weer een nieuwe begin ( Aguslina)

92

In eerste instantie weet ik niet wat ik moet doen omdat alles nieuw voor mij is, maar ik laat de woede en de energie stromen. Een koppel wolfachtige rennen  recht op mij af en ik reageer meteen. Ik gebruik de juiste woorden en in een oogwenk botsen beide lichamen tegen de betonnen muur en vallen uitgeput neer.

De plaats word verkleind door het aantal mensen dat de ruimte binnendringen. Het uiterlijk rondom begint te verslechteren. Overal fonkelen lichtjes alsof er vuurwerk word afgestoken. Het geluid van bliksem, flitsen en vuur laat me verbijsterd achter en vult me met adrenaline.

Ik vind Agustin, terwijl hij zijn broer aanvalt, die ook goed is in zijn vaardigheden. Ik maak me zorgen om hem. Ik wil hem helpen, maar daarbij staat iemand mij in de weg. Het is Maxi

-Ben je gelukkig, Carolina? Jij bent verantwoordelijk voor dit gebeuren. -gromt hij.

Zijn opmerking wakkert mijn woede alleen maar aan. Hij doet dat hij mijn vrienden vasthoud, ligt nog vers in mijn geheugen. Hij komt op me af met een stap die klaar is om me leeg te zuigen en ik word wakker. Ik gooi hem in de lucht en loop naar hem toe als hij probeert op te staan. Door gebruik te maken van een van mijn speciale vaardigheden voel ik de kracht uit mij komen.

Hij heeft de Psionic-techniek besproken, die in feite gaat over het overbelasten van de geest van iemand anders, wat pijn, zwakte en flauwvalt veroorzaakt. Maxi verdient het om elke seconden pijn te voelen totdat hij buiten adem is. 

Hij begint te kronkelen en zijn ogen worden glazig, stikkend door de druk die ik uitoefen door mijn blik. De schade moet zijn hersenen hebben aangetast. Hij valt stil vanwege de mentale marteling die hij doormaakt en kreunt hulpeloos. Minuten gaan voorbij en zijn lichaam begint kracht te verliezen. Ik heb het onder controle en ben blij dat ik de leiding heb. Ik wil een soort schuldgevoel of medelijden voelen, maar mijn doel is om hem leeg en nutteloos achter te laten.

De sensatie die in mij opkomt is indrukwekkend, ik voel een krachtige energie groeien in het diepste deel van mijn wezen terwijl ik me concentreer. Ik voel het integreren in elk bloedvat in mijn systeem.

Maxi's uitdrukking verdwijnt. Zijn lippen worden dieppaars en zijn open ogen brengen geen emotie over. Zijn gelaatstrekken worden zachter en even herinner ik me de vriendelijke en grappige Maxi.

Mijn vaardigheid eindigt als zijn gezicht verwildert word. Ik besef dat ik hem bij zijn shirt vasthou en als ik hem loslaat, valt zijn inerte lichaam als een veer op de grond. Ik knipper met mijn ogen en sta op, zonder medelijden te hebben met wat ik heb gedaan.

Ik krijg mijn energie terug en ga verder met de andere wolfachtige. Ik zie Mike proberen zich te ontdoen van drie jongens die hem pijn willen doen. Zijn arm is nog steeds gewond, waardoor hij de elementen niet vloeiend aankan. Een van hen springt op zijn schouder en grijpt hem bij zijn hoofd, klaar om zijn nek te breken.

Ik ren die kant op en slaag hem neer. Als hij eenmaal valt, barst er vuur uit mijn handen en ik gooi het naar hem, precies zoals Agustin en Mike mij hadden laten zien. Mike neemt de andere twee over en glimlacht trots naar mij.

De enorme kamer begint leeg te raken. Er zijn roerloze lichamen die Maxi gezelschap houden, de meeste zijn van onze tegenstanders. En onder hen zijn Oskar en Jeremy. Er zijn fragmenten van beton die de plaats een grote veldslag zouden noemen

Beetje bij beetje word alles rustiger. De overgebleven tovenaars nemen de lichamen mee en verdwijnen ze een voor een. Julian doet zijn ding met wat het laatste paar Wolfachtige lijken te zijn, en kijkt ons aan. Er is niets meer over van die verfijnde man. Zijn gezicht is net als wij bedekt met zweet en zijn outfit is verpest.

Ik hoor een grom en draai me om en zie dat Agustin Lorenzo's lichaam tegen de grond drukt.