Oszukać grę - Kokichi x (female!) Reader

Dalsza twórczość

Hej!

Zgodnie z obietnicą, zostawiam wam tutaj smaczki mojej nowej, anglojęzycznej twórczości związanej z Danganronpą! Jeżeli zainteresuje was któraś z tych opcji, zapraszam was na moje Ao3: Carobug (link na moim profilu)

-------------

Tytuł: We Heal Under The Stars
Link: https://archiveofourown.org/works/50105017/chapters/126532129
O czym?: Oumota (Postgame VR au)
Mojego podejścia do VR au mieliście szansy zasmakować pod koniec tego fanfika. Był to jednak tylko niewielki fragment całej historii. Ten fik za to rozpoczyna się za to wraz z wyjściem Kaito z symulacji i poświęci o wiele więcej czasu aby opowiedzieć wam o tym, jak wszyscy, przede wszystkim Kokichi, powoli odzyskują swoje zdrowie fizyczne i psychiczne. Przygotujcie się na dużą porcję angstu, ale także na momenty komfortu, kiedy Kaito i Kokichi zaczynają budować swoją więź na podstawie nitki zrozumienia, która powstała między nimi w rozdziale 5. Oczywiście, inne postaci też będą mieć swoje momenty, ale ta dwójka zdecydowanie zgarnie większość uwagi :)

Fragment:

This silence... Was insufferable. It was cold and suffocating, just like the iron plate of the hydraulic press hovering above him in his dreams. So was Kaito's stare... So full of concern, fear, and pity. It was a look Kokichi had seen before. It was one of the last things he saw before getting to hear the crack of his own bones, just like now, when his neck would create that blood-curdling sound with even the slightest readjustment...

Kokichi had to fill that space. Create distance between himself and all this silence, sadness, and pity before they crush him all over again.

And so, an endless stream of words started spilling out of his mouth. Not clear like water, but toxic and confusing, and neon pink like the fake blood that used to flow in his virtual veins before staining the Exisal hangar with its color, which he could always swear was actually red.

-------------

Tytuł: Danganronpa: Catharsis
Link: https://archiveofourown.org/works/50040082/chapters/126351010
O czym?: Jest to Fanganronpa, czyt. Koncept fanowskiej gry do Danganronpy :) Nie mogę wyjawić zbyt dużo, jednak powiem wam, że wszyscy głowni bohaterowie zdali z Hope's Peak jeszcze przed tragedią. Teraz, kiedy świat ponownie wchodzi w erę pokoju, szesnaście osób postanawia spotkać się ze sobą w pewnym centrum handlowym... I możecie się domyśleć co dzieje się dalej.
Ten fanfik trzyma się formuły typowej Danganronpy, jednak będzie też odbiegał od pewnych tropów, tak jak podwójne zabójstwo w rozdziale trzecim. Zupełnie nowy cast wymaga zainteresowania się sporą ilością nowych postaci, więc nie jest to dla każdego. Byli oni jednak uczestnikami tragedii oraz widzieli transmisję zabójczej gry w Hope's Peak więc myślę, że ich próby przeciwdziałań przeciwko śmierciom uczynią sprawę trochę ciekawszą :)

Opis:

The Biggest, Most Awful, Most Tragic Event in Human History officially came to an end. The world has finally been reborn from its own ashes, slowly but surely entering a promising era of peace, hope, and prosperity.

Minoru Motomeru is glad to have survived long enough to see it.

Hopeful for the future ahead of them, The Ultimate Journalist is more than happy to reconnect with their surviving ex-classmates in The Phoenix City Mall - A newly opened building serving as the symbol of the world's successful Rebirth.

Little do they know... It might be a little too early to get their guard down.
Because even though the fire has already subsided, the ashes are yet to be blown away by the wind of change. And among these ashes... There are still people who are not yet ready to let go of the reality brought upon them by The Ultimate Despair.

Still waiting for their Catharsis.

------------

To tyle! Mam nadzieję że któraś z tych opcji was zainteresuje, ale jeśli nie - jak już zostało przeze mnie powiedziane w posłowiu, super było was spotkać :) A jeżeli macie zamiar podążać za którąś z tych historii, koniecznie skomentujcie pierwsze rozdziały, żeby udało mi się was rozpoznać!

Do następnego! 

~ Karo