TEK AMAÇ VATAN

Çıkarlar Ve Anlaşmalar

Çorbamı içmiştim. Ama Hal ateşim vardı. Ben uykuya almışken Alpi naptığını hiç bilmiyordum. Arada sesler geliyorduç ve ben hareket ettiriliyordum ama uykumdan uyanmak gibi bir düşüncem yoktu.

Alp ateşi düşmeyen kardeşini almış. Kendi arabasına yerleştirmiş evlerine götürüyordu. Evde daha rahat bakabilirdi. Karargah ta sınırlı malzeme vardı ve ateşini düşürmek için yetmemişti. Eve varınca kardeşini kucağına aldı ve ayağıyla arabanın kapısını kapattı. Merdivenleri çıkıp zile bastı kalk açıldı ve görüş açısına pijamalı bir Yiğit girdi. Yiğit avukat olduğu için çoğu işini evde yayıla yayıla hallediyordu. Yiğit şaşkınca karşısındaki abisine baktı. Elinde tuttuğu çikolata şişesinden çıkardığı kaşık dudaklarının arasındaydı. Ne oluyor gibisinden tek gözünü kırptı. Alp kardeşinin üst seviye salaklığına katalanamayarak içeri onu ittire ittire girdi. Kardeşini salona götürdü. Hemen yiğite seslendi.

"Yiğit çekkatı aç çabuk."
"Tamam"

Yiğit şişesini bırakıp hızlıca kabca bir hasta yatağı hazırladı. Alp tutmaktan yorulmadığı uyuyan kardeşini oraya yatırdı ve yiğitin ensesinden tutup salondan mutfağa soktu.

"Ateşi var."
"Doktor değilim abey."
"Yiğit evde ki hasta her kese sen bakarsın ateşini düşür hadi. Doktor olmasana iş görürsün kız havale mi geçirsin."
"O kıza niye bu kadar düşkün oldun. Evet belki kötü şeyler yaşamış olabilir ama babam ona kötü davrandı. Bir bildiği yok mu ne bu aranızda geçen görünmez ve bilinmez olay ben çocuk değilim ama hala herşeyi yine saklıyorsunuz."
"Ateşini düşür, bilgiyi al Yiğit!"

Tezgaha yaslanıp kollarını kavuşturmuş alp ciddiyetini koruyordu. Aralarında anlaşma gerçekleşmişti. Yiğit ateşini düşürecek, alp bilgi verecekti. Bu konu Raki tek nokta herkesin kendi çıkarlarını fözetmesi kimsenin Umayı düşünmemesiydi. Umay yine anlaşma nedeni olmuştu her zaman olduğu gibi babası onu başkalarına satarkende anlaşmayı, kardeşleri onum ateşini düşürürkende. Niye kimse merhamet bilmiyordu...