Eyes Don't Lie, HyunLix [Omegaverse]

-22-

SELAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM!

Yorum isterimmm!

Yakınlaşma var yani smut başlangıcı var.

İyi okumalar!!! Size aşığım❤️

(içimden geldi)

______

F:

"Ne?" Dedim şaşkınlıkla.

"Ben şimdi hastaneye gideceğim. Sen hyunjinle burada kal. Sonuç olarak, burada önemli kişilerdensin." Dediğinde hızla kaşlarımı çattım.

"Baba, annemden bahsediyoruz? Etkinlik umrumda değil!" Dedim hemen.

"Önemli bir durum olduğunda söz arayacağım. Hyunjinle kal.." diyerek hızla ayrıldı yanımdan.

"Baba!" Diye arkasından bağırsam da, gitmişti. Wooyoung geldi.

"Noldu lan?"

"Annem, kaza geçirmiş." Dedim şaşkınlıkla.

"Ne? Teyzem 9 canlıdır bişi olmaz ona-" hemen omzuna vurdum. "Aptal!" Diyerek kızdım.

"Tamam pardon. Kötü mü durumu?"

"Bilmiyorum!" Ya anneme birşey olursa?

Bu düşünceyle gözlerim dolmuştu. Anneme birşey olmasını asla istemiyordum. Hyunjine döndüm. İki elini yanaklarıma koydu.

"Hey, ağlama. Baban haber verecek eğer kötü ise söz, seni en hızlı şekilde hastaneye götüreceğim." Diyerek burnumu öptü.

Kör köşede olduğumuz için çok dikkat çekmiyorduk. Fakat hızla yaşlarımı sildim. Hyunjin benim için telefonunun kamerasını tuttu. Makyajıma baktım. Bozulmamıştı.

Aradan geçen zamanla babamın beni aramasını bekliyordum.

Kameralar bize yöneldiğinde gülümsedim. Titreyen telefonumla hızla cevapladım.

"Baba! Annem nasıl? İyi mi? Neyi var?"

"Annen şuan gayet iyi. Kolu kırıldı sadece."

"Yalan söylemiyorsun öyle değil mi?"

"Hayır, gerçekten iyi. Sürücüden şikayetçi olacaktım ama Annen kırmızı ışıkta geçmiş. Bu yüzden olamıyormuşum!" Dedi sinirle.

"Neyseki Annem iyi! Gerçekten hafıza kaybı falan yaşayacak sandım!" Dediğimde arkadan annemin sesi geldi.

"Seni ve Wooyoung'u unutmam ama, baban şüpheli." Dedi gülerek.

"Hanım hanım, kocan unutulur mu?" Babamın denmesine kıkırdadım. Annemin iyi olmasını öğrenmemle neşem yerine gelmişti.

Telefonu kapatıp, hyunjine döndüm. Mutlulukla yanağını öptüm.

"Annem iyiymiş! Sadece kolu kırılmış maalesef." Dediğimde beni kolunun altına çekti.

"Sevindim." Dedi ve saçlarımın arasına bir öpücük kondurdu.

"Eve gidelim mi? Sıkıldım." Dediğinde kafamı salladım. Bu aralar fazla durgun duruyordu.

Çıkarkende sonkez kameralara el sallayıp, bindik arabaya.

"Bir sorun mu var?" Dediğimde kafasını yoldan ayırmıyordu.

"Hayır? Birşey yok." Diyerek arabayı sürmeye devam etti. Evimin önüne geldiğimizde arabadan inmeden kemerimi açtım. Babam bugün annemle hastanede kalacaktı. Birkaç test sonucu vermesi gerekiyormuş annemin.