AN (TAMAMLANDI)

25.Bölüm: Sonun Başlangıcı

Herkese merhaba...

An itibariyle birinci kitabın finalini vermiş olmaktayız :')

An iki kitaplık bir seriden oluşacak, ikinci kitap buradan devam etmeyecek profilimde 'An 2.Kitap' başlığı altında yayınlanacak. Şimdiden gidip kitabı kütüphanenize eklerseniz yeni bölümü kaçırmazsınız. İkinci kitabın ilk bölümü haftaya cumartesi yani 19 Ağustos'ta gelecek. Artık haftada bir bölüm yayınlayacağım ama bölümler eskisinden çok daha uzun olacak.

Bana güvenin.

Dilerseniz beni takip edebilirsiniz. Bölüm yayınlamadan önce duyuru paylaşıyorum.

Keyifli okumalar dilerim.

25.Bölüm: Sonun Başlangıcı (Final)

***

Yağmur yağıyor, küçük kız. Tehlikedesin...

Düşünme!

Korkma!

Durma!

Kaç!

Katilin seni yakalayacak. Canını çok acıtacak.

Ev bildiğin yer güvenli değil. Yanında bekleyen adam, katilden başkası değil.

Küçük kız... Küçük kız... Küçük kız...

Ne kadar da aptalsın!

Katilini bunca zamandır kalbinde mi taşıdın?

Onu nasıl hatırlayamadın?

Nasıl silindi zayıf hafızandan, bu acı dolu an'lar?

Güçsüzsün! Sen güçlü olsaydın, anneni korurdun.

Korkaksın! Cesur olsaydın, katilini bulurdun.

Aptalsın! Eğer zeki olsaydın, yanı başındaki tanıdık yabancının aslında kim olduğunu bilirdin.

Küçük kız, zayıf kız, korkak kız...

Neden parçaları birleştirip yapbozu tamamlayamadın?

***

Aysu'dan...

İnsan ruhen çektiği acıdan da ölebilirmiş, ben bunu bugün anlamıştım.

Hafızamın bana sunduğu o acı dolu an, beni on yedi yerimden bıçakladı. Hiç durmadan...

Katilim belliydi. Tolga... Adı dudağımda bir zehirdi şimdi...

Nasıl hatırlayamamıştım. Nasıl kanmıştım? Parçaları birleştirip yapbozu nasıl tamamlayamamıştım?

Neden? 

Nasıl Tolga, neden ya? 

Bana bunu neden yaptın? 

Kimseye güvenmeyen ben sana güvenmiştim.

Tam da şu an ölmek istiyordum. Şu an canım o kadar acıyordu ki, bu acının yanında ölüm bile hafif kalırdı. Ellerimi kulaklarımdan çektim. Yumruk yaptığım ellerimi göğsüme bastırdım.

Göğsümün ortasında tam da şu an büyük bir yangın vardı. Ben içten içe yanıyordum. Neden kimse görmüyordu?

Yağmur taneleri birer birer üzerime düşerken ben artık ağlayamıyordum bile. O an aklıma geldiğinden beri ağlamam kesilmişti. Gözyaşlarım mı kurumuştu yoksa?