weer een nieuwe begin ( Aguslina)

87

De volgende dagen hou ik vast aan het onvergelijkbare moment waarop ik wakker werd nadat ik mezelf aan Agustin heb gegeven. Zijn benen waren verstrengelt met de mijne en zijn armen hielden mij gevangen terwijl mijn gezicht verborgen was in zijn borst. Ik voelde me vreemd. Maar ik zou kunnen zeggen dat het een sensatie was die mij een vol en speciaal gevoel geeft. Ik vond het leuk om zijn gezicht die ochtend te zien. Hij zag er zo vredig en ontspannen uit. Ik veegde de bruine lokken opzij die op zijn voorhoofd vielen en toen ik naar zijn geopende lippen keek, kon ik niet anders dan blozen. Die lippen waren met tederheid en passie over elk deel van mijn lichaam gereisd. Sterker nog, ik kan zijn gefluister in mijn oor nog horen en zijn liefkozingen gevangen in mijn poriën.

Ik herinner me zijn reactie toen ik hem vroeg hoe de ochtend was geweest.

-Volkomen... comfortabel- had hij met een slaperige, schorre stem gezegd. 

Mijn hart was in beroering toen ik het hoorde. Maar nu, terug naar de realiteit, zweetten mijn handen. Ik probeer te kalmeren, maar hoe hard ik de lucht ook uit mijn logen laat ontsnappen, het lukt niet.

Ik wacht voor de deur van Bluemoon. Mijn maag voelt misselijk aan, maar ik dwing mezelf gefocust te blijven op wat we hebben gepland. Ik heb eindelijk mijn speciale vaardigheid gevonden. Ik heb er vandaag hard op geoefend om ze te manifesteren.

Julian heeft voorgesteld mijn houding zo overtuigend mogelijk te maken, zodat alles zou werken. Zijn zouden, samen met andere tovenaars, verschijnen zodra ik het drankje in mijn handen heb dat de betovering ongedaan zou maken. In ieder geval zou Agustin, met zijn vermogen om gevaar te voelen, het exacte moment weten om de plaats te betreden.

Ik kan het niet ontkennen, een groot deel van mij is gespannen. Ik zou me ontzettend schuldig voelen als alles mis zou gaan, ook al voel ik dat al een beetje. Ik zet mijn veiligheid te veel op het spel, maar ook die van Agustin, Mike, Julian en Antonella.

Agustin is er nog steeds niet blij mee dat hij me laat gaan. Zijn laatste kus was zo in beslag nemend dat ik dacht dat ik het bewustzijn zou verliezen. Ik verzekerde hem dat er geen tijd was voor lafheid. Ik moet van de gelegenheid gebruik maken om het probleem op te lossen en er op een intelligente manier mee om te gaan.

Ik werp een blik op de beveiligingscamera en hou mijn uitdrukking neutraal en verberg alle tekenen van zwakte. Na een paar seconden gaat de enorme deur open. Ik ontmoet Lorenzo's zegevierende blik en kwijl.

Hij draagt een saai goudkleurig overhemd en een donkere broek. Er zijn zoveel dingen aan hem die me aan Agustin doen denken, maar ik kan alleen genoeg nemen met zijn gelijkenis. Hun houding is totaal tegenovergesteld. 

- Ik dacht dat je mijn voorstel was vergeten.- Hij kijkt over mijn schouder, alsof  hij zich voorbereid op iemand die hem zou confronteren. Maar dat zou nog niet gebeuren. Ik weet dat Agustin naar mij kijkt en ik kan er zeker van zijn dat hij zichzelf beheerst om niet aan mijn zijde te komen staan.

Om geen argwaan te wekken, besluit ik te zwijgen. Ik zou er niet blij uitzien dat ik zijn aanbod heb aanvaard.

Hij zucht, doet de deur verder open en nodigt mij uit om binnen te komen. Ik weiger achterom te kijken en ga naar binnen. Ik huiver als ik terugdenk aan de dagen dat ik hier was. Ik kijk opzij, de gang die naar de grot leid lijkt eeuwig. Ik kijk weg en wend me tot Lorenzo, die mij aandachtig aankijkt.

- Waarom ben je mening veranderd? Het lijkt mij vreemd dat je na bijna een maand hebt besloten te komen. - Hij slaagt zijn armen over elkaar met een zekere bitterheid.