weer een nieuwe begin ( Aguslina)

54

Ik heb geprobeerd enkele stenen die in de muur zitten te verwijderen, maar mijn pogingen zijn tevergeefs. Ik zou gek worden als ik naar de vier muren blijf kijken die me omsluit.

Daarop gaat de doorgang open en kraken de stenen tegen elkaar.

- verveeld? -vraagt Maxi spottend en glimlacht als ik mijn ogen rol. - je hebt niets gegeten.

Ik haal mijn schouders op, ik wil niet antwoorden. Ik zucht, terwijl ik tegen de muur leun en hem de grot in zie komen. Zonder mij tijd te geven om het te vragen, gooit hij verschillende dekens naar me, ik vang ze op voor ze op de grond vallen.

- We willen niet dat je een longontsteking krijgt.

-Waarom zorgen jullie voor mij, als jullie me toch pijn willen doen? - vraag ik, dankbaar dat ik iets heb om me tegen de ondragelijke kou te bedekken.

- We zullen je geen pijn doen, nog niet. Dus wees blij met de vriendelijkheid die we je geven. - ik wil vertellen dat opgesloten zitten in een ijskoude grot en niets hebben om je te vermaken niet de betekenis van aardig is, maar ik bijt op mijn tong. Hij zou mijn woorden impliceren als een beledeging en zijn reactie zou een radicale verandering ondergaan.

- hoe laat is het? - de tijd weten zou geen enkel verschil maken, maar ik zou in ieder geval de tijd gecoördineerd houden.

- Elf uur van avond, oh en zodat je het weet, morgen wordt je naar een andere plaats gebracht.

Ik weet niet of ik zijn opmerking als een goede zaak moet beschouwen, dus ik knik enkel maar en nestel me in dekens.

Zonder nog iets te zeggen draait hij zich om. Hij staat op het punt om weg te gaan, maar stopt en kijkt me over zijn schouder aan.

- ik ga morgen naar school. Is er een boodschap die je je vrienden of broer wilt vertellen? - zegt hij met een glimlach voordat hij de gang in verdwijnt.

Hij maakt een wrede grap over mijn situatie. Het is waarschijnlijk dat mijn verdwijning het nieuwe onderwerp gaat zijn om over te praten. Hij weet heel goed dat de eerst persoon die ze als verantwoordelijke zouden kiezen, Agustin gaat zijn. Ik hoop dat hij een manier gaat vinden om me te bevrijden voordat het te laat is.

Ik kan niet slapen. Ik heb het geprobeerd maar de plaats is niet comfortabel en mijn instinct zegt dat ik wakker moet blijven. Er kan van alles gebeuren als ik slaap, en ik wil me bewust zijn van elke beweging, hoe onbelangrijk ook. De dekens die Maxi mij heeft gegeven kalmeren mijn rillingen een beetje. De kou is constant alsof er een airco in de grot is. De rotsen die tegen mijn rug botsen zijn ijskoud en ik beweeg er tussen, in een poging een behoorlijke positie te vinden, maar het enige dat ik voel is de onregelmatigheid die pijn doet in mijn huid.

Ik voel de donkere kringen onder mijn ogen ontstaan. Ik ben wanhopig, hongerig en bang. Ik wil hier weg en terug naar het beginpunt van mijn leven.

De gang kraakt en ik herinner me waar ik ben en ik kijk op. Ik dacht dat het Maxi zou zijn, maar ik verstijf als Jeremy binnen komt met een glimlach die geen vertrouwen uitstraalt. Ik hoop dat hij mij geen pijn probeert te doen, hij heeft geprobeerd me leeg te zuigen, en nu is er niemand om hem tegen te houden.