Set in the 1990s, 19-year-old outgoing beauty, Tin Escalante, has always had the most cliché dream ever--to live a better life.
Growing up unprivileged, she is ready to do whatever it takes to lift herself and her family out of poverty, even if she...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I love Rio so much. And trust comes with loving him. But, it doesn't mean that I won't have any doubts.
I do. But even so, I chose to keep it all to myself.
"Out mo na?"
Tumango ako kay JC na prenteng nakaupo na akala mo ay customer.
"Kain naman tayo sa labas! Sige na!"
I narrowed my eyes at him. "Ikaw, ang kulit mo. Wala ka bang assignments?"
Pareho kasi sila fourth year high school ni Vivian at alam na alam ko kung gaano karami ang gawain at requirements nila. Kaya nga nakakapagtakang laging naka-relax mode itong si JC.
"Marami. Pero okay na 'yon."
"Pa'nong okay?"
He displayed a smug smirk like a total narcissist.
"This face doesn't have to lift a finger, when tons of girls can."
My jaw dropped with what he implied.
"Pinapagawa mo sa kanila ang homeworks mo?"
He shrugged his shoulders. "Willing naman sila."
Napanganga pa ako. Kung nandito lang ngayon si Ma'am Dulce ay agad ko na siyang sinumbong.
"So, okay lang sa'yo ang mandaya para mapadali ang buhay mo?" pansasabon ko na ikinangisi pa niya.
"Gano'n talaga, Ate Christina...
"Ano'ng gano'n talaga? I-ti-take advantage mo sila?"
"Hindi ko naman sila pinilit, ate..."
Napasinghap ako. "Kahit na. Hindi pa rin tama."
Reminds me of the higher ups who abuse their power.
"Unfair naman sa mga nagsisikap talaga. Pandaraya 'yan."
Mukhang nainis na siguro siya sa pangingialam ko nang umikot ang mga mata niya.
"Chill, okay? It's not my fault that I can have things easier."
Pambihira. Sa totoo lang ay talagang nainis ako ngayon sa kaniya. Kung kapatid niya lang ako, kanina ko pa siya binatukan. Gusto ko sana siyang sermonan pero wala ako sa lugar. Anak pa rin siya ng amo ko at ayaw kong magkaproblema sa trabaho.
Hindi ko na lang pinansin si JC kahit pa ramdam kong nakonsensya siya sa sinabi. Tahimik akong lumabas ng shop, dala pa rin ang pagkabanas. Kahit nang masundo ako ji Rio ay salubong pa rin ang mga kilay ko sa loob ng sasakyan.
"May problema ba?"
Umiling ako at humalukipkip. Wala sana ako sa mood magsalita pero sa huli ay napakwento rin.
"Nakakainis talaga 'pag lumaking mayaman, 'no? Talagang natural na 'yung mindset na pwede nilang gawin lahat ng gusto nila."
Hindi sa nilalahat ko dahil marami pa rin namang kahit nakakaangat sa buhay ay nanatiling humble at hindi mapagmataas. Pero ewan ko ba. Kadalasan sa mga kilala ko ay pare-pareho ng hulma.
