AN (TAMAMLANDI)

14.Bölüm: Dudak Kenarındaki Çukur

Merhaba...

Nasılsınız?

Diğerlerine kıyasla çok daha uzun bir bölümle geldim.

İçinizden geçen herhangi bir şeyi buraya bırakabilirsiniz.

Keyifli okumalar dilerim...

***

Bazı günler yaşamdan umudumuzu keseriz.

Tek başımıza kalmaktan yorgun düşeriz ve bir destekçi ararız. Yaşama yeniden tutunmamızı sağlayacak bir dal...

Öyle bir zaman gelir ki, uçsuz bucaksız bir uçurumdan sarktığımızı hissederiz. Etrafta kimse yoktur, kendimizle baş başayızdır. Düşmek üzere olmamıza rağmen elimizden hiçbir şey gelmez. Çünkü gücümüz tükenmiştir ve kendimizi yukarı çekecek cesareti de bulamayabiliriz.

İşte böyle günlerde cesaretimizi geri getirecek, bizi yeniden hayata bağlayacak birine ya da bir şeye ihtiyaç duyarız. Ufak bir şey bile olsa bizi yeniden hayata bağlasın, yaşamak için gerekli olan umudu ve sevinci içimize bir tohum misali eksin isteriz.

İşte böyle bir zamanda, tam da uçurumdan düşmek üzereydim. Üstelik hiç de gücüm kalmamıştı.

Böyle bir ıssızlıkta Kerem'in elleri, ellerimi buldu.

Gözlerinden ruhuma akan panzehir, yaralarımı sarmaladı.

Bana sarıldı. Sonunda ruhum, yıllar önce kaybettiği o umudu buldu.

Yaşayabilirim, dedi içimdeki küçük kız çocuğu. Yaralarımı iyileştirip hayatıma devam edebilirim.

Kerem, ellerini ellerime kenetlediğinde tam olarak böyle hissettim. Oradan ayrıldıktan sonra beni evime bıraktı. Gözlerimden gitmesini istemediğimi anlamış olacak ki, "İyi görünmüyorsun, bir süre daha seninle kalacağım." dedi bana. Sesinde itiraz kabul etmeyen bir tını vardı.

Ona teşekkür ettim, evime doğru yol aldık. Evime girdikten sonra üzerimi değiştirdim. Onun yanına gittiğimde salonda oturup beni beklediğini gördüm.

"Çok yorgun görünüyorsun, bence biraz uyumalısın." 

Omuz silktim. "Evet, iyi hissettiğim söylenemez."

Ayağa kalktı. Omuzlarımdan tutup beni odama doğru çevirdi ve hafifçe itti. Bedenime temasıyla birlikte biraz heyecanlanmıştım. "Hadi o zaman." derken beni itmeye devam ediyordu.

Odama girdiğimde yatağıma uzandım. Yorganımı üzerime çekmek için hafifçe doğrulmuştum ki Kerem omzumdan itip beni tekrar yatırdı. Üstüme eğildiğinde afalladım. Şaşkın bir şekilde Kerem'e bakarken bana ukala bir gülümseme yolladı. Yorganı üstüme örttükten sonra yatağın kenarına oturdu.

Elleri ellerimi buldu. Hafifçe avucumun iç tarafını okşarken iç çekerek dışarı baktı. "Yağmur hala devam ediyor. Sebebini bilmesem de yağmurdan hoşlanmadığını biliyorum." Başını bana doğru çevirdi ve bakışlarımız birbirini buldu. "Buradayım, yanındayım ve güvendesin."

Şu an gerçekten de güvende hissediyordum. İçimden tekrar ettim. Buradaydı, yanımdaydı ve güvendeydim.

Gözlerim kapanırken dudaklarımda benden izinsiz bir gülümseme belirdi. "Çok teşekkür ederim. Yanımda olduğun için-"

"Sanırım daha önce teşekkür etmiştin. Teşekkürden pek hoşlandığım söylenemez. Özellikle de senin ettiklerinden." Sözlerini bitirdikten sonra bana göz kırptı.