Kimileri denizlerin aslanı,
Kimileri evladım,
Kimileri Mehmetçik,
Kimileri ise vatan sağolsun der.
Hırçın dalgalı deniz kırmızıyı kucakladı, deniz karmen denizine dönüştü.
"Yemin ederim ki Helen, değil seni yunan askerleri tüm dünya benden almaya ka...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asil Kaan Bozdağ.
2023 senesi, Türkiye toprakları-Tekirdağ.
[Oy vermeyi ve yorum atmayı unutmayın💖]
[Helen'in ağzından,]
Bir insanın vatanı doğduğu yer mi olurdu yoksa kendini doğru yerde hissettiği miydi? Bir toprak parçası kadarlık hayat, kaç parçaya bölünür?
O parçaların her biri ruhunda kaç tane sevgiyle sulanmış çiçeği dünyaya gözlerini açtırırdı?
Babam derdi ki; Bir çiçek kendi toprağında filizlenir ancak orada yaşam bulur başka topraklarda yaşamayaz derdi.
Fakat filizlendiği yaşam dalları, kendi toprağı bildiği yerde yaşamayaz hale gelinmişse orada kalmaya devam mı etmeliydi?
Sevginin silindiği topraklar, sevginin çoktan Yunanistan topraklarını terk ettiği bir vatanda hangi çiçek nefes alabilirdi ki?
Alamamıştım, o topraklar benim evim değil mezarım olmuştu.
Yangınlar vardı, yanık et kokusunu soluduğumuz sokaklar,adalar bize bırakılmıştı. Kendi yaşadığım topraklarımın bana mirası buydu. Yaralar, yanıklar ve kül kokusu.
Derime sinen bu koku burnumun ucundan bir an olsun gitmemişti.
Ölümler, biz topraklarımızdan eksiliyorduk, çocuk sesleri silinmişti, evlerden yükselen türkülerin yerini silahın namlularından çıkmakta olan kurşun sesleri almıştı, iki çatının altında yaşamlarını sürdüren ailelerin coşkusu da yoktu.
Biz bitmiştik, ruhumuz o derin mezarlarda kilitli kalmıştı. İhanet, ihanet beni kendi toprağımdan alıkoymuştu.
Gözlerimi açtığımda artık o toprakları çoktan terk etmek üzereydim. Çoktan terk etmiştim belki de. Bunun bilincinde miydim bilmiyordum lakin gözlerim açık olsa da fikirlerim aynı olacaktı.
Bu topraklarda kalmak bana acıdan başka hiçbir şey getirmiyordu. Karanlık gecelerime doğan güneş artık bedenimi huzura kavuşturuyordu. O ışığın ardından uzanan el, senin ellerindi yüzbaşı.
Karanlıkta yankılanan sesimi duyan sendin, beni bu cehennemin ateşinden çıkaran sendin, yeniden aldığım nefesin değerli olduğunu hatırlatan sendin, yeniden yaşama tutunduğum sebepte sendin.
Bir yangını fitilleyen kaderin ipleri bir felaketin sarmalında da sürüklense bu aciz bedenim, senin yanında her şeyin üstesinden gelecek o kadına yaşam dalı uzatmıştın.
Senin cesaretin içimde ki o mücadeleci kadını uyandırmıştı. Yanımda sen vardın,senin varlığın dünyanın güzel bir yer olacağına inancımdı.
