❗️Hikaye düzenlemededir❗️
Onun adı Ela Sever ama siz kısaca Prenses de diyebilirsiniz.
Ya da son muhafazakâr bükücü.
Seçim size kalmış.
Y/N: Prensesler De Ağlar isminde yazılan ilk ve tek hikayedir. İsminin ve/ya içeriğinin (ç)alıntılanması durumund...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanlar değişir.
Ancak bu, bir demlikte bulunan suyun içine çay attığında saniyeler içerisinde uğradığı değişim gibi değildir. Zaman alır, yara aldırır, bazen yetmez kalbini yerinden çıkarır.
Sonra bir de bakmışsın ki, değişmişsin; o eski senle şimdiki sen arasında açılan uçurumlarda kaderin gölgesi cirit atıyor.
Kaderin bize sunduğu bazı yollar ne kadar engebeli olursa olsun, o yokuşu çıkarken nefesimiz ne kadar kesiliyorsa kesilsin, bazı varışlar vardı ki, hepsine değerdi. Ayaklarına batan dikenler; seni yüzüstü düşürüp avuçlarını tozla, dizlerini ise kanla boyayan tüm o engebeler, avuç dolusu gözyaşından, ağız dolusu iyi ki'lere dönerdi.
Her yolculukta yeni bir sır mı gizliydi onu bilemezdim, fakat bazen kaderime hükmedemedim diye acizlenip sızlanmak yerine, hayatın bizi savurduğu yolları arşınlamanın gerektiğini tecrübe etmişlerdendim.
Yol iyidir bu yüzden, insanın kabına göre şekillenmesinde en kuvvetli temeli atar; sonra başlar değişim usul usul.
Fakat hiç umulmadık bir yerden gelen darbe nasıl ki devirmeye kadirse insanı, hiç umulmadık bir yerden gelen değişim de bir o kadar dumur edebiliyordu. Nitekim put kesilmiştim sanki Akif Yağız'dan çıkan o cümleyle; hatta birkaç saniye boyunca bu cümlenin, benim artık boş boş yükselmekten iflas bayrağını çekmeye karar vermiş libidomun zihnime oynadığı minik bir tiyatro olduğunu bile düşünmüştüm.
Bana bir kez sımsıkı sarılsın diye yalvardığım adam şimdi geçmiş karşıma gece odamda buluşacağımızı söylüyordu.
Ah dostlar, vah dostlar, ben şaşırmayayım da kim şaşırsın can dostlar!
Kendisi için bu cümleyi sarf etmek bile başlı başına bir yanış biçimi olduğunu bildiğim adamın gözlerinde tutuşmaya başlayan cehennemin harı, beni şaşırtacak şekilde vücuduma değil, kalbime sıçradı.
Birdenbire korku aldı dört bir yanımı.
Birbirimizden ayrı geçirdiğimiz günlerde beni kaybetmiş olduğu düşüncesi miydi Akif Yağız'ın kendini bu denli bir değişime mecbur kılması? Sırf ben artık onu bırakma düşüncesine girmeyeyim diye mi benim isteklerime göre bir karaktere bürünmeye çalışıyordu?
