weer een nieuwe begin ( Aguslina)

9

Mijn oog is nog steeds paars maar het gaat al wel beter. Vandaag is het donderdag,nog twee dagen en het is weekend. Ik ben ook al blij als het vrijdag avond is, dan gaan we zoals elke vrijdag bij elkaar slapen. Ik kleed me snel aan ontbijt en ga naar mijn broers auto. Hij stond er op dat hij me ging brengen, na wat er gisteren is gebeurd.

~Blijf ver van Agustín~ waarschuwt Ruggero~ ik wil niet dat hij je nog zo iets aan doet, en nu ben ik er niet om je te helpen.

~ ik weet het, en ik blijf zeker bij hem uit de buurt.

Ik stap uit de auto. Ieder op de parkeerplaats kijkt naar me. Ik haat als mensen maar mij kijken, het brengt me in verlegenheid. Ik ga snel naar binnen en zie mijn vrienden.

~ komt dat oog van gisteren~ vraagt Valentina.

~Ja.

~Het is nog erger dan gisteren.~zegt Malena.

~Gaan we naar ons lokaal, ik voel me niet meer veilig in de gangen.

~Ik snap je~ zegt Valentina

Ik ben blij dat we de eerst les samen hebben en die duurt 2 uur dus zie ik nu Agustín niet. Maar de twee lesuur voor de middag deel ik wel met Agustín.
Deze les ging snel, te snel voor mijn gevoel. Nu is het pauze en daarna wiskunde. Ik haat dat vak. Niet omdat ik het niet goed kan maar je weet wel waarom niet. Ik wandel met Valentina naar mijn lokaal, die van haar is twee hangt verder.

~Waarom ben je zo nerveus~vraagt ze.

~Ik heb nu wiskunde, en dat deel ik met Agustín.

~dan snap ik je. Ik wacht in de kantine op je. Veel geluk.

Valentina wandelt verder. Ik ga mijn klas binnen en ga vanachter in de klas zitten. Na vijf minuten komt de leeraar de klas binnen. Gelukkig Agustín is er niet. Maar als de leeraar van voor is gaat de deur terug open.

~Bernasconi, u bent te laat. Maar omdat ik nog maar net binnen ben mag nu gaan zitten. Maar de volgende keer op tijd.

Hij kijkt de klas rond tot dat hij me ziet. Hij komt naar me toe en gaat naast me zitten. Waarom naast mij? Er zijn nog twee ander banken vrij. Dit wordt nog erger dan ik dacht. Ik kijk naast me en zie dat hij ook naar mij kijkt. Ik draai snel mijn gezicht op het bord en probeer te volgen met wat de leeraar zegt, maar ik voel nog steeds zijn ogen op me. Kan hij niet ergens anders naar kijken.

Na twee uur is de les eindelijk gedaan. Deze les duurde persies 4 uur en dan nog dat Agustín de heel de les naar me keek, maakt me nerveus. Waarom moets hij dat toch doen. Ik neem mijn spullen en steek ze in mijn rugzak. Bijna iedereen is de klas al uit. Agustín zit nog naast mij. Wat ik niet snap hij had al lang weg kunnen zijn. Ik sta op om naar de deur te gaan. Een hand neemt mijn arm vast en trek me naar achter. Ik bots tegen de muur met mijn rug. Ik wil weg gaan maar hij houd me met zijn armen tegen de muur en zijn lichaam voor me. Ik wil om hulp roepen, maar er is niemand meer. En ook niet op de gangen, iedereen zit nu in de kantine. Waar ik het liefst nu ook zou zijn.

~Jij blijft nog even~zegt Agustín mijn boos aan kijkend.

Wat zou ik nu weer mis hebben gedaan?

~Waarom~fluister ik.

Ik weet niet waarom maar ik kan nog maar amper praten.

~We hebben nog niet afgemaakt waar we het gisteren over hadden voor je broer ons kwam storen.

Wilt hij me weer slaan?