Time to rescue a Hero!

Hoofstuk 19 Opgesloten in de stad

"Fi?", vraag ik direct. Fi komt tevoorschijn en Girahim lijkt zowat te flippen. "Dat, dat is dat DING,", schreeuwt hij en wijst naar Fi. "Demon Lord Ghirahim, dienaar van Demise en nogal apart", zegt ze. Ik knik en Fi gaat weer weg. Ondertussen is Ghirahim nog steeds bezig met flippen. Langzaam loop ik achteruit. Ghirahim, die zijn rug naar me had toegekeerd, draait zich om. "Jij gaat niet weg! Mijn meester heeft jou nodig!", zegt hij en pakt zijn zwaard. "Jouw meester is dood!", zeg ik. "Mijn oude meester misschien, maar mijn nieuwe niet", zegt hij. Zijn nieuwe meester zal wel Ganondorf zijn. Hij rent op me af. Ik pak het Master Sword en blokkeer de slag. Hij springt achteruit en gaat weer in de aanval. Ik ren ook op hem af en onze zwaarden kruisen elkaar. "Je bent snel", zegt hij en likt langs zijn lippen. Ieuw. Ik spring dit keer achteruit en val aan. De slag raakt hem in zijn zij. Hij onderdrukt een kreet en zegt:" dat was niet aardig". Hij rent weer op me af en valt aan. Ik pareer de slag en zijn zwaard vliegt uit zijn handen. Hij kijkt me aan met een ik-ga-je-doden blik. Dan verandert zijn gezicht. "Je wint, voor nu", zegt hij en hij verdwijnt. Één van de raarste gevechten, die ik ooit heb gehad. "Een ritueel, dus", zegt Midna en ze kijkt bedenkelijk. "Een ritueel, waar ze mij en Link voor nodig hebben vanwege de Triforce, sleutels van de windstreken en oude slechteriken", zeg ik. Dat is een hele lijst. En dat alleen voor Demise? Dat lijkt me sterk. "We moeten hun basis vinden, maar waar?", vraag ik me af. "Waarschijnlijk, ook ergens in de woestijn", zegt Ivan. "Misschien", zeg ik, maar Ganondorf is toch wel slimmer dan dat? Welke plekken nog meer? Dan dringt het tot me door als een mokerslag. "Naar Hyrule Castle, snel!", zeg ik en begin te rennen.

Ik vlieg zowat door de stad, zo snel ga ik. Het boeit me niet of iedereen me bijhoud, we moeten naar het kasteel! Ik zie het kasteel opdoemen, met zijn typische witte muren en blauwe daken. De wachters staan keurig in de houding. Had ik het dan toch mis? Was het niet Hyrule Castle? Dan zie ik bij de hoogste toren een donkere wolk opdoemen. De wachters en iedereen kijkt verschrikt naar boven. Slierten van de donkere wolk, wikkelen zich om de toren en tillen hem op, met nog een stuk binnenplaats. De wolk brengt hem naar boven en er verschijnt een gele barrière. "Hoe gaan we daar nu weer komen?", vraag ik aan niemand in het bijzonder. "De barrière kan ik doorbreken, maar hoe we boven komen, weet ik niet", zegt Midna. De wolk begint zich ondertussen de verspreiden over heel de stad. Hij wikkelt de stad ook helemaal in. De mensen vallen allemaal neer en slapen. "Wat is dit?", vraag ik verbaasd, maar vooral, waarom ben ik niet in slaap gevallen? Beschermt de Triforce me? Slierten schieten naar beneden en laten monsters achter. Heel veel monsters. Ze negeren mij volkomen. Ze weten dat ik hier niet weg kan. Ik zit vast in de stad en kan er niet uit.

"Dus we zitten vast", zegt Ivan. We hebben ons ergens verscholen in een leegstaand huis, als het leegstaand is tenminste. Dit zou best het huis van mensen kunnen zijn, die nu slapen, door mij. "Ik weet wat je denkt en het is niet jouw schuld, Zelda", zegt Ivan. "Is het wel, als ik hier niet heen gegaan was, dan was Link hier ook nooit gekomen en dan....". "Hou je kop! Zelda, Link zou de sleutel toch wel krijgen", zegt Ivan. "Wat? Waarom?", vraag ik aan hem. "Het is een lang verhaal", zegt hij. Ik vraag niet verder. "We moeten bij die toren zien te komen", zeg ik dan beslist. Als dit mijn schuld is moet ik het ook weer oplossen. "Hoe dan? Jij kan niet vliegen", zegt Navi. "Klopt, maar ik ken wel iemand, die iets had, waarmee je naar boven kon komen", zeg ik mysterieus. "Laat me raden. Je wilt inbreken in je eigen kasteel?", zegt Tatle. "Ja en we doen het vanavond", zeg ik. "Zoals altijd", zucht Tael.

Ik stap voorzichtig over de slapende mensen heen. Jong, oud, meisje, jongen, man, vrouw. Allemaal liggen ze te slapen, diep in hun eigen dromen. Dromen over hoop. Dromen die nooit waar zullen worden als ik ze niet wek. De poort van het kasteel is open gebroken, door de monsters. Nog steeds kan ik ze ongestoord voorbij lopen, alsof ze willen dat ik naar binnen ga. Het is een val, dat is vrij duidelijk nu, toch moet ik echt naar die toren. Ik loop over de binnenplaats naar de linkerkant. De deur van Link's kamer staat open. Voorzichtig gluur ik naar binnen. Niemand te zien. De kamer is helemaal overhoop gehaald. Kleren liggen overal, de dekens en kussen van het bed zijn verscheurd en er zitten diepe krassen in de muur. Er is hier een ander monster geweest. Veel groter en slimmer en hij zocht iets. Ik begin te zoeken overal in de kamer naar het voorwerp wat ik zoek. Ik voel iets koud en metalig en haak het onder het bed vandaan. Zou het zijn wat ik zoek? Ik kijk ernaar. Het is niet de Hookshot, maar iets anders wat erop lijkt. "Het zijn clawshots", zegt Midna, als ze mij er vragen naar ziet kijken. Ik sta op en wil de kamer uit gaan, als ik een schim zie. Een schim in een groene tuniek en een groene muts. In zijn handen heeft hij het Master Sword. Hij glimlacht. "Leuk je weer te zien, Zelda", zegt hij. Plotseling staan er overal om me heen jongens in groente tunieken en mutsen en met Master Swords in hun handen. "Wij zijn alle vorige Links", zegt dezelfde weer. Ik kijk verbaasd rond, naar Link al zijn vorige levens. Dit is ongelofelijk.

Weinig te melden/ te zeggen. Behalve dat ik voor een echte ocarina ga sparen! Ik ben al halverwege. En vergeet nooit: Keep Calm and be Orange Link. (Er komen weer plaatjes, als Wattpad het heeft gefikst).