Kum Tanesi

Teğmen!

   Yağız yemek yiyemez gibiydi, bu yüzden kimse görmeden ordan ayrılmıştı. Ancak salona girdiği an gördüğü bedenle irkilmişti, babası salonda yatıyordu. Kendine gelince yavaşça babasının yanına çöküp saçlarını karıştırmıştı.

Yağız - Özür dilerim baba!

Diyince Aren gözlerini aralamıştı, bunu görünce de masumca bakarak yeniden konuşmuştu.

Yağız - Çok özür dilerim.

Aren - Kavga etmeyin.

Yağız - Söz veriyorum bu sondu.

Aren - Yavrum bir yardımcı olda baba yukarı çıksın. Hadi!

Yağız - Tabide yardımcı olurum, sen iyi misin?

Dedi doğrulmasına yardım ederek sonra ayağa kalkan adamın koluna girmişti, başı dönüyor gibiydi. Bir sarsaklık vardı, Aren ise şefkatle oğlunun saçlarını karıştırıp şunu söylemişti.

Aren - Biraz yorgunluk var, odamda dinlensem iyi olur. Buraya girip çıkan çok oluyor.

Yağız - Hizmetçi?

Aren - Senden önce bir rahat yoktu, devamlı birşey almaya geldiler bunaldım.

Dedi onunla salondan çıkarak, daha sonra merdiveni çıkmaya başladılar. Ama tüm ağırlığı oğluna vermiyor, merdiven korkuluğuna tutunuyordu.

●●●

  Yatınca otamatiken gözleri de kapanmıştı, bitkin hissediyordu. Çok uykusu vardı, Yağız'sa gitmek yerine babasının yanına oturup nazikçe saçını sevmeye başlamıştı.

Aren - Yemek yemeye git yavrum.

Yağız - Sensiz boğazımdan geçmiyor, birlikte yiyelim.

Dedi yanına yatarak, Aren oğlunun gitmeyecek olduğundan emin olunca onu kolları arasına almıştı. Yağız babasının hamlesiyle kocaman gülümsemişti ama küsmüş olabilir diye içi içini yiyordu.

Yağız - Küsmedin demi?

Aren - Ben sizi önce Allah'a sonra birbirinize emanet ettim. Birbirinize bağlanın, düşmanlık iyi değildir. Çünkü eğer öyle olsaydı ben şuan Akif amcanla konuşmuyor olurdum.

Yağız - Niye ki?

Aren - Bebeğim kendisi benim gençlik yıllarımda ki sevgilimle şuan nişanlı, o benim sevdiğimi elimden aldı diye ben Inci ile evlenmek zorunda kaldım. Onu sevmek zorunda kaldım.

Yağız - N-ne?

Aren - Daha 20 yaşında anca varım, gittim bir kıza aşık oldum. Ama nasıl aşk? Ben resmen aşkımdan divane olduydum, onsuz hayal kuramaz oldum. Tek onunla evlenmek, mutlu olabilmek istedim.

Diyerek derince iç çekmişti, Yağız'sa sessizce dinlemeyi seçti çünkü ne diyeceğini bilemiyordu. Şuan sadece konuyu öğrenip ona göre haraket etmek istiyordu, bir süre sonra babası yeniden konuşmuştu.

Aren : Sonra cesaretimi zar zor toparlayıp gittim açıldım. Meğersem o da bana sevdalıymış, hemen kabul etti. Sevgili olduk, adı gibi insanı efsunluyordu, evet adı Efsun idi... Benim Efsun'um!

Yağız - Akif amcam ne alaka ki? Ben anlamadım.

Dedi mırıldanarak, suçu yoktu ki saftı. Anlayamamıştı, babasının aşık olduğu kızın şuan yengesi olan Efsun olduğunu bilmiyordu. Aren oğlunun sözlerine karşı burukça gülümseyip şu sözleri sarf etti.

Aren - Doğum gününde özel kutlama yapacaktım, herşey tamdı ama asıl süprizi bana o yaptı. Bir erkekle uygunsuz bastım ama en kötüsü de o şeyi benim abimle yapıyordu. Evet malesef ki tamda o âna denk geldim, çok acı vericiydi.