weer een nieuwe begin ( Aguslina)

22

Ik voel dat ik op iets zachts lich. Het laatst dat ik me nog herinner is dat ik op de grond veel.

-Ze moet het weten~ ik herken Mikes stem.

-Ja dat weet ik, maar hoe wil je dat doen? We weten niet wat ze gaat doen als ze het weet.

Ik doe mijn ogen open en zie dat ik in een kamer lich maar niet mijn kamer. Net als ik wil vragen waar ik ben hoor ik de muziek van beneden, ik ben nog in Henry's huis. Dat stelt me we gerust.

-Wat moet ik weten?

Ze kijken me alletwee aan, ze wist niet dat ik hun had gehoord.

-Heb je iets meegemaakt terwijl je sleep?

-Nee, ik ben alleen maar flauw gevallen.

-Agus ze moet het weten, ze moet weten waarom ze dit heeft.

Ik kijk naar Agustín die zucht en naar me kijkt. Net als hij iets wil zeggen gaat de deur open en komt Ruggero binnen. Hij kijkt naar mij en dan naar Agustín en Mike. Ik sta van het bed op. Ruggero gaat naar Agustín.

-Ik heb je al gezegd om bij haar uit de buurt te blijven, heb je dat niet begrepen idioot?

Agustín staat ook recht, Ruggero neemt hem vast bij zijn shirt en slaat het tegen dat muur. Mike wil gaan helpen maar krijgt een stoot in zijn gezicht van mijn broers elenboog.

Valentina neemt mijn arm en trekt me daar weg. Beneden zet ze me op de bank waar Malena al zit.

-Wat was dat?

-Ik weet het niet.

-Wat deed je daar met Agustín en Mike? Vraagt Malena.

-Niet wat je denkt, we praten gewoon.

Ik ging niet zeggen dat ik ben flauwgevallen en over hun gesprek. Ik vertrouw Valentina en Malena maar dit hou ik toch liever voor me zelf.

Ik hoor iemand de trap af komen. Ik zie Ruggero de trap af komen, jij neemt mijn arm en trekt me naar buiten.

-We gaan naar huis.

We stappen in de auto en rijden weg. Ik kijk achter me en zie Agustín het huis uitkomen met een verslagen blik. Als we de bocht omdraaien kijk ik voor me.

-Wat deed je daar met die twee?

Ik wist dat hij zo zou beginnen, hij denk altijd verkeerd.

-Ze hebben me niets gedaan.

-Wat dan wel?

-Ze deden me geen pijn.

-Hebben....

-Ruggero stop. Ik krijg koppijn van je vragen. Voor de rest van de rit is het stil. Ik stap de auto uit en ga het huis binnen, Ruggero vlak achter me.

-Caro kun je nu antwoorden?

-Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ze niets verkeerd deden?

-Wat wil je dat ik denk als ik jou en die twee jongens in een kamer zie dicht bij het bed.

Ik wist dat hij zo zou denken, kan hij nooit ergens anders aan denken?

-Ik heb hier genoeg van.

Ik ga naar boven en ga in mijn bed liggen. Ik weet dat hij het niet slecht bedoelt, maar als hij zo dingen blijft vragen word ik gek. Ik bel naar Malena. Ze zegt me dat Maxi net is aangekomen en dat Agustín vlak na mij is weg gegaan, Mike is op het feest gebleven en houd zijn ogen de hele tijd op Maxi.

Even later hoor ik een motor, die ongetwijfeld van Agustín is. Hij zou dus weer door mijn raam komen. Ik bekijk me nog snel even in de spiegel. Ik hoor een piep van het raam dat open gaat. Ik kijk naar hem, hij heeft een paar blauwe plekjes van daar straks.

-Kom mee.

Ik kijk hem verward aan.

-Ik denk dat het niet slim is om nu met je mee te gaan.

Hij zucht diep en kijkt recht in mijn ogen

-Als je wilt weten wat we zijn en wat er met je is moet je meekomen.

Ik heb geen ander keus dan moet hem mee te gaan.

-Het is goed.

Hij laat me voor. Ik klim uit het raam hij vlak na mij. Hij gaat naar zijn motor, ik ga achter hem zitten. Hij kijkt over zijn schouder naar mij.

-Pak me vast.

Ik omcirkel mijn arme om zijn buik, die heel gespierd is. Ik hou van wat ik voel. Hij staat de motor en rijd weg. Waar zullen we naar toe gaan?