weer een nieuwe begin ( Aguslina)

59

Ik ga zitten en loop acteruit totdat ik de muur bereik. Mijn samengetrokken spieren klagen ze veel als ze kunnen, maar ik beperk mij tot een pijnlijk gezicht. 

Maxi komt binnen en laat de gang open. Ik kan opstaan en wegrennen, maar de zwakheid die ik voel weerhoudt me ervan de te doen. Ik weet dat als ik zou rennen, mijn benen zouden trillen en ik na slechts een paar stappen op de grond zou vallen. Het moet een effect van het verdovingsmiddel zijn, maar nu ik erover nadenk, is het waarschijnlijk de betovering die nog in mij zit.

- Heb je je lesje geleerd? De volgende keer dat je een wolfachtige wil aanvallen, denk dan twee keer na, anders zit je op deze plek, zonder eten en zonder dekens om je tegen de kou te beschermen. 

Ik staar hem aan, ik wil hem nog een keer slaan. Er is een lichte paarse kleur onder zijn neus, precies op de plek waar mijn elleboog hem heeft geraakt. Nog een extra wond, naast de wond die Agustin hem heeft gegeven. Ik wil lachen, maar ik huiver als ik een koude luchtstroom over mijn lichaam voel. 

Oskar arriveert en fluistert iets in zijn oor, maar ik hoor enkel gemompel tussen hen terwijl ze een paar ogenblikken praten. Oskar draait zich naar me toe en gaat de grot binnen. Jeremy verschijnt als volgende en ik bal mijn vuisten. Hij glimlacht ondeugend naar me terwijl hij en Oskar naar de gouden koffer lopen die nog in de hoek van de kamer staat. 

Een van hen haalt een enorme sleutel tevoorschijn en ik knijp mijn ogen tot spleetjes en neem op wat ze aan het doen zijn. Het geluid van de opening van de kist echoot tegen de muren.

-Kijk eens wat we hier hebben.- zegt Jeremy, terwijl hij naar de zilveren fles kijkt die Oskar uit de kist pakt. 

Ik slik moeilijk. Ik wil denken dat het een alcoholisch drankje of een toverdrankje is, maar nee. Het gaat over mijn bloed, hoe komen ze eraan? Ik weet het niet, er is op dit moment niets logisch voor mij. 

Als Oskar het wil ontdekken, steekt Maxi zijn hand naar hem uit en grist het van hem af. Ze kijken elkaar aan en begrijpen het nog steeds niet. Jeremy probeert het uit Maxi zijn handen te pakken, maar Maxi duwt hem tegen de muur en zijn rug raakt de muur.

De confrontatie zou zich hebben verspreid als de graaf niet met bedekt gezicht de grot zou binnen gekomen zijn, wat een intimiderend en zware uitstraling weerspiegelt. Hij draait zijn hoofd mijn kant op en kijkt even naar mij, voordat hij zich naar hem toe draait, die ophouden met worstelen. Hij maakt een gebaar met zijn hand en vraagt Maxi hem de fles te overhandigen. zonder te protesteren overhandigd hij het.

Hij houd zijn hoofd naar buiten en eist stilletjes dat ze hier weg zouden gaan. Jeremy repareerde zijn shirt dat kapot is gegaan door Maxi's plotselinge aanval en loopt als eerste naar buiten, gevolgd daar Oskar.

- Mijn excuses graaf. Ze probeerde het te drinken. - zei Maxi voordat hij vertrekt. 

wat was dat geweest?

De graaf, die mij frustreert omdat ik zijn stem niet kan horen, staart een paar seconden naar de fles. Als hij zich naar mij omdraait, verstijf ik. De manier waarop zijn vingers de fles strelen, maakt me ongemakkelijk. Hij doet het met een angstaanjagend fascinatie.

Nadat hij de kist met dezelfde sleutel op slot heeft gedaan, dwingt hij mij hem de grot uit te volgen. Mijn pogingen om achter hem te lopen zijn een ramp. Mijn voeten struikelen bij elke stap, ik voel me nog steeds zwak. ik val een keer op mijn knieën, maar hij doet er niets aan om mij te helpen. hij stopt gewoon en wacht tot ik opsta.