Ölümün kıyısında

Kaçış

Gözlerimi daha aralamamıştım fakat gelen sesleri duyabiliyordum çağrı eminimki sürekli başımda oturuyordu çünkü her saniye başı beni sarsıyordu uyanmam için damarlarıma iğnenin sokulması sonucu hızla gözlerimi sonuna kadar açtım 'u..uyandı efsun iyimisin?' Çağrı hayla başımda duruyor ateşime bakıyor ve sürekli bişeyler söylüyordu onu takmadan oturur pozisyona geçtim koluma iğneyi sokan hemşire kanın dolmasını bekliyordu oda da sadece çağrı ben ve hemşire vardı sırtımı duvara yasladığım anda sırtımdaki büyük acı o anlık bi inlememe neden oldu 'ahh Off' sinirle elimi başıma götürdüğümde sargı olduğunu fark ettim ama en çok karnım acıyordu adiler hiç acımdan karnıma tekmeleri geçirmişlerdi bu salak çağrı yüzünden bende dayak yedim he kendi yediği yetmiyor bende dayak yiyorum bu nası iş ya

Karnım çok açtı hemen hemen 2 3 gündür ne bişey yiyor ne de bişey içiyordum ama bir yandan da aklım bizimkilerdeydi bildiğiniz dağılmış yok olmuştuk herşeyin en başında berbaberdik peki ya şimdi? Ben onlardan ayrıyım berke öldü mü yaşıyormu yaşıyorsa nerde bilmiyoruz belinay...küçücük kızı dahi koruyamamıştık diğer üçü yan yanaydı ama eminim onlar da kendi kendine düşünüyorlardır biz nasıl bu hale geldik neden bize kıydılar...?

İlk vaz geçen olmamak için her zaman ilk vazgeçilen olduk...

Zorda olsa sırtımı duvara yaslayarak çağrıya baktım hemşire çoktan işini bitirip gitmişti oda da çağrıyla yalnızdık kafamı duvara dayayıp tavana bakmaya başladım 'b..ben çok üzgünüm efsun yani ben nası old-' 'off tamam be yeter bu kadar drama hiçbir bok senin yüzünden değil tamam çağrı şimdi yürü git rahat bırak beni!' Vicdanı sızlıyordu bana karşı bi vicdan borcu vardı zaten ben onun yüzünden ne dayaklar yedim ne laflar işittim hatta ben bu salak yüzünden tacize uğruyordum! Ama hiçbiri umrunda oldumu? evet çağrıyla bi geçmişimiz vardı doğru bundan bizimkilerinin haberinin olmamasının nedeni çağrıyı bidaha asla kabul etmezler diye düşünüyodum bana yaptıkları adiceydi 9. Sınıf bi kızı kandırmış ve tüm okula rezil etmişti benim zorbalağa uğrama nedenimde oydu neymiş bana zorbalık yapan kızlar ondan hoşlanıyormuş son yaptığıyla zaten kendinden nefret ettirdi
onların herşeyini elinden aldı onlar bana çok bağlıydı ve çağrı da onların kalbini yerinden söküp atmıştı çağrı da biliyordu bi onlar bensiz devam edemez ve bunu bile bile beni almıştı bilerek onları yüz üstü bırakmıştı

'Çağrı oda dan çıkmayı düşünüyormusun?' Çok mahçup durumdaydı ama eminim yarın öyle olmayacaktı ben bir iyileşeyim ona ne yapacağımı gayet iyi biliyorum

1 hafta sonra
Sonunda kafamdaki sargıyı da çıkarınca bi rahatlama geldi yemin ederim sırtımdaki ağrılar neredeyse bitmişti ama karnıma ara sıra sancı giriyor beni yerlerde sürünüyordu ama buna rağmen sürekli mutfakta biseylerle ugraşıyor zaman öldürüyordum bu bi haftada da öyle yapmıştım sadece zaman öldürecek şeyler mahallenin muhtarımıdır nedir bizi çağırmıştı yanına 2 gün önce sırf o yere gitmemek için kötüyüm gelemem felan demiştim ama bu gün gitmek zorundaydım çağrı aralıksız bir hafta yanımda gezerek kendini affettirmeye çalışmıştı fakat hiç yüz vermeyip zorunda olmadığım sürece hiç konuşmamıştım bu evdeki herkese öyle davranıyordum sanki evde tek başınaymışım gibi kimseyi takmıyordum yine mutfakta bişeyler tıkınırken tezgahın üzerinde bacaklarımı sallandırıyordum mutfağa çağrı girdi ve bi bardak su doldurdu içti dün onunla kavga etmiş hiç konuşmamıştık o da zaten bana sinirliydi umrumdamı? tabii ki de değil umrumda olan başkaları var

'Efsun hazırlan da adamın yanına gidecez bir haftadır oyalıyoruz adamı!' Tam mutfaktan çıkarken ona seslendim bu çocuğu sinir etmeye bayılıyorum! 'Ben gelmeyeceğim' tabii ki gidecem ama biraz oyundan zarar gelmez herhalde 'kızım benim tepemin tasını arttırma da kalk hazırlan!' Mutfağın kapısından tekrar dönerek beni uyarırcasına bağırdi korktukmu NO 'gelmeyeceğim dedim' elimdeki elma parçasını ağzıma atarak çiğnemeye başladım o sırada hızla yanıma gelip karşımda durdu 'efsun! Zorlama' omzumu silktim 'ya sen ne anlamaz adams-' o anda iki elini tezgaha kenetleyerek suratıma yaklaştı kendimi tezgahtan iterek daha geriye doğru çektim çekerkende arkamda dolap olduğunu hesaba katmadığım için tam kafamı vuracağım sırada çağrı elini dolabın köşesine koyarak canımın acımasını önlemiş oldu fakat üzerime doğru eğildiği için ve çağrıyla tezgah arasında kaldığım için bana çok yakın duruyordu elini dolaptan çekmeden gözlerime baktı 'efsun hazırlan çıkıyoruz!' Devam mı etsem bilemedim sanki bu kadar yakınımdayken devam etmek pek iyi bi çözüm değil gibi geldi 'bana emir veremezsin!' İnadına sıçayım efsun inadına! 'Verirsem ne olur?' Suratıma daha da yaklaştığında başımı kapıdan yöne çevirdim çünkü yakın duruyordu elini dolaptan çektiğinde üzerime eğilmekten vazgeçecek sandım ama çağrı elini dolaptan çektiği gibi bacağımı da tutarak öne doğru çekti ve ellerini yeniden tezgaha kenetledi 't..tamam! Çekil şurdan da çıkalım' 'heh şöyle bi lafa da laf etme be kızım' istediğini almanın mutluluğuyla tezgahtan ellerini çekerek mutfaktan çıktı derin bir nefes alarak bende tezgahtan indim