SAF AŞK

Bölüm 6: Geçmişin Yaraları

Okuyanlara çok teşekkür ediyorum ve keyifli okumalar diliyorum ( ◡‿◡✿)
______________________________________

Sanem Çelik     

AVM'nin otoparkında durduğumuzda nedense vücudumu bir heyecan kaplamıştı. Evden uzaklaştığından beri rüyalarımda ağlıyor ve çığlık atıyordum. Birkaç otel misafiri yanıma gelmişti ve beni sakinleştirmişti ama bu bir çözüm olmuyordu, evden ayrıldığımdan beri rüyalarıma babam giriyor ve beni uyutmuyordu. Çığlıklarım her geçen gün şiddetleniyordu ve ben bunu nasıl durduracağımı bilmiyordum. Asıl sorun ise Sancak'ta kalacak olmamdı. Gece çığlık attığımda o da duyacaktı ve hergün olacağından bir gün sinirlenip beni atacağından korkuyordum. Sancak'a güvenmiştim ama tek güvenebileceğim kişi o olduğu içindi bu güven. Kimsenin kimseyi bu hayatta korumayacağını biliyordum, bir adam öz kızını korumamışken yabancı birisi mi koruyacaktı. Yavaş adımlarla AVM'ye ilerlemiştik. İçeriye girmeden önce biraz tereddüt ettim ve bu tereddütümü fark etmiş olan Sancak bana döndü.

"Bir sorun mu var?"

"Hayır, geliyorum."

"Peki."

Sancak'ın yanına ulaşana kadar Sancak beni bekledi ve bana uyarak yavaş yavaş yürümeye başladık.

Alışveriş Merkezine girince Sancak hemen bir kıyafet mağazasına girdi. Ben daha ne olduğunu anlamadan elinde bir elbiseyle yanımdaydı.

"Bu çok güzelmiş, alalım mı?"

"Olur ama sen kendine bir şey almayacak mıydın?"

"Bir şey alacağımı söyledim, ama kendime alacağımı söylemedim."

"Bana mı alacaksın yani."

"Evet, hadi bakalım."

"Peki, ama sen neden benden heyecanlısın ki."

"Bilmiyorum, eğlendiğimdendir."

Beraber bakmaya başladık, Sancak sürekli bana elbise gösterip duruyordu. Bende daha rahat bir şeyler almak istiyordum ama sepette birkaç elbise vardı bile. Birkaç parça daha aldıktan sonra ödedik ve AVM'de dolanmaya başladık.

"Artık eve gitmeyecek miyiz?"

"Bilmiyorum."

"Nasıl bilmiyorum, gidelim artık işte."

"Eğlenmeyi bilmiyosun he."

"Eğlenmek alışveriş yapıp boş boş dolanmaksa evet bilmiyorum."

"Kalbim kırıldı şuan."

"Hadi eve gidelim artık."

"İyi tamam.

Eve gidiyor oluşumuz beni mutlu etti ve camdan dışarı bakmaya başladım. Tam bakarken artık Sancak'ın evine evim demem dikkatimi çekti. Hızlı benimsemiş olmalıydım, tabii umarım sadece evi.

                            ***

Eve geldiğimizde aldığım kıyafetleri denemek için odama koştum. Sancak arkamdan "bu kız ne yapıyor?" şeklinde baksa da yeni aldığım şeyleri denemek istiyordum. Odaya girdiğim gibi teker teker hepsini denedim. En son oversize tişört ve bir şort giyerek aşağı yemek yemeye indim. Saat 14.00'dü, öğle yemeği yemeğe karar verdim ve kendime minik bir şeyler hazırladım. Bu sırada Sancak yoktu, bende odasında olacağını düşünerek yaptığım bir şeylerden ona da götürmeye karar verdim. Yukarıya çıktım, Sancak'ın odasının kapısını tıklattım ve cevap bekledim. İkinci defa da cevap vermeyince odaya girmeye karar verdim. Ortalıkta yoktu ama bir su sesi vardı. Banyoda olduğunu anladım ve tepsiyi komidine bırakarak çıktım.

Sancak Ateş   

Banyoda düşüncelerimle boğuşurken Sanem'in neler yaşadığını unuttuğumu fark ettim. Yıllarca şiddetl görmüştü, ama psikolojik olarak gayet iyiydi. İçinde bir şeyler yaşayıp yaşamadıüını merak ediyordum, kendi kendine düşünceleriyle savaş vermesi zor oluyor olmalıydı. Banyodan çıktım, üstümü giydim ve odamdaki komidinin üzerindeki tepsiyi fark ettim. Bir sandviç ve meyve suyu vardı. Tepsideki şeyleri yedim ve tepsiyi bırakmak için aşağıya indim. Aşağı indiğimde televizyon karşısında uyuyan Sanem'i gördüğümde suratıma bir gülümseme yerleşmişti. Sanem'i odasına çıkartmayı düşündüm ama bu onu rahatsız edebilirdi. Elimdeki tepsiyi mutfağa bıraktım ve yukarıya çıkıp rahat bir yastık aradım. Tam bulup aşağı inecekken bir çığlıkla irkildim. Yastığı da alıp hızlı bir şekilde aşağı koştum. Sanem koltukta yatıyor, uyuyor ama çığlık atıyor ve ağlıyordu. Bunları görmemle Sanem'in yanına gittim ve onu uyandırmaya çalıştım. Birkaç defa uyarmamdan sonra Sanem nefes nefese gözlerini açtı. Nerede olduğunu bilmez şekilde bana bakıyordu.

"Sanem, iyi misin?"

"Ne?"

Suratına dokundu ve gözyaşlarını hissedince ne olduğunu anlamış gibi bana döndü.

"Üzgünüm, senir rahatsız ettim."

"Bu sorun değil, nasıl olman önemli."

"Ben, sanırım iyiyim. Evden uzaklaştığımdan beri uyuduğumda babam rüyama giriyor, beni uyutmuyor ve ben sürekli ağlayıp çığlık atıyorum. Bunu durduramıyorum, her uyuduğumda şiddet görüşüm aklıma geliyor."

Bu sözleri söylerken ağlamaya başladı. O kadar çok ağlıyordu ki onu sakinleştirmek için ona sarıldım. Belki biraz kendini güvende hisseder ve rahatlar diye bunu yapmıştım. Sanem önce bunu yapmama şaşırdı ama sonrasında bana sarılarak ağlamaya devam etti. Banyoda düşündüğüm şeyler doğruydu, kendi içinde bir şeyler yaşıyordu. Ve ben bunu geç fark etmiştim.

                              *** 
Sanem Çelik  

Ağlamam yatıştığında yukarı çıkmış ve yalnız kalmak istemiştim. Artık bu bilgiyi Sancak'ın da bilmesi beni rahatlatmıştı, yalnız bir şekilde kendi içimde bir şeyleri çözmeye çalışmak zordu ve ben bununla tek savaşmıştım. Artık tek olmak istemiyordum. Babama olan korkum içimde her geçen gün artıyordu. Yatağımda otururken artık Sancak'ın yanına gitmem gerektiğini düşündüm ve aşağıya indim. Aşağı indiğimde Sancak koltukta oturyordu. Yanına gittim ve seslendim.

"Sancak?"

"Gelmişsin, iyi misin?"

Konuşmadan önce Sancak'ın yanına oturdum.

"İyiyim, az önce için özür dilerim."

"Özür dilemene hiç gerek yok, sen iyi ol yeter."

"Sağol."

"Bu çığlıklar ne zamandır var?"

"Evden ayrıldığımdan beri."

"Neden bana söylemedin?"

"Her şeyi sana söyleyemem."

"Anlıyorum."

"Sanem ben hikayemi yazacağım, çıkmam gerekiyor yukarı."

"Tamam peki."