Ağlasam Sesimi Duyar Mısın?

19. Bölüm

Selaaaammm kurguyu okuyun daa bölüm sonunda buluşalımmm
Umarım bölümü beğenip bol bol yorum yaparsınızzz:)

İnstagram: serolingo_ _ (kurgu dedikodusuu yaparızzz)

00.00 da burdayım amaaa jwjxnsjxkskx

-

Çağlara doğru döndüğümde kaşları çatıktı. Kaya ise bi an çağlara bakmış,  kaşlarını çatarak yola geri dönmüştü.

Telefon çalmaya devam ederken ben kimin aradığını bakmayı yeni düşünebilmiştim.

Yengemdi.

Şimdi miydi, Gerçekten mi?

O gün onları mağaza'da gördükten sonra iyice bi nefrete dönüşmüştü içimdeki şeyler.

'İstersen ben açabilirim.' Dedi çağlar. Çalan telefon sesini bastıracak yakar yüksek ve güven verici şekilde konuştuğunda bende kafamı olumsuz anlamda sallayarak telefonu elime aldığımda derin bir nefes aldım.

Susmayan telefonu açarak kulağıma götürdüm dayımdaydı telefonu. 'Nerdesin sen?' Dedi o iğrenç sesiyle. Tekrar geldi tüm anılar aklıma; boğazımı sıktığı, yengeme vurduğu, kapımı elini kırasıya kadar tekmeleyip yumrukladığı bazen beni ölesiye aç bıraktığı  anlar..

Ben yaşamamıştım ki gerçekten hayatı, bu yaşamak değildi. Bu cehennem azabı gibi bir şeydi.

Cevap verememiştim. Bi elimi koltuğa koyduğumda, koltuktan güç almaya çalışıyordum ta ki önüme gelen el ön koltuktan bana doğru uzanıp elimi eline aldı.
Çağların son yaptığı şeyden sonra, belki o bana gerçekten güvenmiyordu ama ben ona hala güveniyordum.

'Cevap versene orospu! Nerdesin kaç gündür? Neden gelmiyorsun eve?' Dediğinde sesi o kadar yüksek çıkmıştı ki telefonu kulağımdan çektim ama  bağırmaya devam ediyordu. Ben duymak istemiyordum, o iğrenç sesi hiç değişmemişti. Aynı ses tonu aynı psikolojik şiddet..

Ne hakla soruyordu ki beni?

Evim miydi orası? Eve  demişti, eve gelmemem için beddua eden onlar değilmiş gibi..

Telefonu koltuğun üzerine doğru bıraktığımda sesini duymak istemiyordum. Gözlerim doldu o an gözlerimi kapattım sakinleşmek için ama gözlerimi kapattığım anda zihnimde beliren anılarla birlikte geri açtım gözlerimi.

Hiç bir zaman unutamaycaktım değil mi? Ne teyzelerin ne de yayınların yaptığı işkenceyle eş değer çocukluk anılarımı..

'İstemiyorum.. istemiyorum sussun o..' Diye kendi kendime yalvarmaya başladığımda. çağlar sert bi şekilde yerinden kalkıp hızla telefonuma doğru yöneldi ve sertçe kapama tuşuna bastığında hâlâ kendi kendime söyleniyordum. artık kendimi durdurmayı bırakmış ağlamaya başlamıştım.

Ev olamazdı orası. Orası Evim hiç olmamıştı..

Arabanın durduğunu ben daha idrak edemeden çağlar, arabadan indiğinde hemen benim kapımı açtı. Ellerini uzatarak beni dışarı çıkardığında ayakta duracak gücümün bile olmadığını hissettim.

'Ştttt, sakin ol güzelim sakin ol.' Diye fısıldadığında beni kendine çekti.

'Anlamıyorum.. anlayamıyorum.' Dedim ağlarken. Hıçkırıklarım boğazıma düğümleniyor sanki onların yanında ağlamamam gerektiğini söylüyordu. Hayır diyordu, kendini birine daha aciz gösterme.

'Bırak, ağlama güzelim. İstemiyorum ağlamanı, konuşma artık onlarla.' Dediğinde elleri omzumu sıvazlıyordu. Gözlerimi kapatıp iyice göğsüne sokulduğumda derin bir nefes çekti, göğsü inip kalktığında hâlâ omuzlarımı sıvazlamaya devam ediyordu.