  terwijl ik tegen over hem ga zitten.

Maxi is niet iemand die je kunt vertrouwen,  ik weet dat hij nog niets gedaan heeft, maar dat betekent niet dat hij niet van plan is om het te doen.- daar had hij gelijk in.  Tot nu toe had Ik niet geprobeerd hem te waarschuwen,  maar dat moedigt me alleen maar aan om te denken dat het Rugger of een van mijn vrienden kan schaden

- wie denk je dat er verantwoordelijk is voor wat er met me gebeurt? - fluister ik en voel me nerveus bij het nadenken over de kans op overlijden.