Daylight | Taekook

3.

~Bilinmeyen Numara ~
Merhaba Jungkook.

Birkaç saniye ekrana bakarak bu numaranın kim olabileceğini düşündüm. Ardından mesaja cevap verdim.

Jeon Jungkook:
Kimsiniz?

Mesajı gönderdikten sonra çok geçmeden geri cevap geldi.

Bilinmeyen Numara:
Yang Amon ben bugün okulda
numaranı almıştım.
Psikolog arkadaşımın numarasını
vermek için yazmıştım sana.

Bugün Bayan Yang ile olan konuşmam tamamen aklımdan çıkmıştı. Ders çıkışındaki konuşmamızdan sonra bir de son teneffüste yanıma gelmiş ve numaramı almıştı. Gerçekten ilgili bir kadındı benimle alakalı olan bir konuyu ben bile unutmuştum ancak o unutmamıştı.

Jeon Jungkook:
Çok teşekkür ederim Bayan Yang.

Bayan Yang:
*Kim Jaehyun
Rica ederim Jungkook.
Gerçekten işinde iyidir.
Elinden geldiğince sana yardım
edeceğine eminim.
Seninde şüphen olmasın.

Kim Jaehyun adını daha öncesinden biliyordum. Neredeyse Kore genelinde tanınan bir adamdı. Hoseok Hyung ile beraber psikolog baktığımız dönemde Bay Kim'i de araştırmıştık. Ancak boş randevusu olmadığından dolayı ondan ümidimizi kesmiştik. Şimdi böyle bir tesadüf olması beni gerçekten çok sevindirmişti ve eminim ki bunu Hoseok Hyung'a anlattığımda o da çok sevinecekti.

Jeon Jungkook:
Bu ismi daha öncesinde çok duydum.
Çok tanınan birisi.
Gerçekten size minnettarım Bayan Yang.

Bayan Yang:
Ben Jaehyun'a senden biraz bahsettim.
Sana randevu oluşturacaktı.
Sen sana attığım numaradan onunla
iletişime geç.
Gerisi kolaylıkla hallolur umarım.

Jeon Jungkook:
Ben Bay Kim'e yazarım.
Tekrardan çok teşekkür ederim.
İyi günler Bayan Yang.

Bayan Yang:
Rica ederim Jungkook.
Lütfen daha fazla teşekkür etme.
Sanada iyi günler dilerim.

Bayan Yang'ın son mesajını da okuduktan sonra yüzümdeki gülümsemeyle uygulamadan çıktım. Gerçekten kendimi hem çok mutlu hemde şanslı hissediyorum. Anneme haber vermek için odamdan çıkacağım sırada elim kapının kolunda kalakaldı.

Her zaman olduğu gibi yine annemle babam kavga ediyordu. Bağırmaları benim üst kattaki odama kadar geliyordu. Pekala lafımı geri alıyorum belki de gerçekten çok şanslı değilim.
İnsan doğduğu aileyi seçemez değil mi? Seçme şansım olsaydı eğer babamın bu adam olmasını kesinlikle istemezdim.

Dışarıdan o çok özenilen 'mükemmel aile' görüntüsü sergilerdik her zaman. Ancak işin içine derinlemesine bakıldığında pek de öyle değildi. Küçüklüğümden beri anneme de bana da çok eziyet çektirdi. Annemi benim gözümün önünde çok dövmüştü. Ne zaman ona engel olmaya çalışsam, durdurmaya çalışsam bu seferde bana saldırırdı. O sinirlendiğinde gerçekten delirir, karşısındaki kişinin kim olduğunu tanımazdı.

Aşağıdan sesler gelmeye devam ediyordu. "SEN BENİ NASIL ALDATIRSIN HA? UTANMIYOR MUSUN?" Duyduklarımla adeta şok geçirmiştim. Annem babamı mı aldatmıştı? Şimdi ne olacaktı? Annem bunu nasıl yapmıştı?

Ardından annemin buradan bile titrediği belli olan sesi duyuldu. "Boşanacağım senden. Bize yaptıkların yeter artık. Dayanamıyorum sana.." ve ardından acı dolu bağırması "Saçımı bırak, acıtıyorsun. Ah, yapma." Annemi o adamın elinden kurtarmak istiyordum ancak şuan duyduklarımın, öğrendiklerimin ağırlığından bir adım bile yerimden ilerleyememiştim. Duvarın dibine çöküp başımı ellerim arasına almıştım. Bugün neler oluyordu böyle? Nasıl bir gündü bu?