United in pain

Rozdział 13

                                      ♥ ♥ ♥ ♥
                                        Victoria

Jak wyłączyć proces myślenia?

Problem w tym, że nie mam pojęcia. Przewracam się z boku na bok, słuchając muzyki, ale nawet ona nie pomaga.

I jak na złość musiała się w playliście pojawić piosenka „Happier - Olivia Rodrigo".

We broke up a month ago
Your friends are mine, you know, I know
You've moved on, found someone new
One more girl who brings out the better in you
And I thought my heart was detached
From all the sunlight of our past
But she's so sweet, she's so pretty
Does she mean you forgot about me?

Oh, I hope you're happy
But not like how you were with me
I'm selfish, I know, I can't let you go
So find someone great, but don't find no one better
I hope you're happy, but don't be happier
And do you tell her she's the most beautiful girl you've ever seen?

An eternal love bullshit you know you'll never mean
Remember when I believed you meant it when you said it first to me?

And now I'm pickin' her apart
Like cuttin' her down will make you miss my wretched heart
But she's beautiful, she looks kind
She probably gives you butterflies.

Leżałam na plecach, spoglądając w sufit, ale nagle muzykę przerwał odgłos dzwoniącego telefonu. Przewróciłam oczami, bo już wkręciłam się w piosenkę.

Spojrzałam w komórkę i ujrzałam na nim nieznany numer. Przez moment miałam wątpliwości, bo nieznane numery źle mi się kojarzą, wiec nie odebrałam. Chciałam, ale ostatecznie posłuchałam zdrowego rozsądku, niż ciekawości.

Ponownie pogrążyłam sie w stan ekstazy, ale znowu zabrzmiał ten cholerny dzwonek, który tym razem mnie zirytował.

Chwyciłam telefon i wcisnęłam w zielona słuchawkę, a następnie przyłożyłam telefon do ucha.

— Jeżeli człowiek nie odbiera, to znaczy, że jest zajęty. Mam to przeliterować? - warknęłam.

— Jezu, Rossi. Opanuj sie, bo serio żyłka ci pęknie.

Marcus.
Już mi żyłka pękła.

— Po co dzwonisz? Nie mam czasu.

— To znajdź, bo to ważne.

Przewróciłam oczami i zmieniłam pozycje z leżącej na siedzącą. Podciągnęłam nogi pod brodę i cicho westchnęłam. Chwile czasu mogę znaleźć. Mam nadzieje, ze to coś ważnego, a nie głupoty.

Marcus lubi zaskakiwać.

— Co?

— Wiesz gdzie sie podziewa, Hugo?

I to pytanie sprawiło, że moje serce zabiło kilka razy mocniej, niż wcześniej. Tylko dlaczego pyta o to mnie? Aktualnie jestem ostatnią osobą której powiedziałby, gdzie idzie i ktora wiedziałby, gdzie jest.

Od dwóch dni nie miałam z nim kontaktu. Wczoraj nawet próbowałam zadzwonić, ale ostatecznie się wycofałam. Czemu? Nie wiem. Coś mnie powstrzymuje i chyba obawa.