weer een nieuwe begin ( Aguslina)

69

- Om hem te vertellen wat er is gebeurt deze nacht en de ontdekking van Lorenzo. 

- Wat zal er met hem gebeuren?

- Hij moet naar onze gemeenschap worden gebracht en zal de gevolgen onder ogen moeten zien. Hij heeft gelogen en ons verraden om met de volbloeden om te gaan.

Er valt een stilte terwijl we naar de stemmen van Agustin en Julian in de kamer luisteren. Het is nu dat ik nadenk.

- Dit gebeurt allemaal plotseling. Ik herinner me nog de dag dat ik Maxi ontmoeten. Ik vond het vriendelijk en normaal. - zucht ik en schud mijn hoofd. - Mensen zorgen voor veel verassingen.

Mike Knikt en aarzelt voordat hij zegt - De persoon van wie je het minst verwacht, kan degene zijn die je in de rug steekt.

Ik kijk hem aan en denk na over zijn opmerking. Het is volkomen logisch, maar er is iets in zijn woorden dat me schokt. Het kan van alles betekenen.

Ik stop met mezelf te kwellen als ik Julian vanaf de deur zie opstaan. Mike en ik verlaten de keuken en nemen afscheid van hem, nog steeds niet wetend tot welke conclusie hij en Agustin zijn gekomen.

Als ik Ruggero probeer te bellen, houd Agustin vol dat het nog geen tijd is. En hoe graag ik ook Malena of Valentina wil praten, ik communiceer niet me hen. Tijdens de maaltijd blijft Antonella stil tot het voorbij is. Het is triest dat haar opgewekte persoonlijkheid deprimerend is geworden.

Nadat Agustin heeft opgemerkt dat hij Lorenzo zou ontmoeten, vertrekt Mike. Ik vertel hem dat ik mee wil gaan en ben niet verast als hij weigert. Ik laat hem weten dat het nodig is dat ik er ook bij ben. Ik wil weten wat hij van plan is. Hij raakt geïrriteerd als hij erover nadenkt, maar uiteindelijk stemt hij ermee in.

De volgende dag, in de middag, ben ik zenuwachtig. Ik friemel aan de mouwen van mijn jas terwijl Mike's auto over de weg raast. We zijn een paar minuten voor de afgesproken tijd vertrokken, Agustin wil er zeker van zijn dat Lorenzo geen valstrik creëert. Antonella weigerde met ons mee te gaan, hoezeer ze ook van haar broer  houd, ze wil hem niet zien. Ze is gekwetst en niet klaar om de situatie onder ogen te zien.

Als we aankomen, haal ik diep adem en duw mijn zenuwen weg. Voor ons staat een verlaten gebouw. Hij heeft een sinistere uitstraling. De omstandigheden van de fundering staan op het punt in te storten en de muren zijn bedekt met vlammen, alsof er brand is ontstaan. Het is de perfecte plek voor vandalisme.

Tegen de tijd dat het ons kost om hier te komen, besefte ik dat we ver van het dorp verwijdert zijn. Onze omgeving is leeg, behalve wij. Julian, die ons in zijn auto is gevolgd, slaagt zijn armen over elkaar en wacht vol verwachtingen. Mike ziet er onrustig uit en Agustin houd mij aan zijn zijde terwijl hij naar de zijkant kijkt. We blijven met ons vieren een paar minuten alert totdat wede zware motor van een auto horen.

Aan de andere kant van het steegje stopt een modern zwart busje met getinte ramen bij de enorme afvalcontainers. De deuren gaan open en Maxi stapt als eerst uit voordat Jeremy en Oliver zijn voorbeeld volgen.

- We hebben je bericht ontvangen en hier zijn we dan. - zegt Maxi met een onbetrouwbare glimlach. 

Agustin fronst zijn wenkbrauwen.

- Waar is Lorenzo?