Ağlasam Sesimi Duyar Mısın?

3. Bölüm

Arkadaşlar 1 gün arayla iki kurumadan bölüm atmaya çalışıyorum. Okuyan herkes beğense daha da hızlı gelir beğeni ve yorum sınırı koymak istemiyorum lütfen:/

İyi okumalar dilerim.

-

Tahtalı köyü boyladım herhalde..

'1, 2, 3, 4, 5, 6, 7.. 8. '
Diye saydım dışımdan ruh bedenden ayrılana kadar öldüğünü hissedemezmiş insan diye ama ben 9 a bile gelmiştim. Benim ruh biraz salak herhalde diye düşündüm içimden. Hâlâ intihar ettiğimizi anlayamadı dedim yine kendi kendime. Derken bir kaç ses daha duydum. Yine açmadım gözlerimi. Ölmüştüm inanıyordum. niye açayım ki gözlerimi derken bi sıcaklık hissettim yüzümde.

'Bismillahi rahmanirrahim' diye söylendim, korkuyordum.
Açamadım gözlerimi acaba Cebrail Aleyhisselam mıydı?

(Allahım sen bunları yazıyorum diye günah yazma amin)

Derken sıcaklık daha çok yaklaşınca dayanamayıp açtım gözlerimi.

Tam üstümde simsiyah iki göz görünce altıma bile sıçabilirdim, ama sanırım yapmadım. yattığım yerden biraz doğrulup Yerimde oturur şekil de geriye doğru irkildim.

Allah bana acıyıp yanıma yakışıklı bi melek falan mı göndermişti anlamamıştım ki?

Önce Elimi kolumu kontrol ettim bir şey yoktu. Ölememişmiydim lan yoksa!
Onu da mı becerenemiştim.

Hâlâ karşımda bana bakan sivri yüzlü, uzun kapkara saçlı ve kapkara gözlü, upuzun kirpikli kişiyi görünce dayanamayıp elimi kaldırıp yüzüne hafif bir şekilde tokat attım. Sonuçta melek olsa dokunamazdım her halde? Elim içimden falan geçerdi.

Adam 'Noluyo lan!' Diye irkilince bende irkilerek bi adım daha geri afalladım.

Siktir ölmeyi bile beceremeyecek kadar salak olamazdım değil mi? Yok yok o kadar salak değildim.
'Melekler konuşabiliyor muydu ya?' diye sakince sorunca o da bi afalladı.
Ne dediğimi anlamaya çalışırken çok garip bakıyordu.

'Siz deli misiniz?' Tamam Sanırım gerçekten ölmeyi becerememiştim. Adama karşı tutumumu fark edince gülmemek için yanağımı ısırdım ve durumu düzeltme kararı aldım.

'Ben öldüm sandım da sizi de melek falan sandım.'
Diye diye sakince durumu açıkladım.

Ben adam yerinde olsam şu an deli hastanesini arıyor olurdum.

'Meleğe benzer bi tarafım mı var?' Niye üsteliyordu ki Allah hallah'tı.

'Ne biliyim ben ya! Sor bakayım daha önce melek görmüş müyüm?'
Diye sakin olmayan bi cevap verince o da hiç beklemeden cevap verdi.

'Daha önce melek gördünüz mü?'
Dediğinde kendimi daha fazla tutamayıp gülmeye başladım. Bu çocukda en az benim kadar kırkaltıydı.

(46: akıl sağlığı yerinde olmayan , kafayı yemiş demek)

Ben gülmeye devam ederken o da ne saçmaladığımızı anlayıp gülmeye başladı. Daha sonra ayağa kalktı ve nazikçe bana doğru elini uzattı.
Boyu'da maşşallah'tı yerden ona doğru bakınca bi dev gibi duruyordu.
Bende onu kırmayıp yandaki telefonumu da alıp Elini tutarak yavaşça kalktım.

'İyi misiniz?' Diye sorduğunda yolun ortasındaydık üzerinde beyaz salaş bi t-shirt altında lacivert eşofmanıyla gayet rahat duruyordu. Ama bu asla duruşunu ve havasını bozmamıştı.

'Evet, iyiyim. Ama iyi olmamam gerekiyordu.' Sonlara doğru sesim baya bi kısılmıştı.

'Sonda dediğinizi anlayamadım.' Diye söylendiğinde öğrense ne fark eder ki sanki diyerek
'İyi olmamam gerekiyordu. Yolda yatmamın amacı ölmekti.'