weer een nieuwe begin ( Aguslina)

53

- ik kan je niet vasthouden.

Ik frons mijn wenkbrauwen en loop naar hem toe, maar ik heb het gevoel dat een niet bestaande kracht me tegenhoud. Het zal een bepaalde grens moeten zijn.

- weet Ruggero dat ik niet thuis ben? Ik verander van onderwerp, de heinween haar het feit dat ik niet dichter bij hem kan zijn, zou me opeten als ik het niet zou proberen de onzichtbare muur over te steken die ons scheid.

- waarschijnlijk, ik heb niet gewacht tot hij arriveerde. Het eerst wat ik deed was overal naar jou zoeken, Mike zei dat hij het hem zal laten weten. - ik hoef me niet voor te stellen hoe mijn broer nu zou zijn. Hij moet wanhopig zijn en de persoon die hij de schuld zou geven, zou Agus zijn.

- hoe kom ik hier weg? - vraag ik mezelf af, wetend dat ik elk moment wakker kan worden.

- maak je geen zorgen, ik verzin wel iets om hier te komen. - zegt hij, aandachtig naar elk stuk van de grot kijkend.

De mist begint dikker te worden en bellemert mijn zicht. Agustin zijn lichaam lijkt beetje bij beetje te verdwijnen, zijn blik kijkt me gefrustreerd aan omdat hij er niets kan aan doen. Na een paar minuten is hij verdwenen.  Ik ben even alleen en dan wordt alles donker en stil.

- wakker worden Carolina. - mijn ogen worden groot als die stem me blijft aandringen.

Ik hoopte wakker te worden in mijn kamer en het gevoel te hebben dat mijn verblijf in de grot een nachtmerrie was geweest, maar dat is niet zo. De rotswand is voor me en dezelfde koude lucht blijft mijn botten bedreigen.

Maxi zit op zijn hurken en kijkt me een beetje bezorgt aan. Ik kijk weg en ga rechtop zitten, me sterk voelend. Als ik eenmaal op de been ben, loop ik achteruit naar de nabijgelegen muur. Op een paar meter afstand kan ik teminste mij verdedigen als ze iets proberen te doen.

- je moet eten, tenzij je wil verhongeren. - ik realiseer me dat hij een bord met eten en drinken vasthoud.

- ik ga toch dood. - ik blijf maar zeggen dat ik niets ga eten wat van hun komt.

- wil je dat de vloek weg gaat? Dan heb je twee opties: jezelf opofferen of zelfmoord plegen. - zegt hij eenvoudig.

Mijn spieren spannen zich. Ik zou geen een van de alternatieve nemen...

- wat als ik geen van beide optie doe? - durf ik te vragen,  ondanks de angst om het antwoord te horen.

- je zult langzaam en pijnlijk sterven. - zegt hij eenvoudig, terwijl hij het bord met eten overhandigd. Hij draaid zich om en loopt door de gang, een huivering achterlaten in elke cel van mijn lichaam.

Ik kijk naar mijn bord en twijfel of ik het wel of niet zou eten. Ik heb honger, maar ik weiger een hap te eten. Het zou iets wreemds kunnen bevatten dat me kan vergiftigen. Ik leun voorover, leg het bord op de vloer en laat hem daar liggen. Ik kan mijn eetlust inhouden.

Ik voel de uren verstrijken terwijl ik naar een uitweg uit de grot zoek, maar het enige wat er is, is de ingang die een identiteitsbewijs lijkt nodig te hebben om te openen. Ik kijk naar de koffer die in de hoek staat. Ik ben benieuwd wat er in zit, maar het zit opslot met een brede ketting en vastgezet met een hangslot ter groten van mijn hand.

Ik leid mijn aandacht af, en zoek naar een voorwerp dat nuttig zou kunnen zijn om mezelf te kunnen verdedigen. Zoals verwacht vind ik niets anders dan mijn bord met eten. Ik zou het kunnen gebruiken om iemand mee aan te vallen.  Maar de klap zou niet pijnlijk genoeg zijn om je bewusteloos te maken, dus laat ik dat idee varen.