weer een nieuwe begin ( Aguslina)

60

Ik kijk naar de voordeur, die de uitgang van bleumoon aangeeft. Het zou geen zin hebben als ik daarheen vlucht, ik zou gepakt worden en alles zou zich herhalen. Ik blijf neutraal en hervind mijn kracht. Ik kan de kou niet meer waarnemen, maar mijn spieren zijn nog steeds gevoelloos. 

Ik kijk over mijn schouder naar de brede rug van de graaf terwijl hij door de gang blijft wandelen. Ik voel nog steeds iets bekend aan hem. 

Ik wil schreeuwen van opwinding als we naar de tweede verdieping gaan hij de deur opent van de kamer waar ik eerder ben geweest. Dit is veel, veel beter. Ik weet niet hoeveel tijd ik in de grot heb doorgebracht, misschien twee of drie dagen; ik weet het niet precies. 

Het eerste wat ik doe als ik de kamer binnenkom, is op het bed gaan zitten. Ik voel me uitgeput en hulpeloos. Ik kijk op als ik besef dat de graaf er nog is. Hij haalt iets uit zijn zak en mijn zintuigen worden scherper. Hij houd een injectienaald en een watje vast. 

- Wat ben je aan het doen? vraag ik terwijl hij zich naar me toe buigt. Hij pakt mijn hand vast zodat mij onderarm bloot komt te liggen. Ik hou mijn adem in als de naald mijn huid binnendringt. Waarom doet hij mij dit aan? Wie is hij? Wie heeft mij betoverd en waarom? 

Het buisje waarin de injectiespuit is geïntegreerd blijft zich vullen met mijn bloed. ik ben stomverbaasd als ik zie dat het donkerpaars van kleur is.

Hij haalt de naald uit mij huid en veegt het beetje bloed weg dat met het watje naar buiten dreigt te komen. Hij staat op en tijdens die beweging inhaleer ik zijn geur. Absoluut, de geur van kruiden die me steeds meer aan Agustin laten denken. Ik vraag me af of hij het is. Ik wil een dergelijk veronderstelling weigeren, maar de essentie ervan lijkt mij te vertellen dat ik gelijk heb.

- Agustin? fluister ik van angst.

Hij stopt abrupt voordat hij de deur opent en zijn gezicht naar mij toe draait. Mijn hart begint pijnlijk te kloppen en ik kwijl. De stilte verspreid zich en ik denk dat ik elk moment zou kunnen stikken. En dus verlaat hij, zonder iets te zeggen de kamer. 

 Ik slaak een zucht en sluit mijn ogen, hopend dat hij het niet is.

De daaropvolgende minuten blijf ik onrustig. Ik kan niet helder nadenken en wil nog geen conclusies trekken. IK probeer te slapnen, omdat ik Agustin in mijn dromen  wil ontmoeten, maar dat lukt niet. 

Ik zit op bed, mijn knieën opgetrokken tot aan mij borst, mijn armen eromheen geslagen terwijl ik naar het raam voor me kijk. De zonsondergang is daarachter te zien en verdwaalt in de verre bergen. Ik wil terug naar mijn normale leven en uit deze verwarrende puinhoop komen waar ik niet thuishoor.

Maxi komt de kmar binnen met een stel kleren en laat ze op bed vallen.

- Je kunt douchen als je wil.

Ik knik en sta op.

- Maxi, waarop heb je mij hier? Ik begrijp het gewoon niet.- Ja ik ben betoverd, maar wat heeft dat met de wolfachtige te maken en wat hebben ze erbij te winnen door mij als gijzelaar te houden. 

Mijn vraag lijkt eenvoudig  voor hem, omdat hij niet aarzelt om te antwoorden.

- Omdat wij het beste voor jou willen.

Ik frons en pak mij kleren op.

- Denk je dat wat ze me aandoen het beste is? - Ik wil me niet voorstellen wat het eerste voor hem is.

- he begrijpt het nog niet, maar geloof me, het is voor je eigen bestwil. Het zal duidelijk worden als de graaf het je verteld.