BİR EZGİ MASALI

17. bölüm

Ezgi...

"Bu gerçek mi Eymen?"

Kadirin ağzından zar zor çıkan kelimeler hayatının şokunu yaşadığını gösteriyordu. Bir kere gözlerini ovuşturduğunda yutkunmakta zorlandığını farkettim.

Bakışlarımı Kadirden çevirip tam karşısındaki tekerlekli sandalye duran kişiye çevirdim. Eymene. O an tüylerimin ürperdiğini hissetmiştim. Buradaydı, bizimleydi ve yaşıyordu. Geri dönmüştü. Hala neşeli görünüyordu. Yüzündeki buruk yorgunluğa rağmen gülümsüyordu.

"Hayal olmasını mı isterdin?" dedi Eymen tekerlekli sandalyeyi biraz daha hareket ettirip Kadirle arasındaki mesafeyi azaltarak.

Kadir anlamıyor gibiydi. Önce Barana baktı. Baran sadece gülümsüyordu. Zaten son bir buçuk saattir Baranın yaptığı tek şey gülümsemekti. Sadece Baran değil, herkesin sevinci her yerden belli oluyordu fakat ben gülümseyememiştim. Hala şaşkındım ve olanların şokunu üzerimden atamıyordum. Eymenin yüzüne ise nasıl bakacağımı bilemiyordum.

Kadirin bakışları bana döndüğünde gözlerimi kaçırmak yerine ben de ona baktım. Bir şeyler sormak istiyor gibiydi. Dudakları aralansa da Eymene döndüğünde yine kapandı.

"Baran," dedi sertçe. "Bu bir eşek şakası mı?"

Eymen kahkaha attığında Kadirin gözleri biraz daha açıldı.

"Evet patron Eymen abiyi klonladık ondan sonra da doğum günün için buraya getirdik." diye yüksek sesle konuştu Sezer.

Baran olduğu yerden kıpırdandığında Kadire doğru yürüdü ve sırtına vurdu. "Hiçbir şey rüya değil. Hiçbir şey hayal de değil. Her şey gerçek. Olmasını istediğin gibi."

Kadir Eymenin önünde ağır hareketlerle yere çömeldi ve titreyen ellerini önce Eymenin dizlerine koydu. Eli Eymenin ensesine ulaştığında hızlıca kendine çekerek sarıldı. Belki beş belki de on dakika boyunca sadece sarıldılar.

Kadir birkaç kez sertçe Eymenin sırtına vurdu ve yavaşça geri çekildi. Eli bir süre Eymenin yüzünde dolandıktan sonra kulağına eğilerek bir şeyler fısıldayıp tamamıyla ayağa kalktı. Eymen söylediği şeye karşılık gülümsedi ve başını salladı.

Kadirin bakışları üzerimizde gezinirken yüzü bu sefer gülümsüyordu. Herkese baktıktan sonra donuk bir şekilde bende takılı kaldı.

"Teşekkür ederim."

Bana bakarak söylüyordu ama muhatabı ben dışında herkesdi.

Kapı çaldığında Baranın çağırdığı özel davetlilerin yavaş yavaş geldiğini farketmiştim. Çağlaya kısa bir bakış attığımda Baranla olduğunu gördüm. En son Barandan ayrılacağını ve buradan defolup gideceğimizi söyleyen Çağla değil de ben miydim?

Çağla Baranın , Baran Eymenin, Eymen de Kadirin yanında olduğu için mantık olarak hepsi birlikteydi ve oraya gitmek benim için son seçenekti. Arada Eymenin kaçamak bakışları altında ezilsem de Kadir ordayken Eymenin yanına gitmek istemiyordum. Onunla sakin bir kafayla ikimiz birlikteyken konuşacaktım ve bu gece burda olmamın da tek nedeni o. Başka bir şey değil.

Bulunduğum masadaki telefonumun titreşmesiyle Balamirin aradığını gördüm. Kendimi tekrar kötü hissetmiştim.

"Efendim Balamir,"

...
"Olur, Kadirin evindeyim."

Çağla ona Eymenin yaşadığını söylemiş olacak ki buraya gelmek istiyordu. Sıkıldığımı farkettiğimde Çağla'nın beni çağırdığını da görünce daha fazla durmak istemedim ve onlara doğru yürümeye başladım. Tam o anda merdivenden Derinle beraber Şimal de iniyordu.